Ποιοι βρίσκονται πίσω από όλες τις “ευαίσθητες” και φιλομετανα­στευτικές MKO

“Μειονοτικό”.

Το μέγα πρόβλημα της Νέας Εποχής.

Είναι θέμα χρόνου η ανθρωπότητα να μπει σε περιπέτειες.

Ποιος θα μας “σώσει”;

Στη μακραίωνη πορεία της η ανθρωπότητα έχει κάνει και έχει δοκιμάσει τα πάντα. Τα καλύτερα και τα χειρότερα. Έχει ζήσει τους θριάμβους της ανθρώπινης ύπαρξης και έχει ζήσει ζόφους χωρίς τελειωμό. Έχει εξυψωθεί στο επίπεδο του Θεού και έχει γκρεμιστεί σε επίπεδα κάτω από αυτά που περιφέρονται τα σκουλήκια της λάσπης. Όλα αυτά συμβαίνουν για έναν απλό λόγο. Η ανθρωπότητα “βαδίζει” στην πορεία της, κρατώντας στα χέρια της μια “ευχή” και μια “κατάρα”. Η “ευχή” είναι ν’ ανακαλύπτει τα καλύτερα και η “κατάρα” είναι να τα χρησιμοποιεί εις βάρος του εαυτού της. Οι μεγαλύτερες αθλιότητες που έχουν συμβεί στον κόσμο οφείλονται στα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπου. Τα πιο “λαμπρά” παιδιά της ανθρωπότητας παράγουν “καρπούς” και τα πιο άθλια παίρνουν αυτούς τους “καρπούς” για να τους εκμεταλλευτούν εις βάρος της. Τα πιο άθλια και θλιβερά ανθρωποειδή έχουν γίνει πλούσια και ισχυρά χάρη στη “δωρεά” των άριστων της κοινωνίας. Την ανιδιοτέλεια των δημιουργών τη διαδέχεται η κερδοσκοπία των διαχειριστών. Την αγάπη των ευεργετών τη διαδέχεται η υποκρισία των “δικηγόρων” τους.

Από τους “καρπούς” των πιο απλών ανθρώπων —που μόχθησαν για να προσφέρουν στους συνανθρώπους τους— μέχρι και τη “δωρεά” του Ίδιου του Θεανθρώπου συνέβησαν τα ίδια ακριβώς πράγματα. Μάλιστα, συμβαίνει και το εξής παράδοξο. Όσο πιο “μεγάλο και ωραίο” είναι αυτό το οποίο παραδίδεται από αγάπη στους ανθρώπους, τόσο πιο “μικρό και άσχημο” είναι αυτό το οποίο βιώνουν. Στο όνομα της δημοκρατίας, που αποτελούσε τη μέγιστη δωρεά που έχουν κάνει άνθρωποι σε ανθρώπους, σκοτώθηκαν άπειροι άνθρωποι. Φασίστες ανέλαβαν να σκοτώνουν ανθρώπους στο όνομα της δημοκρατίας και της ειρήνης. Το ίδιο συνέβηκε και με τον κομμουνισμό. Στο όνομα του δίκιου του εργάτη οι φασίστες έκαναν τα ίδια. Ακόμα και ο Θεάνθρωπος Χριστός δεν ξέφυγε από αυτήν την κακοδιαχείριση. Στο όνομα του Χριστού μπήκε η ανθρωπότητα στον απάνθρωπο Μεσαίωνα. Στο όνομα του Χριστού “σκοτείνιασε” ο πλανήτης. Στο όνομα της αγάπης που πρέσβευε σκορπίστηκε το μίσος, που αιματοκύλησε όσο κανένα άλλο την ανθρωπότητα.

 

 

Σήμερα κάτι ανάλογο γίνεται με άλλο ένα “όνειρο” της ανθρωπότητας. Εκατομμύρια ανθρώπων επί αιώνες ονειρεύονταν έναν ενιαίο κόσμο. Έναν κόσμο χωρίς σύνορα και χωρίς διχασμούς. Έναν κόσμο στον οποίον δεν θα υπήρχε φτώχεια και πείνα. Αυτοί οι ευαίσθητοι άνθρωποι ονειρεύονταν να γίνουν “πολίτες του κόσμου”. Ονειρεύονταν έναν κόσμο ενιαίο, χωρίς πόλεμο, όπου η πρόσβαση των πάντων στην κοινή πανανθρώπινη κληρονομιά θα ήταν δεδομένη. Άνθρωποι βασανίστηκαν, επειδή είχαν τη φαεινή ιδέα να γίνουν φορείς αυτού του “ονείρου”. Οι καλύτεροι άνθρωποι, που γεννήθηκαν σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ο Ίδιος ο Χριστός σταυρώθηκε, επειδή μιλούσε για τον “παγκόσμιο” άνθρωπο. Σταυρώθηκε, γιατί δεν “συνέφερε” το εβραϊκό έθνος. Δεν συνέφερε εκείνους που “άρμεγαν” εκείνο το έθνος και έβλεπαν ότι ο διεθνισμός και το “όραμα” του Χριστού θα τους στερούσε τα πιο πιστά τους θύματα-“πελάτες”.

Αυτό το “όνειρο”, όπως συνέβαινε πάντα με τα ανθρώπινα “όνειρα”, σήμερα βρίσκεται στα χέρια των ανθρωποειδών. Ξαφνικά αυτά τα ανθρωποειδή άρχισαν να “μιλάνε” σαν τον Χριστό, τον Σωκράτη ή τον Πλάτωνα. Προφανώς άλλαξαν κάποια δεδομένα και συμφέρει πλέον να το οικειοποιηθούν. Οι ίδιοι άθλιοι, που κάποτε σκότωναν και βασάνιζαν τους ονειροπόλους διεθνιστές, σήμερα παρουσιάζονται οι ίδιοι ως τέτοιοι. Τι έγινε και προέκυψε αυτή η αλλαγή; Ό,τι γινόταν πάντα. Οι άθλιοι προσπαθούν και αυτό το “όνειρο” να το κεφαλαιοποιήσουν, προκειμένου να γίνουν απλά πλουσιότεροι και ισχυρότεροι. Τι σημαίνει αυτό που λέμε; Το εξής απλό. Ό,τι “μεγάλο και ωραίο” ακούμε σήμερα περί διεθνισμού είναι επικίνδυνο, γιατί απλούστατα οι ισχυροί πάνε να το εκμεταλλευτούν εις βάρος των ανθρώπων. Είναι επικίνδυνο, γιατί ακόμα και το πιο “ωραίο” γίνεται άσχημο, όταν στηρίζεται σε λανθασμένη βάση. Είναι επικίνδυνο όταν πέφτει στα χέρια των πονηρών και των αθλίων. Είναι επικίνδυνο το “ωραίο”, όταν γίνεται εμπόρευμα και κάποιοι επιθυμούν κέρδη από αυτό.

Ας σκεφτεί ο αναγνώστης το εξής απλό παράδειγμα. Είναι άλλο πράγμα να φωνάζουν όλοι οι νοικοκυραίοι μιας γειτονιάς ότι πρέπει να φτάσουν στο σημείο να κοιμούνται όλοι με ανοικτές τις πόρτες, παρά να φωνάζουν για το ίδιο πράγμα οι γύφτοι, που περιφέρονται στην ίδια γειτονιά. Είναι άλλο πράγμα οι ιδιοκτήτες να θέλουν να γίνουν “πολίτες της γειτονιάς” και άλλο πράγμα να φωνάζουν για το ίδιο πράγμα οι γύφτοι. Γιατί; Γιατί οι μεν πρώτοι αναγκαστικά είναι ευθυγραμμισμένοι μεταξύ τους σ’ ό,τι αφορά τις ανάγκες τους και τους φόβους τους, ενώ οι δεύτεροι το κάνουν εκ του πονηρού. Οι νοικοκυραίοι, όταν παύουν ν’ ασχολούνται αποκλειστικά με τα του οίκου τους, γίνονται χρήσιμοι. Επειδή ακριβώς διαθέτουν οίκους, γνωρίζουν τα όρια που πρέπει να περιοριστεί ο “διεθνισμός” τους. Δεν τρυπώνουν στα σπίτια των γειτόνων, γιατί έχουν και οι ίδιοι σπίτια, που απειλούνται από αυτού του είδους τις πρακτικές. Δεν μιλάνε για άνευ όρων κατάργηση των “κλειδαριών”, γιατί και οι ίδιοι χρησιμοποιούν “κλειδαριές” στις εξώπορτές τους. Το “όνειρό” τους δηλαδή είναι απόλυτα ορισμένο και κινείται πάνω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Το επίπεδο, που διασφαλίζει τα βασικά αγαθά στα παιδιά τους.

Όταν το ίδιο “όνειρο” πέφτει στα χέρια των γύφτων, τα πράγματα δεν είναι ασφαλή. Τα επιχειρήματα μπορεί ν’ ακούγονται τα ίδια, αλλά τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά. Όταν οι γύφτοι φωνάζουν ότι είναι “πολίτες της γειτονιάς” είναι επικίνδυνοι. Γιατί; Γιατί σπίτια δεν έχουν και προσπαθούν να τρυπώσουν στα σπίτια των άλλων. Προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτά που με κόπο και θυσία έφτιαξαν κάποιοι άλλοι. Μη έχοντας προσπαθήσει για το παραμικρό, δεν εκτιμούν το παραμικρό. Στόχος τους είναι να “τρυπώσουν” στα σπίτια των νοικοκυραίων, για να μπορούν να τρώνε από τα “ψυγεία” τους και να κοιμούνται στα “κρεβάτια” τους. Έχουν μόνο κέρδος από το “όνειρο” εν αντιθέσει προς τους “νοικοκυραίους”, που για το ίδιο “όνειρο” πρέπει να “πληρώσουν”. “Πληρώνει” ο νοικοκύρης, όταν στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης πρέπει να αυτοπεριοριστεί. “Πληρώνει”, γιατί αναγκαστικά πρέπει ν’ αφήσει “χώρο”, για να επιβιώσουν πιο άνετα και οι υπόλοιποι. Πρέπει ν’ απεμπολήσει δικαιώματα που κέρδισαν με αίμα οι πρόγονοί του και του τα κληροδότησαν. Πρέπει ν’ αφήσει στο κοινό “τραπέζι” κέρδη και προνόμια που μέχρι τότε απολάμβανε μόνος του. Ο γύφτος στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης τι έχει να προσφέρει σ’ αυτό το κοινό “τραπέζι”; Τίποτε απολύτως. Μόνον παίρνει από αυτό, εφόσον δεν έχει να δώσει τίποτε.

 

 

Αυτό γίνεται σήμερα με το “όνειρο” του διεθνισμού. Αυτοί οι οποίοι τον πρεσβεύουν είναι οι “γύφτοι”. Αυτοί οι οποίοι θέλουν να “χαλαρώσουν” τα σύνορα, όχι για να ευνοηθούν οι άνθρωποι, αλλά οι ίδιοι. Τα πιο βδελυρά ανθρωποειδή είναι αυτά που σήμερα παριστάνουν τους “πολίτες του κόσμου”. Αυτοί που ξεχνάνε ότι “πολίτης του κόσμου” είναι αυτός ο οποίος από τα δικά του δίνει σε όλον τον κόσμο και όχι αυτός που περιμένει να πάρει από όλον τον κόσμο. Εδώ είναι και η μεγάλη διαφορά. Αυτός που ξέρει να παράγει και να δίνει, ξέρει και να αυτοπροστατεύεται. Έχει αναστολές, γιατί γνωρίζει ότι είναι άλλο πράγμα η δωρεά και άλλο η λεηλασία. Είναι άλλο πράγμα η αγάπη και άλλο πράγμα η ανοησία. Από αγάπη μπορεί να ευεργετήσεις όλον τον κόσμο, αλλά μόνον από ηλιθιότητα μπορείς να το κάνεις αυτό χωρίς όρους και εις βάρος των παιδιών σου. Όταν αγαπάς όλον τον κόσμο, αγαπάς και τα παιδιά σου και δεν είναι δυνατόν να τα αδικήσεις. Όταν είσαι αρκετά έξυπνος για να μπορείς να ευεργετήσεις όλον τον κόσμο, δεν είναι δυνατόν να είσαι τόσο βλάκας, ώστε να αδικήσεις τα παιδιά σου.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης πού θέλουμε να καταλήξουμε. Επί αιώνες η ανθρωπότητα ονειρευόταν έναν κόσμο ενιαίο και δίκαιο. Επί αιώνες όμως δεν αφηνόταν να το κάνει. Κάποιοι, χρησιμοποιώντας τη βία σε όλες της τις μορφές, δεν τον άφηναν. Με το “μαστίγιο” τον μάθαιναν ότι έπρεπε ως χριστιανός να μισεί τους μωαμεθανούς. Έπρεπε ως Έλληνας να μισεί τους Τούρκους. Έπρεπε ως δημοκράτης να μισεί τους κομμουνιστές. Έπρεπε ως λευκός να μισεί τους μαύρους. Να τους μισεί τόσο πολύ, που, ακόμα και όταν δεν τους σκότωνε, δεν θα έπρεπε να έρχεται σε επαφή μαζί τους. Έπρεπε να τους βλέπει σαν “μιάσματα”, που ακόμα και η απλή επαφή μαζί τους θα μπορούσε να είναι “μολυσματική”. Από αυτό το μίσος όλοι οι “εκπαιδευτές” γινόταν πλούσιοι. Αυτοί αναλάμβαναν έπ’ αμοιβή να γίνουν οι ηγέτες της κάθε είδους μισαλλοδοξίας. Αυτοί αναλάμβαναν να γίνουν οι χριστιανοί των χριστιανών, οι Έλληνες των Ελλήνων, οι δημοκράτες των δημοκρατών και οι λευκοί των λευκών.

 

 

Ποιοι ήταν όλοι αυτοί; Αυτοί, που όχι μόνον δεν δέχονταν να είναι κοινοί “πολίτες του κόσμου”, αλλά δεν δέχονταν καν να είναι κοινοί “πολίτες της κοινωνίας” τους. Αυτοί, που πάντα τον εαυτό τους τον αντιλαμβάνονταν σαν ξεχωριστό και φρόντιζαν αυτό να φαίνεται και στους μισθούς τους. Οι μορφω­μένοι, που λόγω γνώσης αναλάμβαναν να διαχειριστούν την κάθε είδους “κληρονομιά”. Την “κληρονομιά” του χριστιανισμού, του ελληνισμού, της δημοκρατίας και της λευκής φυλής. Οι εφευρέτες του χριστιανικού συστήματος, των εθνικών κρατών και του ιμπεριαλισμού. Αυτοί δεν άφηναν τον κόσμο ν’ αγαπηθεί όπως ήθελε. Αυτοί έβρισκαν διαρκώς νέους προδότες ανάμεσα σ’ αυτούς που ήθελαν να έρθουν σε επαφή με τους “άλλους”. Αυτοί ανακάλυπταν “προσβολές” και αιτίες, για να βάζουν τον κόσμο να πολεμάει.

Όλους αυτούς τους “ταΐσαμε” και τους “ποτίσαμε” όσο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Τους κάναμε μέχρι και αγάλματα στις πλατείες, για να μην ξεχνάμε τις “συμβουλές” τους. Για να μην ξεχνάμε την κληρονομιά των “σταυροφόρων”, των “τουρκοφάγων”, των “δημοκρατών” και των “άξιων” τέκνων της λευκής φυλής. Αυτοί και τα παιδιά τους μας κυβερνούσαν και αυτοί μας εκπαίδευαν. Αυτοί συνέθεσαν τη “δόξα” του λαού τους και δεν ήταν άλλοι από τα μέλη της κάθε εθνικής αστικής τάξης. Αυτοί οι “φωτισμένοι” έπαιρναν το “μαστίγιο” κάθε φορά που οι αμόρφωτοι δεν ήταν υπάκουοι στις εντολές των αθλίων και επιχειρούσαν επαφή με τους “άλλους”. Αυτοί ήταν που γίνονταν πλούσιοι ως οι “πρώτοι” του κάθε διχαστικού κινήματος.

Ξαφνικά όλα αυτά άλλαξαν. Ο απλός κόσμος σήμερα αντιδρά αρνητικά στην έννοια του διεθνισμού και όλοι αυτοί που επί αιώνες γίνονταν αιτία για διχασμούς και αλληλοσπαραγμούς έγιναν ξαφνικά διεθνιστές. Μέχρι και το θηρίο της Ρώμης, που επί αιώνες έστηνε “πυρές” για τους δικούς του αμφισβητίες, έγινε ένα “ταπεινό” θηρίο, που τείνει χέρι φιλίας στους αλλόθρησκους. Ο φοβερός και τρομερός Πάπας παρουσιάζεται σαν ένας συγκαταβατικός άρχων. Αυτός, που δεν ανεχόταν από τα δικά του “παιδιά” την αμφισβήτηση του δόγματος που αντιπροσώπευε, έγινε ξαφνικά “πονετικός” με τα παιδιά των “εχθρών” του. Το ίδιο συνέβη σε όλα τα επίπεδα. Όλα τα μεγάλα “τζάκια” των εθνικών κρατών δημιουργήθηκαν από φανατικούς “υπερπατριώτες”. Την Ελλάδα για παράδειγμα την κυβερνούν τα παιδιά των διάσημων “ισλαμοφάγων”, των “τουρκοφάγων” και των “κομμουνιστοφάγων” του παρελθόντος. Σήμερα όλοι αυτοί εμφανίζονται διεθνιστές.

 

 

Τι έγινε και όλοι αυτοί άλλαξαν λογική; Μήπως εξανθρωπίστηκαν αυτοί οι οποίοι μεγάλωσαν ως θηρία, παιδιά θηρίων. Όχι βέβαια. Αυτό το οποίο άλλαξε δεν ήταν η λογική τους. Αυτό το οποίο άλλαξε είναι η πλατφόρμα των συμφερόντων τους. Μέχρι τώρα τους συνέφερε ν’ “αρμέγουν” έναν λαό, που μέσα σε ένα απόλυτα ορισμένο κράτος θα δούλευε, για να τον κλέβουν. Μέχρι τώρα απομόνωναν το ιδιόκτητο “κοπάδι” τους στο ιδιόκτητο “λιβάδι” τους, για να μπορούν να το λεηλατούν χωρίς πρόβλημα. Σήμερα άλλαξαν τα συμφέροντά τους. Η Νέα Τάξη των πολυεθνικών τους συμφέρει παραπάνω από τον προηγούμενο εθνικό σχεδιασμό και γι’ αυτό ταυτίζονται μ’ αυτήν. Την Νέα Τάξη την συμφέρει ο διεθνισμός, γιατί μπορεί να κλέβει από το σύνολο των λαών στο σύνολο των κρατών. Οι “υπερπατριώτες” σήμερα δεν την βολεύουν. γιατί της μειώνουν τα κέρδη. Αντιδρούν στην “άλωση” των εθνικών τους αγορών, αντιδρούν στην καταστροφή των εθνικών τους παραγωγών. Όποιος από αυτούς δεν το κατάλαβε εγκαίρως για ν’ αλλάξει “στρατόπεδο” και άρα τακτική, το έχασε το παιχνίδι της εύνοιας των ισχυρών.

 

 

Σήμερα ισχυροί θα παραμείνουν μόνον όσοι λένε αυτά τα οποία βολεύουν τις πολυεθνικές. Ισχυροί θα παραμείνουν μόνον όσοι παριστάνουν τους “πολίτες του κόσμου”. Τους “πολίτες”, που θέλουν να επιβάλουν σε όλον τον κόσμο την “Coca-Cola του κόσμου” τη “Microsoft του κόσμου” ή την “Nike του κόσμου”. Κοντά δηλαδή στον διεθνισμό τους βρίσκονται και τα προϊόντα των πολυεθνικών. Προϊόντα, που στοχεύουν στην άλωση των αγορών των κρατών και προκαλούν την καταστροφή της παραγωγής των κρατών αυτών. Προϊόντα, που είναι το αίτιο της παγκόσμιας ανεργίας και της παγκόσμιας εξάρτησης από τα κέντρα εξουσίας που στηρίζουν τις πολυεθνικές αυτές. Υπάλληλοι αυτών των πολυεθνικών είναι αυτοί οι οποίοι σήμερα παριστάνουν τους ιδεολογικούς καθοδηγητές του διεθνισμού. Αυτούς θα τους συναντήσει κάποιος να χαριεντίζονται στις κατά τόπους αμερικανικές πρεσβείες. Αυτούς θα τους συναντήσει κάποιος να “κλαίνε” ακόμα για το “ολοκαύτωμα”. Αυτούς θα τους συναντήσει κάποιος να πηγαινοέρχονται στις ΗΠΑ και να επισκέπτονται τα παιδιά τους, που σπουδάζουν στο πανάκριβο και απρόσιτο στους πολλούς Harvard.

“Καλοί άνθρωποι”. Πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας οι πλούσιοι είναι ταυτόχρονα και τόσο “καλοί”. Ενδιαφέρονται για τα πάντα. Μόνον για να “λύνουν” τα προβλήματα του κόσμου έχουν μυαλό και για τίποτε άλλο. Το κάνουν ακόμα και εις βάρος του εαυτού τους, της υγείας τους και βέβαια της περιουσίας τους. Στερούνται απολαύσεις, κουράζονται και ξοδεύονται, για να “βοηθήσουν” τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους. “Ανησυχούν” για την πείνα στον τρίτο κόσμο, “ανησυχούν” για την εξάπλωση του AIDS στις φτωχές χώρες, “ανησυχούν” για τα ναρκοπέδια, “ανησυχούν” για τα ανθρώπινα δικαιώματα στα φασιστικά καθεστώτα κλπ.. Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτοί οι ίδιοι φταίνε για τη φτώχεια των λαών, για τα ναρκοπέδια ή για το ΑIDS, σήμερα εμφανίζονται ανησυχούντες. Μόνοι τους εγκλημάτησαν, μόνοι τους “αυτοσυγχωρήθηκαν” και σήμερα παριστάνουν τους κατηγόρους των λαών. Κατηγορούν αυτούς τους οποίους οι ίδιοι έβαζαν επί αιώνες να αλληλοσφάζονται.

Όλους αυτούς τους προσφάτως μετανοήσαντες θα τους δει κάποιος σήμερα μέσα στην κοινωνική “ανησυχία”. Όπου υπάρχει πρόβλημα, εκεί θα τους βρεις πρωτοστάτες. Γιατί; Γιατί τα προβλήματα συμφέρουν. Οι “ευαισθησίες” ανοίγουν “πόρτες” ερμητικά κλειστές. Σε όποιο φτωχό κράτος δίνεται μια ελεημοσύνη, τρυπώνει και η Coca-Cola μαζί της. Όπου καταγγέλλουν ένα φασιστικό καθεστώς, μαζί με τις πιέσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχουν και πιέσεις για τον σεβασμό των πνευματικών δικαιωμάτων. Όπου προστίθεται ένας φιλολαϊκός νόμος, προστίθεται και ένας νόμος του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου. Φασιστικά καθεστώτα είναι μόνον αυτά, που μαζί με τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν σέβονται και τα δικαιώματα του Μπιλ Γκέιτς. Μπορείς να βασανίζεις τους ανθρώπους όσο θέλεις, αλλά φασίστας είσαι μόνον όταν ταυτόχρονα έχεις το θράσος να μην σέβεσαι τα δικαιώματα του Χόλυγουντ.

Τα καθεστώτα του Ισραήλ, της Χιλής ή της Σαουδικής Αραβίας είναι “δημοκρατικά”, γιατί προσφέρουν τον “οβολό” τους στη “δημοκρατία” της Ουάσιγκτον. Το Ιράκ ήταν φασιστικό, γιατί είχε τη φαεινή ιδέα να δώσει τα πετρέλαιά του στους Ευρωπαίους. Είναι άλλο πράγμα να βασανίζεις τους ανθρώπους και να είσαι συνέταιρος με την Ουάσιγκτον και άλλο πράγμα να βασανίζεις τους ανθρώπους και να δίνεις τα πετρέλαια στην Ευρώπη. Αυτό δεν είναι απλά απαράδεκτο, αλλά “έγκλημα”. Είναι “έγκλημα” κατά της ανθρωπότητας. “Έγκλημα” κατά των “ευεργετών” της ανθρωπότητας. Το λάθος δηλαδή της ηγεσίας του Ιράκ δεν ήταν που βασάνιζε τους ανθρώπους, αλλά που “βασάνιζε” τις αμερικανικές πολυεθνικές. Είναι άλλο πράγμα να κάνεις “φάλαγγα” σε έναν φτωχό άνθρωπο και άλλο πράγμα να κάνεις “φάλαγγα” στον διευθυντή της BP. Είναι άλλο πράγμα να εκτοπίζεις και ν’ απομονώνεις έναν αντιδραστικό πολίτη και άλλο πράγμα να εκτοπίζεις και ν’ απομονώνεις την Texaco.

Αυτό το οποίο έχει σημασία είναι ότι ξαφνικά κι αναπάντεχα ο κόσμος γύρισε ανάποδα. Αυτοί οι οποίοι μέχρι τώρα προκαλούσαν τους διχασμούς, έγιναν διεθνιστές. Αυτοί που βασάνιζαν τους ανθρώπους, έγιναν ξαφνικά οι “συνήγοροί” τους. Αυτοί που χρηματοδοτούσαν τα φασιστικά καθεστώτα, έγιναν οι νέοι “σταυροφόροι” της κοινωνικής δικαιοσύνης. “Προσπέρασαν” τους λαούς, που ήθελαν την ειρηνική συνύπαρξη και σήμερα τους κατηγορούν για βαρβαρότητα. Αυτό λοιπόν που πρέπει να δούμε είναι γιατί η ανθρωπότητα σήμερα αρνείται να τους “ακολουθήσει” στο δικό της “όραμα”. Γιατί έχει αυτήν την ανεξήγητη “αδράνεια”, που στεναχωρεί τους “ευαίσθη­τους” πλούσιους. Η εξήγηση δίνεται από το παράδειγμα που δώσαμε παραπάνω. Οι λαοί ανήκουν στην κατηγορία των νοικοκυραίων, που γνωρίζουν τα όρια της ιδιότητάς τους και ενστικτωδώς φέρονται ως ιδιοκτήτες, εν αντιθέσει προς τους “γύφτους”, που “φωνάζουν” για κατάργηση των πάντων εκ του πονηρού.

Θα αναλύσουμε τα δεδομένα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς εννοούμε και γιατί η ανθρωπότητα αρνείται σήμερα ν’ ακολουθήσει τον “ενθουσιασμό” των “ευαίσθητων”. Δυστυχώς το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτήν τη στιγμή στον κόσμο είναι το πρόβλημα των μειονοτήτων, που δημιουργούν τα κύματα των λαθρομεταναστών. Το πρόβλημα που δημιουργούν οι φτωχοί κι απελπισμένοι αυτού του κόσμου. Ένα πρόβλημα-“απόστημα”, που αργά αλλά σταθερά κατακλύζει κι “αρρωσταίνει” τα εθνικά “κορμιά”. Ένα “απόστημα”, που βρίσκεται ήδη εκτός ελέγχου, εφόσον αρχίζει και αντιπροσωπεύει ένα σοβαρό ποσοστό του κάθε “σώματος” μέσα στο οποίο αναπτύσσεται. Ένα “απόστημα”, που σύντομα θα εμφανιστεί στην πραγματική του διάσταση. Ένα “απόστημα”, που σύντομα θα προκαλέσει τις αντιδράσεις των κρατικών “οργανισμών” σε όλα τα επίπεδα με απρόβλεπτες συνέπειες. Αυτό το πρόβλημα δεν προέκυψε ως δια μαγείας. Είναι ένα πρόβλημα το οποίο δημιουργήθηκε εκ του πονηρού, για να υπηρετήσει τις στρατηγικές της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ένα πρόβλημα, που ευνοεί τους σχεδιασμούς των πολυεθνικών και όλων όσων κρύβονται από πίσω τους.

Για να τα καταλάβει όλα αυτά ο αναγνώστης, θα πρέπει να έχει υπ’ όψιν του τα δεδομένα που οδήγησαν κάποιους στο να δημιουργήσουν αυτό το πρόβλημα. Τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, η “υπερευαισθησία” των ισχυρών πάνω στα μειονοτικά δικαιώματα και η “εφεύρεση” των πιο απίθανων μειονοτήτων, είναι όλα κατευθυνόμενα. Γιατί; Γιατί άλλαξε ο σχεδιασμός των ισχυρών. Ως εκ τούτου έπρεπε να βρεθεί το “αντίδοτο” σε όλες τις απειλές. Οι ισχυροί και πάλι αποφάσισαν να λύσουν τα προβλήματα στην “καμπούρα” των φτωχών. Χρησιμοποιούν φτωχούς κι απελπισμένους μετανάστες, για να έχουν πάντα τη δυνατότητα ν’ απειλούν με μαζικά συμφέροντα τα επίσης μαζικά συμφέροντα των θυμάτων τους. Χρησιμοποιούν τις ανάγκες φτωχών ανθρώπων, για να ελέγξουν τις αντιδράσεις επίσης φτωχών ανθρώπων, οι οποίες προκύπτουν και πάλι εξαιτίας των αναγκών. Χρησιμοποιούν το ίδιον “βάρος” της ανθρωπότητας, για να τη διατηρούν στην “ασφυκτική” κατάσταση που τους ευνοεί. Μέχρι τώρα τη βαστούσαν σε ασφυκτική κατάσταση, πατώντας την στον “λαιμό”, ενώ τώρα τη γύρισαν ανάποδα, για να πιέζει μόνη της και με το βάρος της τον ίδιο “λαιμό”.

Αν γνωρίζει κάποιος τον σχεδιασμό της Νέας Τάξης, μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς επιδιώκουν οι ισχυροί από τη σημερινή στρατηγική. Η ανάγκη των ιδιοκτητών των πολυεθνικών είναι να ελέγχουν τα κράτη. Να μπορούν να τα καταληστεύουν χωρίς αντιδράσεις. Αυτοί όμως οι λίγοι άνθρωποι με τα τεράστια συμφέροντα τρέμουν στην ιδέα ότι μπορούν ν’ αντιδράσουν τα θύματά τους. Φοβούνται ότι σε κάποια στιγμή οι λαοί θ’ αντιδράσουν σε όλα τα επίπεδα. Ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι μη τυχόν και χρησιμοποιήσουν αυτοί οι λαοί τα μέσα που διαθέτουν, για να αυτοπροστατεύονται από απειλές αυτής της κλίμακας. Βασική τους επιδίωξη είναι να μην μπορούν όλοι αυτοί ν’ αντιδράσουν στο επίπεδο κράτους. Να μην αναγκάσουν με τη θέλησή τους ή την ψήφο τους να στραφεί το κράτος τους εναντίον των πολυεθνικών. Να μην “κλείσει” την εθνική του αγορά για τα προϊόντα τους και “κυνηγήσει” αυτούς οι οποίοι μέσα στα κράτη τους επωφελούνται από τις πολυεθνικές. Με την πολιτική της δημιουργίας των μειονοτήτων φιλοδοξούν να δημιουργήσουν μαζικούς μοχλούς πίεσης, που θα τους επιτρέπουν να ελέγχουν τους λαούς.

 

 

Αυτή η ανάγκη προέκυψε από την αλλαγή του σχεδιασμού. Μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο το σύστημα επένδυε στον εθνικό σχεδιασμό. Τον καλλιεργούσε και τον έλεγχε με πολύ συγκεκριμένους τρόπους. Οι λαοί ήταν ιδιοκτήτες των κρατών τους και δεν παρατηρούταν μετακινήσεις πληθυσμών. Ο καθένας ζούσε στο χώρο ο οποίος του ανήκε. Οι λαοί ήταν απόλυτα στατικοί. Η μαζική μετανάστευση για οικονομικούς λόγους απαγορευόταν δια ροπάλου. Μετανάστευση αυτού του είδους παρατηρούνταν μόνο σε κράτη που επεδίωκαν τη μετανάστευση για δικούς τους λόγους. Κράτη όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς ή η Αυστραλία. Κράτη, που ήθελαν να δημιουργήσουν κάποια εσωτερικά κοινωνικά δεδομένα και των οποίων η φιλομεταναστευτική πολιτική ήταν ένα ανεξάρτητο φαινόμενο, το οποίο δεν άλλαζε τον “κανόνα” της εποχής. Ο “κανόνας” πάντα ήταν ένας. Υπήρχε σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική. Τα σύνορα ήταν απόρθητα και κανένας δεν μπορούσε να τα διαπεράσει. Ο σχεδιασμός αυτός ήταν στιβαρός, εφόσον στηριζόταν σε πραγματικά δεδομένα, που κάλυπταν πραγματικές ανάγκες. Οι λαοί τον υποστήριζαν σθεναρά, εφόσον τους “κάλυπτε” στις βασικές τους απαιτήσεις.

Τα δεδομένα αυτά ήταν απλά. Ο κάθε λαός έτρωγε από το δικό του “πιάτο”. Αυτή ήταν η βασική αρχή. Ο κάθε λαός αντιλαμβανόταν το κράτος όπως αντιλαμβάνεται ο κάθε πολίτης το σπίτι του. Όπως μέσα σε κάθε σπίτι κατοικεί μια οικογένεια, έτσι συνέβαινε σε γενικές γραμμές και με τα κράτη. Τα κράτη ήταν εθνικά ομοιογενή και “καλλιεργούσαν” αυτήν την ομοιογένεια. Οι λαοί και οι εξουσίες “καλλιεργούσαν” αυτήν την ομοιογένεια, γιατί τους συνέφερε. Μόνοι τους οι λαοί απολάμβαναν τους καρπούς των δικών τους κόπων. Μόνοι τους απολάμβαναν το σύνολο των καρπών των περιουσιών τους. Ήταν λογικό λοιπόν για όλους αυτούς ν’ αντιλαμβάνονται τον οποιοδήποτε ξένο οικονομικό “εισβολέα” ως σφετεριστή των κόπων τους, αν όχι κοινό κλέφτη. Απλά πράγματα. Για τα κράτη εκείνης της εποχής τα ισχυρά και αδιαπέραστα σύνορα ήταν ό,τι η εξώπορτα για τα σπίτια. Υπάρχει σπίτι χωρίς εξώπορτα, τα κλειδιά της οποίας τα έχει μόνον ο ιδιοκτήτης; Υπάρχει σπίτι, που η πόρτα του ψυγείου του ν’ ανοίγει από τον δρόμο; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί το σύνολο των αγαθών που προσφέρει ένα σπίτι είναι προσβάσιμο μόνον στους ιδιοκτήτες του.

Το γεγονός ότι εκείνος ο σχεδιασμός στηριζόταν σε πραγματικά και δίκαια δεδομένα, δεν σήμαινε ότι λειτουργούσε και δίκαια. Ο ιμπεριαλισμός ήταν σκληρός κι απάνθρωπος. Τα προβλήματα μεγάλα και το αίμα “έρεε” άφθονο, όταν το απαιτούσαν οι ανάγκες των ισχυρών. Οι λαοί μπορεί να είχαν το ιδιόκτητο “πιάτο” τους, αλλά οι ισχυροί ήταν αυτοί οι οποίοι αποφάσιζαν για το τι θα έχει μέσα αυτό το “πιάτο”. Το “πιάτο” μπορεί να ήταν ιδιόκτητο, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι οι ισχυροί το άφηναν ανεξέλεγκτο. Κάποιοι λαοί θα είχαν μόνιμα “φιλέτα” μέσα στα δικά τους “πιάτα” και κάποιοι θα περιορίζονταν σε κάποιο “ξεροκόμματο”. Η μεγάλη επιτυχία εκείνου του σχεδιασμού οφειλόταν στο γεγονός ότι οι ισχυροί είχαν κατορθώσει και είχαν κάνει συνενόχους τους και τους λαούς τους. Τους έπεισαν ότι, για να είναι το δικό τους “πιάτο” γεμάτο, θα έπρεπε το “πιάτο” κάποιου άλλου λαού να είναι τουλάχιστον “μισοάδειο”. Γι’ αυτόν τον λόγο ο γαλλικός λαός στήριζε τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, ο βρετανικός λαός τον βρετανικό ιμπεριαλισμό κλπ..

 

 

Οι λαοί, μη έχοντας την εμπειρία και την γνώση να ελέγξουν όλες αυτές τις πρακτικές, παρασύρθηκαν. Παρασύρθηκαν στον εθνικισμό και στήριξαν τους πονηρούς. Θεώρησαν ότι πρέπει να στηρίξουν αυτούς που εξασφάλιζαν στο δικό τους “πιάτο” μεγαλύτερη απόδοση από το “πιάτο” των άλλων. Τότε ήταν η εποχή που “διακρίθηκαν” οι διχαστές, στους οποίους αναφερθήκαμε προηγουμένως. Για το “καλό” της “τέλειας” θρησκείας και του επίσης “τέλειου” και “δοξασμένου” έθνους έπρεπε οι λαοί να κλείνουν τα μάτια στα εγκλήματα. Μαζί με τον κάθε “ευγενή” πόλεμο για το “καλό” γέμιζε και το αντίστοιχο “πιάτο” εις βάρος των “κακών”. Εξουσιαστές και λαοί συμμετείχαν στις ίδιες αθλιότητες και επέβαλαν εύκολα τον διχαστικό σχεδιασμό. Οι λαοί, που επωφελούνταν από τις ηγεσίες τους, παρέσερναν και τους υπόλοιπους οι οποίοι αδικούνταν από τις δικές τους ηγεσίες και άκρη δεν έβρισκε κανένας. Η παγκόσμια ιεραρχία ήταν πανίσχυρη και δεν άλλαζε με κανέναν τρόπο. Συγκεκριμένα ήταν τα κράτη και οι λαοί των οποίων τα “πιάτα” γέμιζαν με σχεδόν μαγικό τρόπο. Συγκεκριμένα ήταν τα κράτη, που επέβαλαν σε όλους τους υπόλοιπους τον επιθυμητό γι’ αυτούς τρόπο λειτουργίας του συστήματος.

Ο έλεγχος του συνόλου των κρατών ήταν εύκολος για τους ιμπεριαλιστές. Πώς γινόταν; Με τον έλεγχο της βιομηχανικής ανάπτυξης και τον εκβιασμό. Οι ιμπεριαλιστές έλεγχαν την ανάπτυξη τού κάθε κράτους, ώστε να μπορούν να το εκβιάζουν με τις ανάγκες του. Όσα κράτη τους απειλούσαν με προϊόντα του πρωτογενή τομέα, δεν αφήνονταν ούτε θεωρητικά ελεύθερα. Έπεφταν θύματα αποικιοκρατίας υπό τη σιωπηλή συγκατάθεση όλων των κρατών, που θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τη λεηλασία τους. Τέτοια κράτη ήταν για παράδειγμα τα πετρελαιοπαραγωγά κράτη της Μέσης Ανατολής. Αυτά τα λεηλατούσαν οι πλούσιοι Δυτικοί, έχοντας τη “βουβή” συγκατάθεση και των φτωχών χριστιανικών κρατών, που φιλοδοξούσαν να επωφεληθούν και τα ίδια από τη λεηλασία τους. Τα κράτη πρώτης “γραμμής” ασκούσαν ιμπεριαλισμό και το καθένα από αυτά είχε την “αυλή” του. Μια “αυλή” συμμάχων και πελατών ταυτόχρονα.

Ο έλεγχος αυτής της “αυλής” ήταν εύκολος. Γιατί; Γιατί μπορούσαν οι “απείθαρχοι” να απειλούνται με όλους τους δυνατούς τρόπους. Μπορούσαν να τιμωρηθούν με στέρηση των προϊόντων των ιμπεριαλιστών. Προϊόντων όμως, που οι προηγούμενες πολιτικές τα έκαναν ζωτικής σημασίας. Όταν για παράδειγμα ανήκες στη γαλλική “αυλή” και χρησιμοποιούσες τη γαλλική τεχνολογία στο σύνολο των υποδομών σου, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Ευνόητο είναι ότι, αν την εγκατέλειπες, θα είχες πρόβλημα με τα “αναλώσιμα” που απαιτούνταν για να λειτουργήσει η υποδομή σου. Δεν ήταν δυνατόν με μια σου απόφαση ν’ αλλάξεις “αυλή” χωρίς τρομερό κόστος. Δεν ήταν δυνατόν να “παίζεις” με τους ισχυρούς, βάζοντάς τους στην εις βάρος τους πλειοδοτική λογική. Οι ισχυροί ήταν μεταξύ τους συνεννοημένοι και είχαν μοιράσει τον κόσμο μεταξύ τους με βάση τον στόχο του μέγιστου κέρδους με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Ο απείθαρχος απειλούσε το σύνολό τους και κανένας από τους ισχυρούς δεν ρίσκαρε να στηρίξει και να “φιλοξενήσει” έναν “επαναστάτη”, που, ναι μεν θα τους πρόσφερε κάποια εφήμερα κέρδη, αλλά μακροπρόθεσμα θα τους κατέστρεφε τον σχεδιασμό.

Για όλους αυτούς τους λόγους οι ισχυροί ακολουθούσαν κάποιες πάγιες πολιτικές, προκειμένου να ελέγχουν και να εκβιάζουν τα κράτη. Αυτό το οποίο τους απειλούσε ήταν η βιομηχανική ανάπτυξη των αδυνάτων και αυτήν προσπάθησαν κατ’ αρχήν να σταματήσουν. Γνωρίζοντας τη σχέση μεταξύ βιομηχανίας και τεχνογνωσίας, προσπάθησαν να σταματήσουν τις εξελίξεις πολύ πριν αντιμετωπίσουν την απειλή. Γι’ αυτόν τον λόγο τα ισχυρά κράτη συγκέντρωσαν την μέχρι τότε υπάρχουσα τεχνογνωσία και την “απέκρυψαν” από τους υπόλοιπους. Έχοντας χρήματα από τον ιμπεριαλισμό τους, μπορούσαν να την καλλιεργούν ερήμην των υπολοίπων. Όσο περισσότερο την καλλιεργούσαν, τόσο περισσότερο ισχυροποιούνταν η βιομηχανία τους και βέβαια μεγάλωνε και η απόστασή τους από τους αντιπάλους τους. Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο αποτελεσματικός γινόταν ο εκβιασμός τους εφόσον τα θύματά τους είχαν ανάγκες που κάλυπταν με τα προϊόντα των ισχυρών. Αυτές οι ανάγκες τους έσερναν πίσω τους.

 

 

Το σύνολο δηλαδή της άμυνας των ισχυρών περιοριζόταν στο να διατηρούν απόρρητη την τεχνογνωσία τους. Η τεχνογνωσία εκείνης της εποχής έγινε μια “μυστική” γνώση, που προοριζόταν μόνον για τους ισχυρούς. Μια γνώση τόσο “μυστική”, που έτεινε να μοιάζει με αποκρυφιστική γνώση. Γι’ αυτόν τον λόγο εκείνη την εποχή τα εργοστάσια φυλάσσονταν σαν να επρόκειτο για στρατιωτικές βάσεις. Γι’ αυτόν τον λόγο εκείνη την εποχή τα πανεπιστήμια είχαν ειδικά τμήματα, τα οποία δεν ήταν “ανοικτά” σε όλους. Γι’ αυτόν τον λόγο εκείνη την εποχή οι επιστήμονες προστατεύονταν ως εθνικό κεφάλαιο. Δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο να κατοικούν σε ειδικούς φυλασσόμενους χώρους ή να διαθέτουν προσωπικές φρουρές. Αυτοί ήταν που διέθεταν τα “κλειδιά” της βιομηχανίας και άρα τα “κλειδιά” της ισχύος των ιμπεριαλιστών και άρα αυτοί ήταν πιο πολύτιμοι από οτιδήποτε άλλο.

Αν έβλεπαν απειλή στην παγκόσμια ιεραρχία από την ανάπτυξη της γνώσης, μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε απέναντι σε οποιονδήποτε. Αν έβλεπαν κάποιο σπουδαίο “μυαλό” σε μια χώρα δεύτερης διαλογής, προσπαθούσαν να το εξαγοράσουν. Αν έβλεπαν ότι αυτός δεν τους ακολουθούσε και έβαζε στόχο ν’ αναπτύξει βιομηχανικό κεφάλαιο στη χώρα του, προσπαθούσαν να τον σταματήσουν. Αυτόν τον ρόλο έπαιζαν οι κατά τόπους πρεσβείες των ισχυρών. Παρακολουθούσαν τα κράτη και την ανάπτυξή τους και τα “φρέναραν”. Όταν αυτό δεν μπορούσαν να το καταφέρουν με τα πολιτισμένα “μέσα”, μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Έχουμε παραδείγματα, όπου ισχυροί βομβάρδισαν χωρίς κανένα πρόσχημα βιομηχανικές εγκαταστάσεις αδυνάτων. Έχουμε παραδείγματα, όπου κάποιοι επιστήμονες —που δεν τους συνέφεραν— έπεσαν “θύματα” περίεργων δυστυχημάτων. Έχουμε παραδείγματα κλοπών τεχνογνωσίας από μυστικές υπηρεσίες. Το ζητούμενο ήταν πάντα να διατηρείται αν όχι ν’ αυξάνεται η απόσταση των ισχυρών από τους αδυνάτους.

Αυτός ήταν ο περίφημος εμπορικός ιμπεριαλισμός, που τόσο πολύ απασχόλησε τους θεωρητικούς του κομμουνισμού στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αυτός ο ιμπεριαλισμός ήταν το κύριο αντικείμενο της διεθνούς διπλωματίας. Οι διπλωμάτες των ισχυρών κρατών ήταν αυτοί οι οποίοι τον έφεραν εις πέρας. Εκείνοι επέλεγαν ανάμεσα στους τοπικούς εμπόρους ποιος θα έπαιρνε την αντιπροσώπευση των προϊόντων τους. Εκείνοι ήταν που στην πραγματικότητα δημιουργούσαν ένα τοπικό δυναμικό, το οποίο λειτουργούσε προδοτικά και για την τοπική κεφαλαιοκρατία και για την τοπική εργατική τάξη. Έκαναν ό,τι τους έλεγαν τα αφεντικά τους. Σπιούνευαν τους ομοεθνείς τους στα ξένα κέντρα εξουσίας. Έσερναν με την οικονομική τους δύναμη τα κράτη τους στην υποτέλεια. Αυτή ήταν η πάγια πολιτική σ’ ό,τι αφορά τον έλεγχο και τη διαχείριση του κεφαλαίου και άρα σ’ ό,τι αφορά τη διατήρηση της παγκόσμιας ιεραρχίας.

Σ’ ό,τι αφορά την πολιτική ελέγχου των κρατών από τους ισχυρούς, τα πράγματα ήταν επίσης απλά. Η κύρια πολιτική τους ήταν η δημιουργία και η καλλιέργεια των εθνικών διενέξεων μεταξύ των αδυνάτων. Η κύρια πολιτική τους στηριζόταν στις εθνικές μειονότητες, τις οποίες πάντα διατηρούσαν φανατικά “κουρδισμένες”. Εκμεταλλεύονταν το γεγονός ότι ήταν πρακτικά αδύνατον να έχουν όλοι οι λαοί το κράτος που τους αντιστοιχούσε ή να περιορίζουν τις φιλοδοξίες τους σ’ αυτό που είχαν. Κάποιοι λαοί έπαιρναν χώρο μεγαλύτερο απ’ όσο δικαιούνταν και κάποιοι άλλοι μικρότερο. Οι πρώτοι είχαν το πρόβλημα ότι φιλοξενούσαν εχθρικές εθνικές μειονότητες μέσα στην επικράτειά τους και οι δεύτεροι είχαν πάντα λόγο και αιτία να μπαίνουν στα εσωτερικά των γειτόνων τους. Όλοι ασχολούνταν με όλους και όλοι μαζί έριχναν “νερό” στον “μύλο” των ιμπεριαλιστών, που παρίσταναν τους ειρηνοποιούς και τους εγγυητές της παγκόσμιας τάξης.

Φυσικό ήταν λοιπόν όλοι οι ανίσχυροι, είτε ήταν ευνοημένοι είτε όχι, να είχαν “ορκισμένους” εχθρούς, που τους απειλούσαν μόνιμα. Όταν κάποιος από αυτούς γινόταν απειλητικός, οι ισχυροί έσπευδαν να “ελεήσουν” τον εχθρό του. Έσπευδαν να οξύνουν τις εθνικές τους αντιπαραθέσεις. Ν’ αλλάξουν το “πρίσμα” με το οποίο έβλεπαν μέχρι τότε μια κατάσταση, ευνοώντας αυτόν που τους συνέφερε τη δεδομένη στιγμή. Αν για παράδειγμα η Ελλάδα ήταν “ήσυχη” και δεν διατάρασσε τον σχεδιασμό τους, όλα της τα εθνικά προβλήματα θα βρίσκονταν σε “ύφεση”. Αν συνέβαινε το αντίθετο, θα άλλαζαν στάση, ενθαρρύνοντας τους εθνικούς της εχθρούς. Κάποιες μειονότητες θα ήταν “ανήσυχες” και κάποιοι από τους εθνικούς της εχθρούς θα την “κατήγγειλαν” στη διεθνή κοινότητα. Την κοινότητα που έλεγχαν οι ισχυροί και ήταν έτοιμοι στο όνομα του δικαίου να την τιμωρήσουν, επειδή δεν σεβόταν το δικό τους άδικο.

Οι λαοί, δηλαδή, παρ’ όλο που ήταν ιδιοκτήτες των κρατών τους, δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από τον ιμπεριαλισμό. Ο ένας γινόταν για τον άλλον ο “μοχλός” πίεσης που χρησιμοποιούσαν οι ισχυροί. Οι ανάγκες των λαών και των κρατών τους ήταν αυτές οι οποίες “έσερναν” τους πάντες στα γραφεία των ισχυρών. Όμως, αυτό που ήταν το χαρακτηριστικό της εποχής, ήταν ότι οι λαοί είχαν ως εχθρούς τους άλλους λαούς, οι οποίοι βρίσκονταν εκτός των συνόρων τους. Οι λαοί ήταν κατανεμημένοι στον οριζόντιο άξονα. Όπου τελείωνε ο χώρος του ενός, άρχιζε ο χώρος του άλλου. Υπήρχαν τα “σημεία” τριβής στα όριά τους, αλλά δεν επικάλυπτε ο ένας τον άλλον. Ο ένας προσπαθούσε να “σπρώξει” τον άλλον σε περίπτωση διένεξης. Αυτή η εσωτερική ομοιογένεια ήταν το χαρακτηριστικό των κρατών εκείνης της εποχής. Ένα χαρακτηριστικό που καλλιεργούσαν οι ιμπεριαλιστές, γιατί μπορούσαν να το εκμεταλλεύονται. Τους συνέφερε για παράδειγμα ο πατριωτισμός των Ελλήνων, γιατί αυτός προκαλούσε τον αντίστοιχο πατριωτισμό των Βουλγάρων. Οι πατριώτες εύκολα σκοτώνονται μεταξύ τους και αυτό ήταν το ζητούμενο γι’ αυτούς που ήθελαν να εκβιάζουν τον έναν φτωχό με κάποιον άλλο.

Ο μόνος λαός-“παραφωνία” στον σχεδιασμό αυτόν ήταν οι Εβραίοι. Ενώ δηλαδή το σύνολο σχεδόν των λαών είχαν κατορθώσει και είχαν αποκτήσει τα εθνικά τους κράτη, οι Εβραίοι δεν το είχαν καταφέρει. Αυτοί εξακολουθούσαν να είναι το πιο διάσημο “άστεγο” έθνος της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτοί επιβίωναν παρασιτικά εις βάρος των λαών που τους φιλοξενούσαν. Γιατί μιλάμε για παρασιτισμό; Γιατί απλούστατα πάντα δραστηριοποιούνταν στο χώρο του εμπορίου κι αυτό σημαίνει ότι δρούσαν εις βάρος ενός κεφαλαίου, το οποίο δεν τους ανήκε και εις βάρος μιας εργατικής τάξης, που δεν αποτελούνταν από ομοεθνείς τους. “Άρμεγαν” ως έθνος ξένες εθνικές περιουσίες. “Ξεζούμιζαν” ξένες εργατικές τάξεις. Ποτέ δεν ενσωματώθηκαν στα κράτη τα οποία τους φιλοξενούσαν. Ποτέ δεν μπήκαν στη βάση της παραγωγής. Ούτε ως κεφαλαιοκράτες και πολύ περισσότερο ούτε ως εργάτες. Πάντα απομυζούσαν πλούτη από το ξένο κεφάλαιο και από τον ξένο κόπο. Αυτό βέβαια είχε και το λογικό του κόστος. Όταν το σύνολο των εθνών πλήρωναν με αίμα την εθνική τους ανεξαρτησία, οι Εβραίοι πλήρωναν με αίμα το εθνικό τους “δικαίωμα” στην κλοπή. Οι διωγμοί δηλαδή εναντίον των Εβραίων ήταν ένα τίμημα που οι ίδιοι δέχονταν να πληρώσουν, προκειμένου να διατηρούν την εθνική τους ομοιογένεια σε ένα ξένο περιβάλλον.

 

 

Η “φάμπρικα” είχε στηθεί με αριστοτεχνικό τρόπο. Παντού λειτουργούσαν παρασιτικά, αλλά εκμεταλλεύονταν τις διαφορές και τα μίση μεταξύ των ομοιογενών εθνικών κρατών. Όταν κάποιο από τα κράτη αποφάσιζε να τους αρπάξει με τις “κλοτσιές”, ο εθνικός του εχθρός, παρ’ όλο που ήταν εξίσου θύμα της δικής του εβραϊκής κοινότητας, αποφάσιζε να τους “αγαπήσει” ακόμα πιο πολύ. Γιατί; Για να χρησιμοποιήσει την αντισιωνιστική πολιτική του αντιπάλου του, ώστε ν’ αποκομίσει εθνικά οφέλη. Για να εκμεταλλευτεί τις ιδιαιτερότητες του σχεδιασμού. Όταν βλέπεις ότι ένα κράτος ακολουθεί μια αντισιωνιστική πολιτική υπέρ των εθνικών του συμφερόντων, εύκολα “ανησυχείς” για την τύχη της δικής σου εθνικής μειονότητας μέσα σ’ αυτό. Αν ευνοούνται οι ισχυροί από την “ανησυχία” σου, σε χρηματοδοτούν για της δώσεις σάρκα και οστά. Όταν δηλαδή τους ευνοεί, σε ενθαρρύνουν να ξεσηκώσεις τη μειονότητα, γιατί αυτό σίγουρα θα προκαλέσει αντιδράσεις. Γιατί; Γιατί όταν κάποιος για εθνικούς λόγους κυνηγά τους παρασιτικούς Εβραίους των πόλεων, είναι βέβαιον ότι θα είναι ακόμα πιο σκληρός με τους μειονοτικούς, που απειλούν με διάλυση το ίδιο το κράτος. Όταν λοιπόν θα το έκανε αυτό, θα έπεφτε θύμα των ιμπεριαλιστών.

Αυτήν ήταν “φάμπρικα” των Εβραίων. Από τη στιγμή που οι ιμπεριαλιστές έψαχναν μέσα στα κράτη εμπόρους, για να δημιουργήσουν συνθήκες προδοσίας, ήταν αδύνατον να αγνοήσουν τους Εβραίους. Ήταν αδύνατον να αγνοήσουν τους καλύτερους εμπόρους, που ήταν ταυτόχρονα και ξένοι και άρα δεν είχαν πρόβλημα να προδώσουν τους ευεργέτες τους. Ιμπεριαλιστές και Εβραίοι έγιναν συνέταιροι. Η άμυνά τους ήταν εύκολη, γιατί ήταν τρομερά έμπειροι. Έχοντας μειονότητες στο σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών, μπορούσαν και “έπαιζαν” με τα εθνικά μίση. Μπορούσαν να τα εκμεταλλεύονται και να πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους, αλλά και να επιτείνουν την παρασιτική παρουσία τους μέσα σ’ αυτά. Μπορούσαν να προσφέρουν μία κοινότητά τους “βορά” σε κάποιο εθνικιστικό καθεστώς, προκειμένου με τη θυσία αυτήν να κάνουν συμπαθή την παρουσία τους στο σύνολο των υπολοίπων κρατών. Κάποιοι Εβραίοι θα σκοτώνονταν σε κάποιο κράτος, αλλά οι υπόλοιποι θα επιβίωναν, “κλαίγοντας” στα υπόλοιπα. Οι κλέφτες θα έσωζαν τις περιουσίες τους, παριστάνοντας τους κατατρεγμένους. Η θέση τους διαρκώς ισχυροποιούνταν, γιατί μπορούσαν να κάνουν εκδουλεύσεις —πάντα έπ’ αμοιβή …για Εβραίους μιλάμε— που ευνοούσαν τους ισχυρούς.

Μπορούσαν δηλαδή να εξυπηρετούν σχεδιασμούς υψηλής κλίμακας. Πώς; Με τον εξής απλό τρόπο. Ανάλογα με τα συμφέροντα των ισχυρών, προκαλούσαν αυτούς οι οποίοι βρίσκονταν στο “στόχαστρό” τους. Αν για παράδειγμα οι ισχυροί είχαν στο στόχαστρό τους τη Γερμανία, αυτήν θα την προκαλούσαν οι Εβραίοι στο βαθμό που να τους κυνηγήσει και άρα να δικαιολογήσει την ανθρωπιστική παρέμβαση των υπολοίπων. Τα πάντα γι’ αυτούς ήταν σχέση κόστους και κέρδους. Πάντα αναζητούσαν το μέγιστο κέρδος με το ελάχιστο κόστος. Σ’ αυτήν την αναζήτηση μπορεί κάποιος να βρει και τις εξηγήσεις στα “μυστήρια” που τους αφορούν. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγήσει κάποιος τα ανεξήγητα που τους αφορούν. Μόνον έτσι μπορεί να εξηγήσει κάποιος, γιατί τον εβραϊκής καταγωγής Χίτλερ τον χρηματοδότησαν οι Εβραίοι της Βρετανίας. Γιατί τα δηλητηριώδη αέρια των κρεματορίων ήταν αποτέλεσμα της εβραϊκής τεχνογνωσίας. Γιατί οι Αμερικανοί δεν νίκησαν, παρά ισχυροποίησαν μεταπολεμικά την εβραϊκής διαχείρισης σοβιετική αυτοκρατορία.

Όλα ήταν “στημένα”. Ας ψάξει κάποιος να δει τι κέρδος είχαν οι πολλοί ζωντανοί Εβραίοι από τον θάνατο των αναλογικά λίγων Εβραίων του πολέμου και θα καταλάβει τι λέμε. Είναι θέμα λογικής. Αυτοί οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση του Εβραίου Χριστού ότι “συμφέρει” στο έθνος να πεθάνει ένας άνθρωπος για το συλλογικό του κέρδος, μετά από αιώνες επανέλαβαν τους εαυτούς τους. Δεν έκαναν δηλαδή κάτι το παράξενο για τη λογική τους. Κάποτε τους συνέφερε να πεθάνει ένας δικός τους άνθρωπος, για να “σωθούν” ως έθνος και μετά από αιώνες τους συνέφερε να πεθάνουν κάποιοι πολλοί δικοί τους άνθρωποι για τους ίδιους λόγους. Η ίδια λογική, διαφορετική κλίμακα. Τα πάντα έχουν σχέση με το τελικό προσδοκώμενο κέρδος.

Όμως, αυτή η πάγια συμπεριφορά δημιουργούσε και μια πάγια νοοτροπία στον λαό αυτόν. Έπρεπε ο λαός αυτός, για να μπορεί να υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών του έθνους του, να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Εκτός από κερδοσκόπος θα έπρεπε να είναι τεμπέλης και δειλός ταυτόχρονα. Γιατί; Γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσε να υπηρετήσει τον σχεδιασμό. Δεν θα μπορούσε να γίνεται “σάκος” του μποξ, κάθε φορά που θα έπρεπε να δρομολογηθούν οι εξελίξεις που συνέφεραν τους ισχυρούς. Έχοντας ο εβραϊκός λαός ισχυρή εθνική ταυτότητα και σε πολλούς χώρους μεγάλη πληθυσμιακή συγκέντρωση, θα μπορούσε η εργατικότητα ή η γενναιότητά του να βλάψει τα οικονομικά συμφέροντα των “υπεραπατριωτών” που τον κυβερνούσαν και βέβαια των ιμπεριαλιστών που τους χρησιμοποιούσαν.

Έχοντας δηλαδή χαρακτηριστικά εθνικής μειονότητας, θα μπορούσαν, σε περίπτωση που ήταν εργατικοί και γενναίοι, ν’ αγωνιστούν για την αυτοδιάθεσή τους. Να διεκδικήσουν μια “γωνιά”, για να ζήσουν ελεύθεροι. Να διεκδικήσουν μια “γωνιά”, είτε στη γενέθλια γη είτε σε κάποια άλλη μεριά του κόσμου. Υπήρχαν χώροι για να τους δεχθούν. Η Καλιφόρνια δεν κατακτήθηκε από τους Αμερικανούς. Η Καλιφόρνια είναι αγορασμένη. Στη Λατινική Αμερική, στην Αυστραλία υπήρχαν χώροι για κάτι ανάλογο. Υπήρχαν δηλαδή χώροι στον πλανήτη, που θα μπορούσαν να καλύψουν τις εθνικές τους ανάγκες. Χώροι, στους οποίους κάποιες ατομικές ιδιοκτησίες ήταν μεγαλύτερες ακόμα και από ολόκληρες εθνικές ιδιοκτησίες στην ανεπτυγμένη Δύση. Ακόμα δηλαδή κι αν δεν μπορούσαν να πραγματοποιήσουν μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση στον “ανεπτυγμένο” κόσμο, θα μπορούσαν με τα χρήματά τους και την άδεια της διεθνούς κοινότητας να δημιουργήσουν κράτος στον Νέο Κόσμο. Θα μπορούσαν ν’ απευθυνθούν στην κοινωνία των εθνών και να εξασφαλίσουν το εθνικό τους “οικόπεδο”, για να δημιουργήσουν το κράτος τους. Τα χρήματα δεν τους έλλειπαν για να το κάνουν αυτό.

Αυτό όμως δεν είναι τόσο απλό. Το κράτος, για να λειτουργήσει και στη συνέχεια να επιβιώσει, απαιτεί εργατικότητα και γενναιότητα. Τι θα το έκαναν το κράτος οι εθνικά “υπερήφανοι” Εβραίοι; Οι τεμπέληδες, κερδοσκόποι και δειλοί Εβραίοι; Αυτοί είχαν μάθει να επιβιώνουν παρασιτικά στα ισχυρά κράτη, που στηρίζονταν στην εργατικότητα και στη γενναιότητα των ιδιοκτητών τους. Αυτοί είχαν μάθει να επιβιώνουν ως έμποροι, χάρη στην τεράστια βιομηχανία των Γερμανών. Αυτοί είχαν μάθει να επιβιώνουν ως έμποροι, χάρη στις τεράστιες αποικίες των Βρετανών. Αυτοί είχαν μάθει να επιβιώνουν ως έμποροι, χάρη στο τεράστιο κεφάλαιο των ΗΠΑ. Άλλοι έβαζαν την ιδιοκτησία, άλλοι τη δουλειά και οι Εβραίοι απλά εμφανίζονταν στη νομή του κέρδους. Τι να το έκαναν το κράτος; Ποιος θα πήγαινε να δουλέψει στα χωράφια ή τα εργοστάσια; Ποιος θα παρίστανε μέσα στο εβραϊκό κράτος των εργαζομένων τον “Εβραίο” έμπορο, όταν όλοι γνώριζαν την τέχνη του; Όταν έχεις ιδιόκτητο κράτος, όλα πρέπει να τα δημιουργήσεις εκ του μηδενός κι αυτό, εκτός του ότι δεν συμφέρει, είναι και δύσκολο.

Το εβραϊκό κράτος οι Εβραίοι το ονειρεύονταν μόνον εκ του πονηρού. Γιατί το έκαναν αυτό; Για πολύ απλούς και πρακτικούς λόγους. Διατηρώντας με φανατικό τρόπο την εθνική τους ταυτότητα, την ίδια στιγμή που “φιλοξενούνταν” και “προόδευαν”, ήταν δεδομένο ότι ενοχλούσαν πολλούς κι αυτό το γνώριζαν. Διατηρώντας αυτό το “όνειρο”, έριχναν στάχτη” στα μάτια αυτών που ενοχλούνταν. Η μονιμότητά τους έπαιρνε μια εικόνα εφήμερου κι αυτό άμβλυνε τις όποιες αντιδράσεις των λαών που τους “φορτώνονταν” επί αιώνες. Κάτι ανάλογο με τον αντιπαθητικό γείτονα που σου “φορτώνεται” και αναγκαστικά τον φιλοξενείς. Είναι όμως άλλο πράγμα να σου “φορτώνεται” για λόγους ανάγκης και με τη δικαιολογία ότι θα το κάνει μέχρι να τελειώσει το σπίτι του και άλλο πράγμα να σου “φορτώνεται”, χωρίς να υπάρχει σπίτι και άρα χωρίς προοπτική να φύγει. Επιπλέον, το εβραϊκό “όνειρο” λειτουργούσε και σαν “καρότο” για τους ανήσυχους Εβραίους, που δεν συμφωνούσαν με τον παρασιτικό τρόπο επιβίωσης που είχαν επιλέξει οι ηγεσίες τους.

Το πόσο “ψευδοόνειρο” υπήρξε αυτό, αποδεικνύεται εύκολα με τα όσα είδαμε μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Με το “μακαρόνι” τους ψάχνουν τους Εβραίους, για να τους πολιτογραφήσουν Ισραηλινούς. Ισραηλινοί γίνονται μόνον η φανατική φτωχολογιά και τα καθάρματα του εβραϊσμού. Το Ισραήλ δηλαδή έχει αποκτήσει πληθυσμό, είτε ως “εστία σίτισης” των απόρων Εβραίων όλου του κόσμου είτε ως “σκουπιδοτενεκές” του σιωνισμού. Μαζεύει δηλαδή είτε τους Εβραίους που δεν μπορούν να επιβιώσουν αλλού είτε τους παρανομούντες Εβραίους, που τους καταδιώκουν κι εξασφαλίζουν άσυλο στο Ισραήλ. Όλοι οι υπόλοιποι Εβραίοι δεν έχουν κανένα στόχο και κανένα όνειρο να επιστρέψουν στη γενέθλια γη. Βλέπουμε λοιπόν ότι ήταν μια εκ του πονηρού στρατηγική κίνηση να διατηρούν επί αιώνες “ζωντανό” ένα “όνειρο”, χωρίς ποτέ να επιδιώκουν την υλοποίησή του.

Όλα αυτά άλλαξαν με την επιβολή της μεταπολεμικής Νέας Τάξης. Τι έγινε σ’ αυτήν την περίπτωση; Καταλύθηκε το εθνικό κράτος. Το σύνολο των κρατών έχασαν τις εθνικές τους “άμυνες” και μπήκαν σε μια κοινή αγορά. Οι πολυεθνικές άρχισαν να ελέγχουν το σύνολο της παραγωγής και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έλεγχαν και τις εθνικές αγορές. Γιατί έγινε αυτό; Γιατί άλλαξαν οι συσχετισμοί των παγκόσμιων δυνάμεων. Άλλαξαν οι “διχασμοί” και άρα και αυτοί οι οποίοι θα γίνονταν πλούσιοι εξαιτίας τους. Κυρίαρχη έγινε η έννοια της ιδεολογίας και όχι η έννοια του έθνους. Ξαφνικά οι υπερπατριώτες άρχισαν να χάνουν το πλεονέκτημά τους. Το πλεονέκτημα το είχαν πλέον οι “υπερδημοκράτες”. “Μαντρώνοντας” οι ιμπεριαλιστές τους λαούς με το φόβητρο του κομμουνισμού, τα κράτη τους άρχισαν να κυβερνώνται από τους “κομμουνιστοφάγους”. Η μετάβαση από τη μια κατάσταση στην άλλη ήταν εύκολη, γιατί αυτοί που μέχρι τότε δήλωναν “υπερπατριώτες” άρχισαν να δηλώνουν “υπερδημοκράτες”, χωρίς να αλλάξουν βασικές ιδεολογικές τους θέσεις. Τα ίδια χωράφια και τα ίδια προνόμια προστάτευαν και στις δύο καταστάσεις. Απλά άλλαζαν οι εχθροί που απειλούσαν τα χωράφια αυτά και βέβαια και τα προνόμια.

Στον σχεδιασμό αυτόν άλλαξαν τα δεδομένα, γιατί σε άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσε αυτός να λειτουργήσει. Τα πάντα γίνονταν με υποτιθέμενο στόχο να “νικηθεί” ο μεγάλος εχθρός. Μέσα στα πλαίσια αυτών των νέων αναγκών έγιναν κάποιες αλλαγές. Ποιες ήταν αυτές; Τα σύνορα κατ’ αρχήν “χαλάρωσαν”. Οι ιμπεριαλιστές, προκειμένου να “βοηθήσουν” κάποιους συμμάχους τους στον μεγάλο αντικομμουνιστικό “αγώνα”, τους επέτρεπαν να “ξεφορτώνονται” πληθυσμούς με τη μορφή των οικο­νομικών μεταναστών. Με τον τρόπο αυτόν είχαν καί τον σκύλο χορτάτο καί την πίτα αφάγωτη. Γιατί; Γιατί από τη μια δεν ανέπτυσσαν τα κράτη τα οποία δεν τους συνέφερε ν’ αναπτυχθούν και ταυτόχρονα επέτρεπαν στα κράτη αυτά ν’ αποκτούν μερίδιο από την ανάπτυξη των ισχυρών. Δεν ήθελαν για παράδειγμα ν’ αναπτύξουν την Τουρκία, που τους ευνοούσε να είναι υπανάπτυκτη, αλλά ταυτόχρονα επέτρεπαν στα καραβάνια των Τούρκων να πηγαίνουν για δουλειά στη Γερμανία και να ενισχύουν με τα εμβάσματά τους την τουρκική οικονομία.

Το κύριο “πιάτο” εκείνης της εποχής ήταν το “καπιταλιστικό” και στο γέμισμά του ήταν η κύρια μέριμνα των ισχυρών. Τα εθνικά “πιάτα” έχασαν την αξία τους κι επιτράπηκε σε κάποιους φτωχούς ξένους να διεκδικήσουν από το περιεχόμενό τους. Οι ιμπεριαλιστές μεγιστοποιούσαν τα κέρδη τους, αλλά, για να προστατεύσουν τον σχεδιασμό τους, το έκαναν εις βάρος των φτωχών. Από τα εθνικά “πιάτα” των φτωχών μοίραζαν τροφή στους άλλους φτωχούς. Από τα “πιάτα” των άλλων και όχι από τα δικά τους “πιάτα”. Από τα “πιάτα” των εθνικών οικονομιών έτρωγαν οι μετανάστες και όχι από τα κέρδη των πολυεθνικών. Από το γερμανικό μεροκάματο συντηρούνταν και όχι από το κέρδος της Coca Cola.

Αυτή η κολοσσιαία αλλαγή του σχεδιασμού ήταν αδύνατον να μην παρασύρει και τους Εβραίους. Αποτελούσαν έναν από τον κύριους παράγοντες του ιμπεριαλισμού και έπρεπε να βρουν τον ρόλο τους μέσα στην τότε Νέα Τάξη. Από τη στιγμή που λειτουργούσαν ως “εργαλεία” του ιμπεριαλισμού, μπορούσαν να βρουν νέο ρόλο στον νέο ιμπεριαλισμό. Αυτό και έγινε. Ποιος ήταν ο ρόλος τους; Ο εξής απλός. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων εκείνης της εποχής ήταν η εποχή των Αμερικανών. Οι Αμερικανοί ήταν οι κύριοι επωφελημένοι της εποχής. Οι κυρίαρχοι του Δυτικού Κόσμου. Οι αυτόκλητοι “προστάτες” της παγκόσμιας δημοκρατίας και “ορκισμένοι” εχθροί του κομμουνισμού.

Οι Αμερικανοί όμως, που ήθελαν να κυριαρχήσουν εις βάρος των κεφαλαίων λαών ισχυρών, όπως ήταν οι Βρετανοί, οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί, είχαν τεράστιο πρόβλημα. Επιθυμούσαν να ελέγχουν τον κόσμο και την παραγωγή, αλλά δεν είχαν τα μέσα. Δεν κατέκτησαν τον δυτικό κόσμο, ώστε να μπορούν με δικές τους μειονότητες “εποίκων” να ελέγχουν την παραγωγή του και να διεκδικούν την αγορά του. Δεν κατέκτησαν τον κόσμο, ώστε να μπορούν να ελέγχουν τη συμπεριφορά του απέναντι στον εξωτερικό του εχθρό. Είχαν δηλαδή τεράστια προβλήματα καί στον εσωτερικό καί στον εξωτερικό του έλεγχο. Δεν μπορούσαν να περιορίσουν χωρίς βοήθεια την ανάπτυξη του κεφαλαίου των εθνικών κρατών και δεν μπορούσαν ν’ “αλληλοπροκαλούνται” με τον μεγάλο “εχθρό” τους, προκειμένου να “μαντρώνουν” τον κόσμο, τρομοκρατώντας τον με το φόβητρο του κομμουνισμού.

Η λύση βρέθηκε και ήταν οι Εβραίοι. Αυτούς έκαναν οι Αμερικανοί συνεταίρους στον ιμπεριαλισμό τους. Ποιο ήταν το ζητούμενο από αυτούς και γιατί ήταν πολύτιμοι για τους Αμερικανούς; Το ζητούμενο για τους Αμερικανούς ήταν να ελέγχουν την παραγωγή των δυτικών κρατών, ώστε να μην απειλούνται τα δικά τους προϊόντα μέσα στις δυτικές αγορές. Το ζητούμενο ήταν ο έλεγχος των κρατών, που ήταν ανεπτυγμένα στον προηγούμενο σχεδιασμό και τα οποία θα μπορούσαν ν’ απειλήσουν την αμερικανική πρωτοκαθεδρία στην αγορά. Οι Εβραίοι ήταν πολύτιμοι για τους Αμερικανούς, γιατί διατηρούσαν μεγάλες εθνικές κοινότητες μέσα σ’ αυτά και ταυτόχρονα οι κοινότητες αυτές ασχολούνταν με το εμπόριο και άρα είχαν τη δυνατότητα με “βοήθεια” να ελέγχουν το τοπικό κεφάλαιο. Οι Εβραίοι δηλαδή θα μπορούσαν να λειτουργούν ως κοινότητες “εποίκων” των ΗΠΑ στον “κατακτημένο” Δυτικό κόσμο. Ήταν πολύτιμοι για τον εσωτερικό έλεγχο του Δυτικού κόσμου.

Ταυτόχρονα οι Εβραίοι θα μπορούσαν να γίνουν πολύτιμοι και για τον εξωτερικό έλεγχο. Εξαιτίας αυτής της αμερικανικής ανάγκης ιδρύθηκε και το κράτος του Ισραήλ. Υλοποιήθηκε το “όνειρο” των Εβραίων. Ποιος ο ρόλος του; Να λειτουργεί ως “προβοκάτορας” του Δυτικού Κόσμου. Η Μέση Ανατολή έγινε το πεδίο τριβής μεταξύ των “μεγάλων ιδεολογικών εχθρών” και το Ισραήλ ήταν ο “προβοκάτορας” ο οποίος θα δημιουργούσε την ένταση, που θα έδινε στις ΗΠΑ τη δυνατότητα να “ρυθμίζουν” τη συνολική συμπεριφορά του Δυτικού Κόσμου. Η πολυτιμότητα του Ισραήλ ήταν τεράστια και ο έλεγχός του απόλυτος. Γιατί; Γιατί οι ΗΠΑ γνώριζαν ότι είναι ένα έθνος δειλό. Γνώριζαν ότι, για όσο διάστημα θα επιβίωνε —χάρη στις δικές τους “πλάτες”— δεν θα τους αρνούνταν καμία εξυπηρέτηση. Κάθε φορά που βόλευε τους Αμερικανούς, το Ισραήλ κατά “σύμπτωση” ήταν αυτό που με την κινητικότητά του τους έδινε τον παγκόσμιο ρόλο. Κάθε φορά που βόλευε τους Αμερικανούς η “ένταση” με τους Σοβιετικούς, το Ισραήλ την προκαλούσε στη Μέση Ανατολή. Κάθε φορά που ήταν ανήσυχη είτε η Γερμανία είτε η Γαλλία, ξεσπούσε πετρελαϊκή, κρίση που περιόριζε τις ανησυχίες αυτές.

Ευνόητο είναι λοιπόν ότι αυτοί οι υπερπολύτιμοι συνέταιροι θα έπρεπε να προστατευτούν. Να προστατευτούν καί ως εσωτερικές μειονότητες μέσα στα εθνικά κράτη του Δυτικού Κόσμου και να προστατευτούν ως κράτος μέσα στον τεράστιο και εχθρικό μωαμεθανικό κόσμο. Πώς έγινε αυτό; Με την “αγιοποίησή” τους. Τεράστια ποσά ξοδεύτηκαν, προκειμένου η προπαγάνδα να δημιουργήσει το ακριβοπληρωμένο “φωτοστέφανο” των Εβραίων. Των επί αιώνες μισητών και αποκρουστικών για τους χριστιανούς Εβραίων. Το “ολοκαύτωμα” έγινε το συνειδησιακό “πρόβλημα” της ανθρωπότητας. Κανένας δεν ενδιαφερόταν για τα “ολοκαυτώματα” που διαδραματίστηκαν παράλληλα με το εβραϊκό και στους ίδιους χώρους.

Κανέναν δεν ενδιέφερε πόσοι άνθρωποι και γιατί έχασαν τις ζωές τους μέσα στα ίδια κρεματόρια. Πόσοι Έλληνες, πόσοι Πολωνοί, πόσοι κομμουνιστές, πόσοι ομοφυλόφιλοι κλπ., “έσβησαν” υπό τις ίδιες συνθήκες μέσα στους ίδιους χώρους. Όλοι αυτοί ήταν πολύ “φτηνοί”, για ν’ ασχοληθεί κάποιος μαζί τους. Όλοι αυτοί ήταν “αναλώσιμοι” και εύκολα “αντικαταστάσιμοι”. Τον κόσμο τον ενδιέφερε να μάθει πόσοι “ακριβοί”, “πολύτιμοι” και “αναντικατάστατοι” Εβραίοι ήταν τα θύματα του “ολοκαυτώματος”. Αλήθειες και ψέματα ανακατεύτηκαν και ξαφνικά οι Εβραίοι έγιναν “άγιοι”. Οι “ιερές αγελάδες” του χριστιανισμού. Όλους μπορούσες να τους ενοχλείς και να τους αδικείς, αλλά όχι τους Εβραίους. Μπορούσες ν’ αμφισβητείς τα πάντα, εκτός από το “ολοκαύτωμα”. Έπρεπε ακόμα και το εθνικό σου Σύνταγμα να παραβείς, προκειμένου να τους ευνοήσεις. Αν δεν το έκανες, σίγουρα θα είχες αυστηρές “οδηγίες” και “συστάσεις” από τους υπερατλαντικούς πάτρωνες τους.

Το ακόμα χειρότερο ήταν το γεγονός ότι εκείνοι οι Εβραίοι δημιούργησαν κάποιες κοινωνικές ζυμώσεις μέσα στα κράτη στα οποία φιλοξενούνταν, που για κάποιον ο οποίος είχε γνώσεις ήταν βέβαιον ότι μακροπρόθεσμα θα δημιουργούσαν προβλήματα. Ποιες ήταν αυτές οι “ζυμώσεις”; Έχοντας οι Εβραίοι την προστασία των Αμερικανών και τεράστια χρηματοδοτική ικανότητα, έπαιξαν με τους εσωτερικούς ταξικούς συσχετισμούς μέσα στις κοινωνίες που τους “φιλοξενούσαν”. Έχοντας δηλαδή ως εθνικούς και οικονομικούς εχθρούς τις τοπικές κεφαλαιοκρατίες, “επένδυσαν” στις αστικές τάξεις, που έχουν κοινά χαρακτηριστικά και κοινούς ταξικούς εχθρούς με τους ίδιους. Χρηματοδοτήθηκαν αδρά οι μεγαλοαστοί του κάθε κράτους, για να μπορέσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός να αλώσει τις εθνικές αγορές. Τότε ήταν που ανέτειλε ο “ήλιος” του σοσιαλισμού και της παραδοξότητας. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί ο σκληρός καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ λειτουργούσε εις βάρος των εθνικών κρατών με τη βοήθεια των “σοσιαλιστών”, που κατά ειρωνικό τρόπο παρίσταναν και τους φανατικούς αντιαμερικανούς.

Όλα αυτά δημιούργησαν κάποιες κοινωνικές συνθήκες, που σήμερα μόνον μπορεί να φανεί η επικινδυνότητά τους. Ποιες ήταν αυτές; Κατ’ αρχήν οι Εβραίοι κατόρθωσαν και εντάχθηκαν μέσα στους αστικούς μηχανισμούς και συμμετείχαν αυτοπροσώπως στη νομή εξουσίας. Στο όνομα του σοσιαλιστικού διεθνισμού έπαψαν να είναι διακριτοί ως ξένοι και “έσβησαν” τα ίχνη τους, χωρίς να πάψουν όμως να λειτουργούν ως εθνική συμμορία. Το ακόμα χειρότερο ήταν όμως άλλο. Για να προστατεύσουν τους πληρωμένους μεγαλοαστούς “λακέδες” τους, προσπάθησαν να τους προσφέρουν μια πολυάριθμη “αυλή” μικροαστών με όμοια συμφέροντα. Διευρύνοντας σε μεγάλο βαθμό τις αστικές τάξεις των εθνικών κρατών, άρχισαν σταδιακά να δίνουν στους δυτικούς λαούς χαρακτηριστικά όμοια με τα δικά τους. Τους έκαναν δηλαδή τεμπέληδες, καιροσκόπους και κουτοπόνηρους. Λαοί, που μέχρι τότε ήταν γενναίοι και ακμαίοι και οι οποίοι μέχρι τότε μπορούσαν να επιβιώσουν με τις ικανότητές τους και την εργασία τους, άρχισαν σταδιακά να γίνονται “ημιπαράλυτοι” τεμπέληδες.

Εξαιτίας αυτής της παραλυσίας και της κουτοπονηριάς δεν αντέδρασαν σε πρώτη φάση στα μικρά “καραβάνια” της φτώχειας. Στην εισροή των οικονομικών μεταναστών, που ήταν μία από τις συνέπειες της αλλαγής του σχεδιασμού. Δεν τους πείραζε να παίρνουν μερίδιο από το εθνικό τους “πιάτο” άνθρωποι οι οποίοι θ’ αναλάμβαναν να κάνουν τις “κατώτερες” δουλειές. Τότε εφευρέθηκαν οι “κατώτερες” δουλειές, που ήταν αρμοδιότητα των μεταναστών. Κάθε “σοβαρό” κράτος που σεβόταν τον εαυτό του επέτρεπε την ελεγχόμενη μετανάστευση ξένων, όπως κάθε “αριστοκράτης” επιτρέπει την είσοδο στο σπίτι του ενός ξένου υπηρέτη. Οι Εβραίοι είχαν πετύχει τους στόχους τους. Εκμεταλλεύονταν μια ξένη κοινωνία, έχοντας ως συμμάχους τούς μορφωμένους αστούς της και βέβαια χωρίς να εμφανίζονται οι ίδιοι ως οι μοναδικοί ξένοι μέσα στο κράτος που τους φιλοξενούσε.

Ο σχεδιασμός εκείνος λειτούργησε αρκετά καλά για το διάστημα που το επέτρεπαν τα δεδομένα. Για το διάστημα που υπήρχε ο μεγάλος “εχθρός”, που έκανε τους Αμερικανούς και τους Εβραίους πλούσιους εις βάρος των Δυτικών. Μέχρι που ήρθε η ώρα την οποία όλοι αυτοί απεύχονταν. Κατέρρευσε αύτανδρος ο μεγάλος “εχθρός”. Ο κομμουνισμός κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Μέσα σε μια νύχτα κατέρρευσε αυτό το οποίο με μεγάλη μεθοδικότητα και πανάκριβη προπαγάνδα “έχτιζαν” οι Αμερικανοί και οι Εβραίοι. Ξαφνικά όλα άλλαξαν. Ο βασιλιάς ήταν πλέον γυμνός. Ο εχθρός, που δημιουργούσε και “πλήρωνε” τους ήρωες της δημοκρατίας και του καπιταλισμού, δεν υπήρχε πλέον. Ο εχθρός, που μέχρι τότε “έκρυβε” τους κλέφτες με τη σκιά του, έπαψε να υπάρχει. Όλα ήταν αρνητικά γι’ αυτούς. Γιατί; Γιατί φαίνονταν πλέον τόσο οι ιμπεριαλιστές όσο και οι λακέδες τους. Φαινόταν οι Αμερικανοί και οι Εβραίοι ως οι ξένοι, που εκμεταλλεύονταν τα εθνικά κεφάλαια των λαών. Τώρα πλέον δεν είχαν το άλλοθι της προστασίας από τον εχθρό της δημοκρατίας. Τώρα φαινόταν πλέον ότι το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να απομυζούν τους “χυμούς” των εθνικών κεφαλαίων.

Έπρεπε να επανασχεδιάσουν τον κόσμο, πολύ πριν αυτός τους βγάλει από το παιχνίδι. Αυτή είναι η Νέα Τάξη που γνωρίζουμε σήμερα. Αυτή είναι μια τάξη που δεν είναι εξ’ ολοκλήρου καινούργια, αλλά είναι η συνέχεια της παλιάς. Δεν άλλαξαν οι συσχετισμοί, ώστε κάποιοι νέοι ισχυροί να δημιουργήσουν έναν νέο σχεδιασμό, για να υπηρετήσει τα νέα συμφέροντα. Απλά άλλαξαν οι κλίμακες, γιατί δεν υπάρχουν πλέον όλα εκείνα τα δεδομένα που έκαναν τον προηγούμενο σχεδιασμό να λειτουργεί. Ο Δυτικός Κόσμος έπαψε να είναι το “φέουδο” των ισχυρών και τέτοιο έγινε το σύνολο του Πλανήτη. Ταυτόχρονα όμως δεν υπήρχε και ορατός εχθρός, που να “μαντρώνει” τους λαούς στην αμερικανική “αυλή”. Αυτά μόνον άλλαξαν. Άρα εκ των δεδομένων η Νέα Τάξη Πραγμάτων ελέγχεται και πάλι από τους δύο λαούς που έλεγχαν και την προηγούμενη. Τους κυρίαρχους Αγγλοσάξονες και τους Εβραίους. Οι κατ’ εξοχήν διαχειριστές της Νέας Τάξης είναι οι Εβραίοι, εφόσον οι Αγγλοσάξονες είναι περισσότερο ιδιοκτήτες της και τη διαχείριση την έχουν παραδώσει στους έμπειρους συνεταίρους τους.

Ακριβώς, επειδή πλέον είναι ορατοί ως ξένοι κι ερεθίζουν με την παρουσία τους τούς λαούς, εφεύραν νέα όργανα, προκειμένου να παράγουν πολιτική. Τέτοιου είδους όργανα είναι οι “μη κυβερνητικές” οργανώσεις. Είναι ευρέως πλέον γνωστό ότι οι Εβραίοι βρίσκονται πίσω από τις περισσότερες “μη κυβερνητικές” οργανώσεις. Αυτοί έχουν ιδρύσει τις περισσότερες από αυτές και αυτοί τις χρηματοδοτούν σχεδόν όλες. Ποιο το κέρδος τους από αυτές τις οργανώσεις; Μέσω αυτών ελέγχουν τις εθνικές πολιτικές στο ζήτημα των μειονοτήτων. Θεωρητικά εξαιτίας της ευαισθησίας τους στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρακτικά από τον φόβο μήπως οι δικές τους κοινότητες πέσουν θύματα διωγμών. Αυτοί οι οποίοι στο Ισραήλ πραγματοποιούν προληπτικές δολοφονίες εις βάρος νόμιμων εθνικών μειονοτήτων, είναι αυτοί οι οποίοι “προστατεύουν” με πάθος τις μειονότητες των άλλων κρατών. Οι φασίστες είναι αυτοί οι οποίοι καταγγέλλουν τα κράτη για φασιστική συμπεριφορά.

Γιατί επιδίδονται σ’ αυτήν την “ανθρωπιστική” δραστηριότητα; Επειδή γνωρίζουν ότι οι ανά τον κόσμο διεσπαρμένες κοινότητές τους —που είναι κατά κανόνα προνομιακές και ληστρικές— προκαλούν με τις συμπεριφορές τους και φοβούνται την αντίδραση. Φοβούνται μήπως κάποιος λαός στραφεί εναντίον τους και τους εκδιώξει. Φοβούνται μήπως αυτή η αντιμετώπιση μιας εβραϊκής κοινότητας γίνει οδηγός και για όλους τους υπόλοιπους. Φοβούνται μήπως κάποιες εθνικές “κλωτσιές” γίνουν παγκόσμιες “κλωτσιές”. Παρακολουθούν δηλαδή την εξέλιξη των αντισιωνιστικών συμπεριφορών μέσα στο κάθε κράτος, ώστε να τις καταγγείλουν εν τη γενέσει τους. Προσπαθούν να καταπνίξουν μεμονωμένες αντιδράσεις, πολύ πριν αυτές αποκτήσουν μαζικότητα. Προσπαθούν με τη στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ να τρομάξουν τα κράτη που θα έχουν το “θράσος” να πειράξουν την τοπική εβραϊκή κοινότητα. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι ετήσιες εκθέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε στοιχεία που τους παρέχουν οι εβραϊκής ιδιοκτησίας “μη κυβερνητικές” οργανώσεις.

Εξαιτίας λοιπόν αυτού του φόβου τους, παρακολουθούν όλα σχεδόν τα κράτη και ελέγχουν τις συμπεριφορές τους. Με τη δημιουργία των “μη κυβερνητικών” οργανώσεων αυτό το κάνουν εύκολα. Γιατί; Γιατί, εκτός του ότι δικοί τους άνθρωποι αποκτούν προσβάσεις σε μηχανισμούς που δεν θα μπορούσαν να τους πλησιάσουν φανερά ως Εβραίοι, μπορούν ταυτόχρονα να ρυθμίζουν τις συμπεριφορές όλων των μειονοτήτων που τυχόν υπάρχουν μέσα σε μία χώρα. Μπορούν ακόμα και να δημιουργήσουν μειονότητες, όταν αυτές δεν υπάρχουν. Χωρίς να εμφανίζονται ως Εβραίοι, αντλούν πληροφορίες για το σύστημα που τους ενδιαφέρει και “κουρδίζουν” και πάλι τις υπόλοιπες μειονότητες, χωρίς να προκαλούν με την εθνική τους ταυτότητα. Γιατί; Για να μπορούν ανά πάσα στιγμή να απειλούν το κάθε κράτος με αμερικανική τιμωρία και ταυτόχρονα να μπορούν να “κρύβουν” την κοινότητά τους πίσω από τις άλλες, αντιμετωπίζοντας από κοινού μ’ αυτές το ίδιο πρόβλημα. Οι ολιγάριθμοι κλέφτες με τον τρόπο αυτόν κρύβονται πίσω από τους άπειρους φουκαράδες μετανάστες και αποκτούν όγκο εκατομμυρίων.

Για να τα επιτύχουν όλα αυτά, έπρεπε να δημιουργήσουν τα κατάλληλα δεδομένα. Τι έκαναν; Το εξής απλό. Εκμεταλλεύτηκαν τα προηγούμενα δεδομένα και επιβάρυναν μια εξαιρετικά άσχημη κατάσταση για τα κράτη. Εκμεταλλευόμενοι την “παραλυσία” που πλέον τα διέκρινε, τα έκαναν ακόμα πιο “παράλυτα”. Ελέγχοντας τα ΜΜΕ και τις “σοσιαλιστικές” εξουσίες, προσπάθησαν και κατάφεραν τελικά να τα αστικοποιήσουν σε βαθμό που δεν μπορούν να τον αντέξουν. Τα αστικοποίησαν σε βαθμό που σήμερα να μην μπορούν τα δυτικά έθνη να επιβιώσουν με τις δικές τους δυνάμεις. Σε βαθμό που να είναι εξαρτώμενα από τη χειρονακτική εργασία των “κατώτερων” του “κατώτερου” κόσμου. Αυτό ήταν εύκολο να συμβεί, όταν τα ΜΜΕ προβάλουν σαν τέλεια κοινωνικά πρότυπα τα αστικά πρότυπα και ταυτόχρονα απαξιώνουν την εργατική ιδιότητα. Όταν “πείθεις” τους λαούς ότι η εργατική ιδιότητα είναι σχεδόν ταυτόσημη με την αποτυχία και την ανικανότητα, “ανοίγεις” τα σύνορα σε “κατώτερους”, που αρκούνται σ’ αυτήν την ιδιότητα.

Αυτό έγινε μέσω της παγκόσμιας προπαγάνδας, που ασκήθηκε σε όλα τα κράτη. Προπαγάνδα, που παρουσίαζε το νέο “σταρ σύστεμ” της κοινωνίας της Νέας Εποχής. Το σταρ σύστεμ των “πετυχημένων” της νέας κοινωνίας. Χόλυγουντ, ΜΜΕ και μόδα έγιναν οι “αιχμές του δόρατος” του νέου “πολιτισμού”. Διάσημα “τίποτε” έγιναν τα παγκόσμια πρότυπα. Ηθοποιοί, ποδοσφαιριστές, κομμώτριες, μοδίστρες, τραγουδιστές κλπ.. Όλα τα “νούμερα” είχαν θέση στο νέο σταρ σύστεμ. Η τεμπελιά δεν έγινε ένα κατακριτέο χαρακτηριστικό, αλλά ο υπέρτατος στόχος για κάποιον που θέλει να θεωρείται “πετυχημένος”. Αν μια εργασία χαλάει το “πεντικιούρ”, δεν είναι πραγματική εργασία “πετυχημένου”. Αν μια εργασία απαιτεί να σηκωθείς το πρωί, δεν είναι πραγματική εργασία “πετυχημένου”. Όλα αυτά είναι κατευθυνόμενα από συγκεκριμένα κέντρα προπαγάνδας. Από τα ίδια κέντρα που επί αιώνες “έπειθαν” τους νεαρούς Εβραίους ν’ ασχοληθούν με το εμπόριο και τις αστικές δραστηριότητες, προσκολυόμενοι πάντα στο εβραϊκό ιερατείο, που παρίστανε τον Μωυσή, ο οποίος τους οδηγούσε στην “Εδέμ” της επιτυχίας. Τα κέντρα που τους “έπειθαν” ότι η εργασία είναι κατάρα και είναι μόνον για τους “κατώτερους” και τα ζώα. Κάποτε οι λαοί εκπαιδεύονταν να θαυμάζουν τους τεχνίτες και να “φτύνουν” τους τεμπέληδες και τις πόρνες. Σήμερα γίνεται το ακριβώς αντίθετο.

Με τον τρόπο αυτόν έθνη κραταιά και παραγωγικά άρχισαν να “εξιουδαΐζονται” και να μην μπορούν να επιβιώσουν με άλλον τρόπο εκτός από τον παρασιτικό. Άλλαξαν τα εθνικά τους πρότυπα και άρχισαν ν’ ακολουθούν σαν σκύλοι τον “Μωυσή” της Νέας Τάξης, που μοιράζει τα “κόκαλα”. Τον “Μωυσή-ΗΠΑ” με το εβραϊκό “μυαλό”. Ποιο ήταν το ζητούμενο; Να πάψουν αυτά τα έθνη ν’ αντιδρούν στον ιμπεριαλισμό και να “ξεχάσουν” τις προηγούμενες εθνικές άμυνες. Να πάψουν να προστατεύουν την παραγωγή και να μην αντιστέκονται στην ανεξέλεγκτη εισροή ξένων μεταναστών, που αλλοίωνε τις πληθυσμιακές συνθέσεις των πάλαι ποτέ ομοιογενών εθνικά κρατών. Αυτό ήταν το ζητούμενο για τους Εβραίους, εφόσον αναζητούσαν το “κρέας” το οποίο θα τους προστάτευε σε περίπτωση γενικής αντίδρασης. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι “τρυφεροί” και “ευαίσθητοι” απέναντι σε κάθε είδους μειονότητα. Γι’ αυτόν τον λόγο προσπαθούν ακόμα και να “εφεύρουν” μειονότητες.

Πώς επιθυμούν να εκμεταλλευτούν αυτό το “κρέας”; Γνωρίζουν ότι οι λαοί έχουν πρόβλημα με τους ξένους που τρώνε από το “πιάτο” τους. Εκ των δεδομένων λοιπόν, όταν τα πράγματα θα γίνουν δύσκολα, κάποιοι θ’ αντιδράσουν απέναντι σ’ αυτούς που θεωρούν ότι τους αδικούν. Ποιοι όμως θ’ αντιδράσουν πιο γρήγορα; Αυτοί οι οποίοι θα φτάσουν πιο γρήγορα στα όριά τους. Οι φτωχοί και οι αγράμματοι. Αυτοί θ’ αντιδράσουν απέναντι σ’ αυτούς που βλέπουν ως εχθρούς και οι οποίοι λειτουργούν ανταγωνιστικά προς τους ίδιους. Οι φτωχοί και οι αγράμματοι που πεινάνε θ’ αντιδράσουν απέναντι στους επίσης φτωχούς κι αγράμματους μετανάστες, που απλά τρώνε ένα κομμάτι ψωμί. Ο φτωχός και αγράμματος δεν θα αντιδράσει απέναντι στον πλούσιο και μορφωμένο Εβραίο, γιατί απλούστατα δεν γνωρίζει τι κάνει κι επιπλέον δεν δραστηριοποιούνται σε ανταγωνιστικούς τομείς. Ο φτωχός θ’ αντιδράσει απέναντι στον φτωχό μετανάστη που έχει εργασία, τη στιγμή που ο ίδιος θα είναι άνεργος.

Αυτή η χαμηλού επιπέδου αντίδραση ευνοεί τους Εβραίους, γιατί τους δίνει την πίστωση του χρόνου για ν’ αντιδράσουν πολύ πριν το πρόβλημα φτάσει έξω από τις δικές τους πόρτες. Οι Έλληνες θα κυνηγάνε τους Αλβανούς ή τους Πακιστανούς πολύ πριν βάλουν στο “στόχαστρό” τους τούς Εβραίους. Οι Βρετανοί θα κυνηγάνε τους Ινδούς και τους Πακιστανούς πολύ πριν βάλουν στο “στόχαστρό” τους τούς Εβραίους. Οι Γερμανοί θα κυνηγάνε τους Κοσσοβάρους ή τους Πολωνούς πολύ πριν βάλουν στο “στόχαστρό” τους τούς Εβραίους. Η άμυνά τους από εκεί και πέρα θα στηρίζεται στην εύκολη διαχείριση της αντίδρασης. Γιατί είναι εύκολη; Γιατί απλούστατα όλοι αυτοί οι αγράμματοι θα συσπειρωθούν γύρω από τα φασιστικά και ρατσιστικά κέντρα της εθνικιστικής προπαγάνδας. Δεν υπάρχουν πιο εύκολοι αντίπαλοι από τους φασίστες και τους ρατσιστές, που είναι κατά κανόνα βίαιοι, αγράμματοι κι αμόρφωτοι. Η ανικανότητα και η αμορφωσιά όλων αυτών θα δώσει στους πολύ πιο μορφωμένους και εκπαιδευμένους Εβραίους τη δυνατότητα να μεθοδεύσουν τις καταστάσεις. Οι κλέφτες θα μιλάνε για πολιτισμό. Οι άθλιοι θα μιλάνε για ανθρωπισμό. Η βιαιότητα και η αμορφωσιά των αντιπάλων τους θα δώσει εκείνη την “αδράνεια” στον λαό, που θα λειτουργήσει προστατευτικά για τους Εβραίους.

Όταν πλέον αυτή η αδράνεια θα πάψει να τους προστατεύει, θα επιστρατευτούν τα μεγάλα “μέσα”. Ποια είναι αυτά; Η απειλή για βίαιη τιμωρία των ίδιων των λαών. Για να γίνει αντιληπτή αυτή η απειλή, θα πρέπει να γνωρίζει κάποιος τον τρόπο λειτουργίας της Νέας Τάξης. Θα πρέπει να γνωρίζει τις σχέσεις αλληλεξάρτησης μεταξύ Εβραίων και ΗΠΑ. Μεταξύ των βδελυρών και κερδοσκοπικών κοινοτήτων που υπάρχουν μέσα σε όλα τα κράτη και στην πιο ισχυρή στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Μεταξύ των ιδιοκτητών των πολυεθνικών και των κατά τόπους αντιπροσώπων τους. Αν καταλάβει αυτήν τη σχέση, μπορεί να καταλάβει γιατί ο νέος “εχθρός” του κόσμου είναι η “τρομοκρατία”. Οι Εβραίοι είναι αυτοί οι οποίοι στο άμεσο μέλλον θ’ αποφασίζουν ποιος είναι “τρομοκράτης” και άρα ποιον θα τιμωρούν οι ΗΠΑ. Οι Εβραίοι θα ονομάζουν “τρομοκράτη” όποιον τους ενοχλεί και στην ουσία θα “δείχνουν” στις ΗΠΑ πού υπάρχει πρόβλημα για την PAX AMERICANA. Οι Εβραίοι θα “στοχεύουν” και οι ΗΠΑ θα “πυροβολούν”.

Γι’ αυτόν τον λόγο επενδύουν στις μειονότητες. Τις ενθαρρύνουν, τις αποθρασύνουν και εισάγουν με τον τόνο οικονομικούς λαθρομετανάστες. Όλες αυτές οι μειονότητες θα είναι εκείνες, που, επειδή θα πέφτουν θύματα αντίδρασης, θα “δείχνουν” τους τρομοκράτες και θα παρακαλάνε για τη βοήθεια των ΗΠΑ. Αυτές οι μειονότητες θα βάζουν μέσα στα εθνικά κράτη τους ιμπεριαλιστές. Αυτό ήταν το ζητούμενο για τους Εβραίους και τις ΗΠΑ. Το ζητούμενο γι’ αυτούς που εκμεταλλεύονται τα εθνικά κράτη και οι οποίοι φοβούνται την αποβολή τους από αυτά. Το ζητούμενο για τους λίγους, που θα ήταν εύκολο ν’ αποβληθούν και αναζητούν κάποιους πολλούς, που θα έχουν συμπλέοντα συμφέροντα μ’ αυτούς μέσα στα ξένα κράτη. Μόνον αν γνωρίζει κάποιος τις ανάγκες της Νέας Τάξης, μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει σήμερα και τι επιδιώκουν οι ιμπεριαλιστές.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων φοβάται τα ομοιογενή εθνικά κράτη. Τα κράτη τα οποία λεηλατεί και τα οποία γνωρίζει ότι μπορεί —όταν αυτά φτάσουν στα όρια— ν’ αντιδράσουν. Πολύ πριν έρθει η ώρα της αντίδρασης, φροντίζει να δημιουργήσει εκείνους τους μοχλούς πίεσης, που θα τα απειλούν με διάλυση. Που θα τα απειλούν με την τύχη της πάλαι ποτέ κραταιάς και ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Κάθε κράτος έχει μέσα του ένα “Κοσσυφοπέδιο”, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να λειτουργήσει σαν “δυναμίτης” και να το διαλύσει. Δεν υπάρχει κράτος μικρό ή μεγάλο που να μην έχει μέσα στα θεμέλιά του τέτοιον “δυναμίτη”. Η Ιταλία έχει τη Λομβαρδία, η Ισπανία έχει την Καταλονία, η Βρετανία έχει την Ιρλανδία, η Γαλλία την Αλσατία κλπ.. Ακόμα και η μικρή Ελλάδα έχει το “Κοσσυφοπέδιό” της, που δεν είναι άλλο από τη Θράκη.

Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από τη διάλυση του κράτους, όταν υπάρχει μέσα στα όριά του μια νόμιμη εθνική ή θρησκευτική μειονότητα. Αρκούν λίγοι προβοκάτορες και το εκρηκτικό μείγμα είναι έτοιμο να δράσει. Οι πέντε πληρωμένοι χαφιέδες, που δηλώνουν Λομβαρδοί, Καταλανοί, Ιρλανδοί, Αλσατοί ή Τούρκοι, θα κάνουν μια προβοκάτσια και όλα θα δρομολογηθούν όπως πρέπει. Θα προκαλέσουν τον γηγενή λαό κι αυτός θα αντιδράσει. Θα αντιδράσει όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις εις βάρος δικαίων και αδίκων. Με πέντε ανθρώπους μπορεί κάποιος να απειλήσει την αρτιμέλεια του ελληνικού κράτους για παράδειγμα. Πέντε πληρωμένοι προβοκάτορες αρκούν για να προκαλέσουν την αντίδραση του ελληνικού λαού. Η αντίδρασή του θα τρομοκρατήσει τους υπόλοιπους μουσουλμάνους και θα τους οδηγήσει στην “αγκαλιά” των πέντε “Τούρκων”. Ξαφνικά η μουσουλμανική μειονότητα, εξαιτίας της βίαιης και τυφλής αντίδρασης, θα γίνει τουρκική. Οι πέντε, μέσα σε μια νύχτα αντιποίνων, θα γίνουν χιλιάδες. Από τη διεκδίκηση των θρησκευτικών ελευθεριών θα πάμε ξαφνικά στη διεκδίκηση της αυτοδιάθεσης.

Από εκεί και πέρα θα γίνει ό,τι επιθυμούν αυτοί οι οποίοι ελέγχουν τους προβοκάτορες χωρίς καμία αντίδραση. Θα επέμβει και η Τουρκία σαν “μητέρα” πατρίδα και μετά δεν ξεμπλέκεις ούτε σε έναν αιώνα. Θα επέμβει και η διεθνής κοινότητα, για να σταματήσει έναν εκτεταμένο πόλεμο μεταξύ κρατών και μέσα σε μια στιγμή μπορεί μια Θράκη να γίνει χειρότερη από το Κοσσυφοπέδιο. Όλα αυτά με λίγα χρήματα και μετρημένους στα δάκτυλα προβοκάτορες. Στο σημείο αυτό μπορεί να καταλάβει κάποιος πως τα πάντα είναι θέμα διαχείρισης. Όταν θα αρχίσουν κάποιοι να αντιλαμβάνονται ως ξένους κάποιους ανθρώπους που ήδη υπάρχουν μέσα στα κράτη τους, τα πάντα γίνονται επικίνδυνα.

Κάποιοι πολίτες στην επαρχία θ’ αντιλαμβάνονται ως ξένους —και άρα ως εχθρούς— τα μέλη της εθνικής μειονότητας και κάποιοι άλλοι μέσα στις πόλεις θ’ αντιλαμβάνονται ως τέτοιους τους οικονομικούς μετανάστες. Τα πράγματα όμως σήμερα είναι επικίνδυνα, γιατί οι κλίμακες είναι διαφορετικές. Οι μειονότητες δεν είναι περιορισμένων διαστάσεων. Είναι μειονότητες εκατομμυρίων, που ενδεχόμενη σύγκρουση μ’ αυτές θα είναι εμφυλιοπολεμικών διαστάσεων. Μειονότητες εκατομμυρίων, που, πάνω στην αγωνία τους να επιβιώσουν, θα ζητήσουν τη βοήθεια των ΗΠΑ. Μειονότητες εκατομμυρίων, που, πάνω στην αγωνία τους να επιβιώσουν, θα συσπειρωθούν γύρω από τις τοπικές εβραϊκές κοινότητες οι οποίες έχουν τα “μέσα” στις ΗΠΑ.

Δεν υπάρχουν σήμερα τα ομοιογενή εθνικά κράτη, που θα μπορούσαν ν’ απειλήσουν απευθείας τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τον εβραϊκό κερδοσκοπισμό. Ακόμα και η μικρή Ελλάδα είναι αδύνατον να εκμεταλλευτεί το υποτίθεται μικρό της μέγεθος για ν’ αντιδράσει. Έχασε την ομοιογένειά της και δεν διαφέρει σε πληθυσμιακή σύνθεση με τα μεγάλα κράτη που αντιμετωπίζουν αυτά τα προβλήματα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται γιατί οι Εβραίοι είναι τόσο “ευαίσθητοι” σε ανθρωπιστικά θέματα. Γιατί δημιουργούν άμυνες και υποδομή σε όλα τα κράτη και μεταξύ αυτών και στην Ελλάδα. Γιατί χρηματοδοτούν τους πάντες. Γιατί δίνουν πρόσβαση στα ΜΜΕ σε όλους όσους έχουν να δηλώσουν “διαφορετικοί”. Αν γνωρίζει κάποιος αυτά τα προβλήματα, μπορεί να καταλάβει πώς, ποιοι και με ποιον τρόπο προσπαθούν να τα επιλύσουν. Αν γνωρίζει κάποιος τι απειλεί την Νέα Τάξη Πραγμάτων, μπορεί να καταλάβει γιατί για παράδειγμα οι άνθρωποί της στην Ελλάδα συνεργάζονται με τους όψιμους Τούρκους της Θράκης. Μπορεί να καταλάβει γιατί είναι έτοιμοι ν’ αναγνωρίσουν ακόμα και θεσσαλική ή κρητική ή πελοποννησιακή μειονότητα.

Η Ελλάδα μάλιστα βρίσκεται σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο από άλλα κράτη. Είναι ανάμεσα στα κράτη που ενδιαφέρουν παρά φύση “ζωηρά” τους Εβραίους. Τους ενδιαφέρει, γιατί διατηρούν και στη χώρα μας ισχυρή κοινότητα. Κοινότητα, που απολαμβάνει εξωφρενικά προνόμια και ταυτόχρονα λυμαίνεται την αγορά της. Για τους Εβραίους όμως η σημασία της Ελλάδας δεν εξαντλείται μόνον στο θέμα της μειονότητάς τους. Ο απόλυτος έλεγχός της είναι ζωτικής σημασίας γι’ αυτούς και για έναν άλλο πολύ πιο σημαντικό λόγο. Η Ελλάδα ελέγχει τα δύο “αεροπλανοφόρα” της ανατολικής Μεσογείου. Ελέγχει απόλυτα την Κρήτη και μερικώς την Κύπρο. Αυτά τα δύο νησιά είναι τα θεμέλια της ασφάλειας του Ισραήλ. Είναι οι πλησιέστερες χριστιανικές ακτές στον “ωκεανό” του Ισλάμ. Χάρη σ’ αυτά τα δύο νησιά το Ισραήλ αισθάνεται ασφαλές, όταν εγκληματεί μέσα στην επικράτεια του Ισλάμ. Όπως όλοι οι αλήτες έτσι και το Ισραήλ θέλει να ελέγχει μια πίσω “πόρτα” σε περίπτωση που θα θελήσει να δραπετεύσει από τον τόπο όπου εγκληματεί.

Άρα είναι θεμελιώδες για τους Εβραίους να ελέγχουν —και μάλιστα απόλυτα— την Ελλάδα. Απόλυτος έλεγχος σημαίνει να ελέγχουν την εξουσία της και να μπορούν να την εκβιάζουν ακόμα και με διάλυση, όταν δεν πειθαρχεί στις αποφάσεις τους. Η ασφάλεια του Ισραήλ δηλαδή είναι ισχυρότερος λόγος για τους Εβραίους να ελέγχουν την Ελλάδα από το να προστατεύουν απλά τις κλοπές της τοπικής εβραϊκής κοινότητας. Μιας κοινότητας, που εδώ και χρόνια τη “θωρακίζουν” με εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικών μεταναστών. Ο ελληνικός λαός σήμερα όχι απλά πέφτει θύμα κλοπής της εβραϊκής κοινότητας, αλλά πληρώνει και από το δικό του “ταμείο” τους αλλοδαπούς “μπράβους” της.

Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης γιατί μιλήσαμε για “απόστημα”. Το μολυσμένο εβραϊκό “εμφύτευμα”, αντιλαμβανόμενο κίνδυνο αποβολής του από τον εθνικό “κορμό”, άρχισε να προκαλεί τις συνθήκες για ν’ αναπτυχθεί “απόστημα”. Δημιούργησε γύρω του νέους όγκους ξένων “εμφυτευμάτων”, που με το μέγεθός τους θα προκαλούσαν δυσχέρεια στο υγιές σώμα να τους πολεμήσει. Πολλαπλασίασαν τον όγκο των ανθρώπων που θα έχουν κοινές άμυνες έναντι του λαού, ο οποίος “αναγκαστικά” πλέον θα τους φιλοξενούσε και η μόνη του άμυνα θα ήταν η βίαιη αντίδραση απέναντι στην “εισβολή” που το απειλούσε. Οι Εβραίοι με τον τρόπο αυτόν βρήκαν την “ασπίδα” προστασίας τους. Ανάμεσα στους φουκαράδες μετανάστες από την Αλβανία, από το Πακιστάν και τις Φιλιππίνες βρήκαν το “κρέας” που θα παρέδιδαν βορά στο εξαγριωμένο ελληνικό εθνικό θηρίο, σε περίπτωση που αυτό θα τολμούσε ν’ αντιδράσει.

Μια αντίδραση η οποία θα είχε ως στόχο τη θεραπεία του εθνικού σώματος από το “απόστημα”. Πώς όμως θεραπεύεται ένα “απόστημα” με βάση την ιατρική λογική; Η θεραπεία του αποστήματος γίνεται με δύο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι ο δυναμικός, που προβλέπει χειρουργική “επέμβαση” και ο δεύτερος είναι ο ήπιος, που προβλέπει “θεραπεία”. Ο πρώτος αποβάλει με επέμβαση το “πύο” στον εξωτερικό χώρο και ο δεύτερος οδηγεί στην απορρόφησή του από το σώμα. Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά για την περίπτωσή μας; Το εξής απλό. Μπορεί ένα κράτος σαν την Ελλάδα να αρχίσει τις επιχειρήσεις “σκούπα” και να διώξει άπαξ τους παράνομους μετανάστες από τον εθνικό του χώρο. Μπορεί να τους απελάσει και να τους ξαναστείλει πίσω στις πατρίδες τους. Είναι μέσα στις δυνατότητές του να το κάνει, εφόσον του το επιτρέπει ο νόμος, είτε αυτός είναι διεθνής είτε εθνικός. Τους μόνους ξένους που δεν μπορεί ν’ αγγίξει είναι αυτοί οι οποίοι οι διεθνείς νόμοι και οι διεθνείς συνθήκες υποχρεώνουν μια χώρα να τους δεχθεί. Ανθρώπους, που με βάση συγκεκριμένες προδιαγραφές έχουν ζητήσει πολιτικό άσυλο. Ανθρώπους, που είναι πολίτες φασιστικών κρατών και ενδεχόμενη απέλασή τους θα συνεπαγόταν τον θάνατό τους.

Αυτή η “θεραπεία” όμως, όσο κι αν είναι νόμιμη, δεν παύει να είναι μια σκληρή “θεραπεία”, που προσβάλει αν μη τι άλλο τον πολιτισμό των Ελλήνων. Τον πολιτισμό των ανθρώπων, που τη φιλοξενία τη θεωρούσαν ιερή. Είναι κρίμα να φερθεί κάποιος τόσο σκληρά σε φτωχούς ανθρώπους, τους οποίους η ανάγκη και όχι η υστεροβουλία τούς έφερε στην “πόρτα” μας. Ανθρώπους φτωχούς, που το μόνο το οποίο επεδίωξαν ήταν να δουλέψουν σκληρά και να ζήσουν αξιοπρεπώς, τη στιγμή που αυτό δεν ήταν δυνατόν να το πετύχουν στην πατρίδα τους. Η “θεραπεία” δηλαδή σ’ αυτήν την περίπτωση είναι προτιμότερο να είναι ήπια. Οι μετανάστες δεν είναι επικίνδυνοι για τα εθνικά μας συμφέροντα. Οι περισσότεροι είναι αγράμματοι άνθρωποι, που προέρχονται από όλα τα σημεία του Πλανήτη και δεν θα μπορούσαν ν’ αποτελέσουν κίνδυνο. Δεν θα μπορούσαν ν’ αναπτύξουν ειδικά συλλογικά συμφέροντα, που θ’ απειλούσαν τα συλλογικά συμφέροντα του ελληνικού λαού κι επιπλέον ως πρόσωπα δεν έχουν το “φορτίο” να μεταβιβάσουν στην επόμενη γενιά το πρόβλημα. Ούτε μία γενιά δεν μπορούν ν’ αντέξουν με τα χαρακτηριστικά τους. Είναι θέμα χρόνου ο ελληνισμός να τους “καταπιεί”.

Όμως, το πρόβλημα εδώ είναι το εξής: Το υπάρχον “απόστημα” μπορεί να το απορροφήσει ο “οργανισμός”, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα απαλλάχθηκε από το πρόβλημα. Γιατί; Γιατί θα εξακολουθήσει να παραμένει ο “μολυσματικός” παράγοντας που το δημιούργησε. Ο παράγοντας, που έχει τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά. Αυτός, που, λόγω μόρφωσης και πλούτου, μπορεί κι αναπτύσσει συλλογικά συμφέροντα συγκρουόμενα με αυτά του λαού. Ο παράγοντας, που δεν απορροφάται από το εθνικό “σώμα”. Οι Εβραίοι δηλαδή. Για όσο διάστημα αυτοί θα παραμένουν στη χώρα, το πρόβλημα δεν θα λύνεται. Έναν οικονομικό μετανάστη θα ενσωματώνει η ελληνική κοινωνία στον “οργανισμό” της, δύο θα κουβαλάνε οι Εβραίοι. Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή ν’ αφήσουν οι Εβραίοι να ενσωματωθούν οι υπάρχοντες μετανάστες στην ελληνική κοινωνία χωρίς αντίδραση. Γιατί; Γιατί δεν θέλουν να είναι και πάλι οι μόνοι ορατοί ξένοι μέσα στη χώρα.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν είναι απλά. Για όσο διάστημα υπάρχουν Εβραίοι μέσα σε ένα κράτος, είναι αδύνατον να λυθεί το μειονοτικό πρόβλημα, όπως και να επιχειρήσει κάποιος να το λύσει. Ακόμα κι αν —αγνοώντας νόμους και ηθικές αναστολές— επιχειρήσει κάποιος τη δυναμική “θεραπεία”, το πιο πιθανό είναι ν’ αποτύχει. Θεωρητικά θα μπορούσε να “φτάσει” ως τους Εβραίους, πρακτικά όμως αυτό είναι αδύνατο. Γιατί; Γιατί οι έμπειροι Εβραίοι δεν είναι εύκολοι αντίπαλοι. Επί αιώνες ζουν ως παράσιτα σε ξένα κράτη και γνωρίζουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν απέναντι σε τέτοιου είδους απειλή. Έχουν γνώση των νόμων και μπορούν να βάλουν το κράτος που θα επιχειρήσει να τους “ξηλώσει” σε μεγάλους μπελάδες. Μπορούν κι εκμεταλλεύονται τους νόμους, είτε αυτοί είναι διεθνείς είτε εθνικοί. Έχουν κατορθώσει και έχουν εξασφαλίσει εκείνη τη “νομιμότητα”, που δεν είναι εύκολο να παραβιαστεί από κάποιον ο οποίος δεν έχει γνώσεις.

Έχουν μάθει να “κρύβονται” πίσω από ιδιότητες που τυγχάνουν προστασίας από τον νόμο. Αν για παράδειγμα αποφασίσεις να κυνηγήσεις έναν Εβραίο, είναι θέμα χρόνου να βρεις τον μπελά σου από τον δικό σου νόμο. Γιατί; Γιατί θ’ αρνηθεί την εβραϊκή εθνική του ταυτότητα και θα παριστάνει τον Έλληνα. Την εβραϊκή ιδιότητα θα τη μετατρέψει σε θρησκευτική και μετά θα προστατεύεται από τους νόμους περί ανεξιθρησκίας. Το ίδιο θα συμβεί κι αν κινηθείς εναντίον τους σε συλλογικό επίπεδο. Όλοι αυτοί θα εμφανιστούν σαν Έλληνες που βρίσκονται υπό διωγμό για τα θρησκευτικά τους “πιστεύω”. Αυτό σημαίνει ότι, για να μπορέσει κάποιος να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να νικηθούν, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά πολύ βασικά πράγματα περί μειονοτήτων και των δικαιωμάτων τους. Θα πρέπει να γνωρίζει και μέχρι πού φτάνουν τα δικαιώματα αυτά. Μόνον αν τα γνωρίζει αυτά έχει κάποιες ελπίδες να τους νικήσει. Αν στραφεί απ’ ευθείας εναντίον τους, θα “πέσει” όλος ο κόσμος πάνω του για να τον κατασπαράξει.

Άρα, για να καταλάβει ο αναγνώστης για τι είδους πρόβλημα μιλάμε, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα περί των μειονοτήτων και των δικαιωμάτων που αυτές απολαμβάνουν με βάση το διεθνές δίκαιο, το οποίο βέβαια αποτελεί τη βάση για τις διακρατικές συμφωνίες και συνθήκες. Άρα το πρώτο πράγμα το οποίο πρέπει να γνωρίζει κάποιος είναι το τι ακριβώς περιγράφεται με τον όρο “μειονότητα”, τι είδους “μειονότητες” υπάρχουν και μετά να τις ξεχωρίζει μεταξύ τους. Μειονότητα είναι ένα συγκεκριμένο σύνολο “διαφορετικών” πολιτών, που αποτελεί μια μειοψηφία και το οποίο απολαμβάνει της προστασίας του νόμου και έχει το δικαίωμα της ύπαρξης. Μειονότητα όμως είναι κάτι συγκεκριμένο, που αφορά κάποια συγκεκριμένη “διαφορετικότητα”. Όλες οι “διαφορετικότητες” δεν μπορούν να δημιουργήσουν μειονότητες. Η σεξουαλική “διαφορετικότητα” για παράδειγμα δεν δημιουργεί μειονότητα. Ακριβώς, επειδή ο νόμος δίνει σε κάποιους “διαφορετικούς” τη δυνατότητα να υπηρετούν συλλογικά συμφέροντα και να προστατεύονται από ειδικούς νόμους —πράγμα που θεωρείται προνομιακή μεταχείριση—, δεν είναι δυνατόν ν’ αναγνωρίζει τα πάντα ως “διαφορετικότητα”. Εκατομμύρια αλλοδαποί μπορεί να υπάρχουν μέσα σε μια χώρα, αλλά δεν μπορούν να συνθέσουν μειονότητα. Χιλιάδες ομοφυλόφιλοι μπορεί να υπάρχουν σε μια χώρα, αλλά δεν μπορούν να συνθέσουν μειονότητα.

Οι κύριες μειονότητες που μπορούν να υπάρχουν μέσα σε ένα κράτος είναι οι εθνικές και οι θρησκευτικές. Οι μειονότητες των οποίων τα μέλη έχουν “διαφορετικότητα” ως προς την πλειονότητα του λαού στο θέμα της εθνικής καταγωγής και στο θέμα της θρησκείας. Αυτές οι νόμιμες μειονότητες, παρ’ όλη τη νομιμότητα και την κοινή ονομασία τους, δεν είναι όμοιες μεταξύ τους. Υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ μιας εθνικής μειονότητας και μιας θρησκευτικής μειονότητας. Η εθνική μειονότητα συνδέεται με την έννοια της ιδιοκτησίας του χώρου όπου αυτή κατοικεί ως σύνολο και όχι μόνον με την έννοια της προσωπικής ιδιοκτησίας. Η εθνική μειονότητα έχει δικαιώματα υψηλής κυριότητας πάνω στο χώρο όπου κατοικεί και όχι μόνον δικαίωμα επικαρπίας, το οποίο συνδέεται με την έννοια της απλής ιδιοκτησίας.

Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος την εξής κατάσταση. Μπορούν κάποιοι μεγαλοκτηματίες της Πελοποννήσου, για παράδειγμα, να ανεξαρτητοποιηθούν από το ελληνικό κράτος και να φτιάξουν δικό τους κράτος πάνω στις προσωπικές τους ιδιοκτησίες; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί τα χωράφια, που αποτελούν ιδιοκτησίες τους, τους ανήκουν μόνον στο επίπεδο της εκμετάλλευσης και άρα μόνον στο επίπεδο της επικαρπίας. Στο επίπεδο της υψηλής κυριότητας αυτά τα χωράφια ανήκουν στον ελληνικό λαό. Στον λαό, που κατοικεί από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη. Στον λαό, που πολέμησε για να τα αποκτήσει. Στον λαό, που, αν χρειαστεί, θα πολεμήσει ξανά για να τα προστατεύσει. Στον λαό, που με το αίμα του τα απέκτησε και στη συνέχεια τα πρόσφερε για εκμετάλλευση σε κάποια από τα μέλη του.

Από τη στιγμή που όλοι αυτοί είναι νόμιμοι ιδιοκτήτες με χαρτιά και με σφραγίδες του ελληνικού κράτους, σημαίνει ότι κατ’ αρχήν αναγνωρίζουν αυτόν που εκδίδει τα χαρτιά αυτά και κατέχει αυτές τις σφραγίδες. Σημαίνει ότι αποδέχονται σε πρώτο βαθμό την υψηλή κυριότητα του λαού στον οποίο ανήκει το κράτος όπου δραστηριοποιούνται. Όταν από μόνοι τους αποφασίσουν να συνθέσουν εθνική μειονότητα, αλλάζουν τα πράγματα. Σε περίπτωση που διεκδικήσουν την υψηλή κυριότητα του χώρου όπου κατοικούν, σημαίνει ότι ως λαός πλέον έρχονται σε πολεμική σύγκρουση με τον λαό στον οποίο ανήκει ο χώρος αυτός. Σημαίνει ότι αποποιούνται τα ιδιοκτησιακά τους δικαιώματα ως άτομα και ενεργούν ως λαός, που έρχεται σε σύγκρουση με έναν άλλο λαό. Αυτό σημαίνει ότι, αν οι Πελοποννήσιοι του παραδείγματός μας αποφασίσουν την αυτοδιάθεσή τους, θα έρθουν σε πολεμική σύγκρουση με τον ελληνικό στρατό. Με τον στρατό των ιδιοκτητών. Με τον στρατό, που μέλη του είναι Φλωρινιώτες, Ξανθιώτες, Λαρισαίοι κλπ.. Με ανθρώπους, που μπορεί να μην έχουν προσωπικές ιδιοκτησίες στην Πελοπόννησο, αλλά είναι ιδιοκτήτες της Πελοποννήσου.

Τα δικαιώματα δηλαδή των όποιων “διαφορετικών” υπάρχουν μέσα σε ένα κράτος είναι περιορισμένα και δεν φτάνουν στην αυτοδιάθεση οποιουδήποτε τύπου. Είτε αυτή η αυτοδιάθεση αφορά το πολιτικό είτε το οικονομικό είτε το εκπαιδευτικό επίπεδο. Όσο ξεχωριστοί κι αν αισθάνονται κάποιοι Συνέλληνες, είναι υποχρεωμένοι να υπακούν στον εθνικό συνταγματικό νόμο. Δεν είναι μόνον υποχρεωμένοι να υπακούν στο ανώτατο επίπεδο, όπου δεν μπορούν να θεσμοθετήσουν εσωτερικούς νόμους μειονότητας, αλλά είναι υποχρεωμένοι να υπακούν τον εθνικό νόμο ακόμα και στα πιο βασικά. Ούτε τα προϊόντα που σου ανήκουν δεν μπορείς να τα διαχειριστείς με απόλυτη ελευθερία. Δεν μπορείς για παράδειγμα να τα εξάγεις χωρίς την άδεια του κράτους. Ούτε διαφορετικά βιβλία δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις στα σχολεία σου. Μπορεί τα προϊόντα να σου ανήκουν, μπορεί τα παιδιά να είναι δικά σου, αλλά είσαι υποχρεωμένος να κάνεις ό,τι προβλέπεται για όλους τους υπόλοιπους.

Αντίθετα με αυτήν την κατάσταση, όταν υπάρχει νόμιμη και αναγνωρισμένη εθνική μειονότητα, έχουμε συμμετοχή της στο επίπεδο της υψηλής κυριότητας. Είναι συνιδιοκτήτες του χώρου όπου κατοικούν. Ούτε θεωρητικά δεν επιτρέπεται η σκέψη να τους μετακινήσεις από τη γη στην οποία κατοικούν. Οι εθνικές μειονότητες τα ιδιοκτησιακά τους δικαιώματα τα αντλούν από συνθήκες και συμβάσεις, που ξεπερνάνε τα όρια της δικαιοδοσίας του κράτους που τις “φιλοξενεί”. Πολλές φορές διατηρούν εσωτερικό δίκαιο, το οποίο είναι υποχρεωμένος ο εθνικός νόμος του κράτους στο οποίο υπάρχουν, να σέβεται. Προϋπάρχουν αυτού του κράτους στο χώρο όπου αυτό εκτείνεται και παραμένουν εκεί με ειδικές συνθήκες, που άπτονται του διεθνούς δικαίου και αφορούν διακρατικές και διακοινοτικές συμφωνίες.

Η εθνική μειονότητα των Ιρλανδών στην Ιρλανδία προϋπάρχει του βρετανικού κράτους στην Ιρλανδία. Η εθνική μειονότητα των Ελλήνων στην Αλβανία προϋπάρχει του αλβανικού κράτους στον ίδιο χώρο. Αυτές οι μειονότητες δεν “γεννήθηκαν” για τον οποιονδήποτε λόγο μέσα στο κράτος που τους φιλοξενεί και κατά παράβαση των εθνικών του νόμων. Αυτοί οι οποίοι τις συνθέτουν δεν έγιναν ιδιοκτήτες και δεν παρέμειναν στο χώρο αυτόν με χαρτιά και σφραγίδες του κράτους, που ενδεχομένως να το αντιλαμβάνονται ως κράτος ξένων και μάλιστα κατακτητών. Η συλλογική τους ιδιοκτησία και άρα το “μερίδιό” τους μέσα στο κράτος στο οποίο ζουν υπάρχει εξαιτίας χαρτιών και σφραγίδων της διεθνούς κοινότητας. Η ύπαρξή τους δεν είναι υπόθεση του κράτους στο οποίο ανήκουν. Η ύπαρξή τους διασφαλίζεται από το διεθνές δίκαιο.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι μια τέτοια εθνική μειονότητα έχει αυξημένα δικαιώματα. Σημαίνει ότι η μειονότητα αυτή μπορεί, κάτω από συνθήκες που προβλέπονται από το διεθνές δίκαιο, να ζητήσει μέχρι και την αυτοδιάθεσή της —μερική ή ολική—. Αν δεν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά της και καταπιέζεται, μπορεί να αντιδράσει και αυτή η αντίδραση να μην εμπίπτει στους εσωτερικούς νόμους του κράτους. Οι αγωνιστές της να είναι εθνικοί ήρωες και όχι τρομοκράτες. Είναι μειονότητα, που μπορεί να έχει μέσα της ανεπτυγμένα εσωτερικά όργανα εξουσίας απόλυτα νόμιμα. Είναι μειονότητα, που συμμετέχει σε όλα τα όργανα του κράτους με ορατή την εθνική της ταυτότητα. Είναι μειονότητα, που προστατεύεται ακόμα κι όταν κάποια από τα μέλη της λειτουργούν με τρόπο εχθρικό απέναντι στο κράτος στο οποίο η κοινότητά τους ανήκει.

Είναι μειονότητα, που προστατεύεται όταν καλλιεργεί τη “διαφορετικότητά” της. Μπορεί να συμμετέχει σε κοινά προγράμματα πολιτισμικής ή εκπαιδευτικής συνεργασίας με όποιο κράτος επιθυμεί. Μπορεί δηλαδή να εκπαιδεύει τα παιδιά της με εκπαιδευτική ύλη και βιβλία που ανήκουν σε άλλο κράτος από αυτό στο οποίο ανήκει διοικητικά. Μπορεί να διοχετεύει, μέσω του μαθήματος της ιστορίας, την προπαγάνδα του γειτονικού κράτους ανάμεσα στα μέλη της. Μπορεί ακόμα και να γιορτάζει επετείους τραυματικές για τους υπόλοιπους.

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της είναι ότι μπορεί σε ένα στοιχειώδες επίπεδο να υπηρετεί τα ιδιοτελή συλλογικά συμφέροντα των μελών της εις βάρος των υπολοίπων. Αυτό βέβαια δεν είναι κάποιου είδους προνόμιο. Είναι η φυσική κατάσταση των πραγμάτων. Η εθνική μειονότητα εκ των δεδομένων έχει πέσει θύμα των συλλογικών συμφερόντων της άλλης “πλευράς” και θα ήταν παράξενο να μην της επιτραπεί ν’ αναπτύξει δικά της ιδιοτελή συμφέροντα, που είναι σίγουρα πολύ πιο ασήμαντα. Συμφέροντα, που της επιτρέπουν να φέρεται μεροληπτικά υπέρ των μελών της, χωρίς να έρχεται σε σύγκρουση με τον συνταγματικό νόμο που προβλέπει την ισονομία και την ισοπολιτεία. Μέσα στα πλαίσια αυτών των δικαιωμάτων μπορεί να διατηρεί συλλογική περιουσία, την οποία μπορεί να τη χρησιμοποιεί κατά βούληση.

Συλλογική περιουσία, που προκύπτει από κληρονομιές ή δωρεές ομοεθνών υπέρ των ομοίων τους. Από τα κέρδη αυτής της περιουσίας τής επιτρέπεται να δίδει υποτροφίες στα μέλη της κλπ.. Να δίδει επιδόματα στους δικούς της αναξιοπαθούντες κλπ.. Αυτή η μεροληψία των αδυνάτων δεν είναι επικίνδυνη και γι’ αυτό τους επιτρέπεται. Όταν η ισχυρή πλειονότητα είναι δεδομένο ότι την αδικεί, θα ήταν αστείο να μην την αφήνουν να παίζει με τα δικά της “ψίχουλα”. Γι’ αυτό λοιπόν της επιτρέπεται η εθνική “μεροληψία” σε όλα τα επίπεδα που την αφορούν. Αν δηλαδή διατηρεί εσωτερικά όργανα διαχείρισης, ακόμα κι αν αυτά πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, οι προσλήψεις σ’ αυτά μπορούν να γίνονται με τον υποκειμενικό τρόπο, που υπηρετεί τις σκοπιμότητες της μειονότητας. Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή να μπορέσει κάποιος να σταματήσει κάποιον μειονοτικό να βοηθάει με όλους τους δυνατούς τρόπους κάποιον άλλον μειονοτικό. Ο Ιρλανδός θα βοηθάει πάντα τον Ιρλανδό εις βάρος των Άγγλων. Αν είναι απλός πολίτης, θα γίνει πελάτης του ομοεθνή του. Αν έχει εξουσία, θα βοηθήσει στην “αναρρίχηση” έναν ομοεθνή του. Αν είναι παραγωγός, θα βοηθήσει έναν έμπορο ομοεθνή του.

Από την άλλη πλευρά η θρησκευτική μειονότητα είναι μειονότητα περιορισμένων δικαιωμάτων. Είναι μειονότητα, που τα δικαιώματά της εξαντλούνται στο επίπεδο της θρησκείας. Προστατεύεται από τους διεθνείς νόμους μόνον σε θέματα λατρείας. Ελέγχεται το κυρίαρχο κράτος μόνον για το εάν σέβεται τους νόμους περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο θέμα της ανεξιθρησκίας. Στα μέλη της επιτρέπεται μόνον η καλλιέργεια της θρησκευτικής διαφορετικότητας και τίποτε άλλο. Οποιαδήποτε συνεργασία της με άλλο κράτος εμπίπτει στους νόμους περί εθνικής προδοσίας. Ακόμα και στο θέμα της εκπαίδευσης ακολουθεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που προβλέπεται για όλους, πλην του μαθήματος των θρησκευτικών. Δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα. Σε όλα τα υπόλοιπα είναι όμοια με τους “Πελοποννήσιους” του παραδείγματός μας. Δεν έχουν κανένα ξεχωριστό δικαίωμα πάνω στην υψηλή κυριότητα του χώρου όπου κατοικούν.

Ταυτόχρονα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να υπηρετούν τα ιδιοτελή συλλογικά τους συμφέροντα. Δεν έχουν δικαίωμα να διατηρούν συλλογική περιουσία. Περιουσία, που ν’ απολαμβάνει φορολογικών και άλλων προνομίων και βέβαια με το δικαίωμα να υπηρετεί μειονοτικές σκοπιμότητες. Περιουσία, που έχει στόχο να βοηθά τα “αδέρφια” μεταξύ τους. “Αδέρφια” με βάση τον νόμο είναι μόνον αυτά που έχουν κοινή εθνική ταυτότητα. Μόνον αυτή η ιδιότητα επιτρέπει την αλληλοβοήθεια μέσα στα συνταγματικά πλαίσια. Είναι παράνομο δηλαδή να χρησιμοποιεί μια ομάδα τη θρησκευτική της “διαφορετικότητα”, για ν’ αποκομίσει κέρδος. Οποιαδήποτε “αδερφική” και άρα υποκειμενική επιλογή κάποιου μέλους της υπέρ κάποιου “αδερφού” του μπορεί να οδηγήσει στη νομολογία περί ρατσισμού. Οποιεσδήποτε συλλογικές συμπεριφορές αυτού του είδους μπορούν να την οδηγήσουν στη νομολογία περί σύστασης συμμορίας. Όπως για παράδειγμα απαγορεύεται σε κάποιον ν’ απολύσει από την επιχείρησή του έναν εργαζόμενο, επειδή αυτός είναι ομοφυλόφιλος, έτσι απαγορεύεται και να απολύσει κάποιον επειδή αυτός είναι αλλόθρησκος. Όπως απαγορεύεται να προσλαμβάνεις μόνον λευκούς στην επιχείρησή σου, έτσι απαγορεύεται να προσλαμβάνεις μόνον ομόθρησκους. Απαγορεύεται δηλαδή να αδικείς ή να ευνοείς κάποιους με βάση το κριτήριο της θρησκείας. Απειλείς τον συνταγματικό νόμο και αυτό είναι παράνομο.

Το ίδιο γίνεται και στο γενικό συλλογικό επίπεδο. Δεν μπορεί μια θρησκευτική μειονότητα να δέχεται δωρεές και να χρησιμοποιεί την περιουσία της με βάση τα ιδιοτελή της συμφέροντα. Οι δωρεές περιορίζονται μόνον σε θέματα που την διευκολύνουν στο θέμα της λατρείας. Δεν μπορεί δηλαδή κάποιος ευεργέτης με τη δωρεά του να διαχωρίσει τους πολίτες μεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις όποιες οικονομικές συναλλαγές έχουν τα μέλη της μέσα στην κοινωνία στην οποία ζουν. Απαγορεύεται για παράδειγμα σε κάποιο “όργανο” της μειονότητας, που κάνει μειοδοτικό διαγωνισμό, να προτιμήσει μια μη ανταγωνιστική προσφορά μόνο και μόνο επειδή αυτός ο οποίος την κάνει είναι ομόθρησκός της. Απαγορεύονται δηλαδή οι αποκλεισμοί με βάση τα κριτήρια του θρησκεύματος. Απαγορεύεται να ευνοούνται τα μέλη της κοινότητας από τους ομοίους τους. Όταν γίνεται αυτό, η κοινότητα αντιμετωπίζεται ως συμμορία.

Η εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων σε σχέση με τη θρησκευτική ιδιότητα απαγορεύεται και για έναν άλλον λόγο, που έχει σχέση με την ίδια την εξουσία. Η συλλογική περιουσία και τα κέρδη που προκύπτουν από αυτήν δημιουργούν οικονομικό δέλεαρ, το οποίο μπορεί να οδηγήσει στον εύκολο και παράνομο προσηλυτισμό. Είναι δυνατόν, δηλαδή, αυτό το οποίο δεν καταφέρνει να κάνει μόνο του το “πνεύμα” ενός θρησκευτικού δόγματος, να το επιτύχει το χρήμα του. Εξαιτίας δηλαδή του χρήματος ν’ αλλάξουν οι εσωτερικοί συσχετισμοί δυνάμεων μεταξύ των θρησκειών μέσα σε ένα κράτος. Επειδή το χρήμα είναι απρόσωπο, είναι δυνατόν να έρχεται από το εξωτερικό και αυτό να δημιουργεί προβλήματα για τις καθεστηκυίες εξουσίες. Είναι αδύνατον να δεχθεί μια εξουσία να επιτρέψει να υπάρχει ακόμα και το θεωρητικό ενδεχόμενο ν’ αλλάξει το θρήσκευμα μιας εθνότητας με χρήματα τα οποία δεν γνωρίζει από πού προέρχονται. Είναι αδύνατον οι θρησκείες των πλουσίων να αφεθούν να επεκτείνονται εξαιτίας του χρήματος. Αυτά σ’ ό,τι αφορά τις θρησκευτικές μειονότητες.

Μέσα σ’ ένα κράτος όμως δεν υπάρχουν μόνον αυτού του είδους πληθυσμιακές μειονότητες “διαφορετικών”. Μειονότητες, τα μέλη των οποίων συνδέονται μεταξύ τους, είτε για λόγους κοινής εθνικής ταυτότητας είτε για λόγους κοινής θρησκευτικής επιλογής. Μέσα σε ένα κράτος μπορεί να υπάρχει μια μειονότητα ξένων, οι οποίοι δεν συνδέονται μεταξύ τους με τέτοιου είδους σχέση. Μια μειονότητα, που βρέθηκε σ’ αυτό το κράτος εξαιτίας της δικής της ανάγκης για εργασία και της ανάγκης του κράτους για εργατικά χέρια. Αυτή η μειονότητα δεν αποτελεί μειονότητα για τον νόμο. Δεν έχει δικαιώματα μειονότητας. Τα μέλη της πάντα θ’ αντιμετωπίζονται από τον νόμο ως μεμονωμένα άτομα και ποτέ ως σύνολο. Τα δικαιώματά τους θα περιορίζονται στα ατομικά δικαιώματα και ποτέ δεν θ’ αποκτήσουν συλλογικά δικαιώματα. Δικαιώματα, δηλαδή, που θα τους επιτρέψουν να επωφεληθούν ως άτομα μέσα από τη δύναμη του συνόλου. Δικαιώματα, που θα τους “διαφοροποιούν” από τους υπόλοιπους πολίτες.

Μιλάμε για τους νόμιμους οικονομικούς μετανάστες. Αυτοί όλοι είναι άνθρωποι, που έκαναν μια νόμιμη οικονομικής φύσης συναλλαγή με το κράτος στο οποίο κατοικούν. Έκαναν μια “ανταλλαγή”, εισπράττοντας ένα “αντίτιμο”. Αυτοί οι άνθρωποι “πούλησαν” την εθνική τους ταυτότητα για ν’ αποκτήσουν μια νέα. Προτίμησαν μια νέα για λόγους συμφέροντος. Οι μετανάστες των ΗΠΑ προτίμησαν, για το αντίτιμο μιας “πράσινης κάρτας”, να δηλώσουν Αμερικανοί. Για μια πιο εύκολη ζωή έπαψαν να είναι Πολωνοί, Γερμανοί, Έλληνες κλπ.. Τα πάντα στην περίπτωσή τους περιστρέφονται γύρω από τη λογική της οικονομίας. Έλαβαν μια πληρωμή για την αλλαγή της εθνικότητάς τους και πρέπει σε όλες τις περιπτώσεις να σεβαστούν τη συμφωνία που έκαναν.

Όλοι αυτοί δηλαδή δεν έχουν το δικαίωμα να “μετανιώσουν” και αφού εισέλθουν στο κράτος να παριστάνουν εκ νέου τους “ξένους” και άρα τους “διαφορετικούς”. Τους “διαφορετικούς”, που απαιτούν δικαιώματα μειονότητας. Είναι θέμα λογικής. Ακόμα κι αν αποδεχθούμε το γεγονός ότι μετάνιωσες, δεν πρέπει να επανέλθουν τα δεδομένα στην προ της συμφωνίας εποχή; Δεν πρέπει να επιστρέψεις αυτά τα οποία πήρες, προκειμένου να το αλλάξεις; Αθετείς μια συμφωνία και όχι μόνον δεν πληρώνεις ρήτρα, αλλά έχεις την απαίτηση να διατηρήσεις και την αποζημίωση που έχεις ήδη λάβει; Επικαλείσαι τα ανθρώπινα δικαιώματα, για να ακυρώσεις μια απλή εμπορική πράξη, την οποία πραγματοποίησες συνειδητά και ήταν απόλυτα νόμιμη; Όταν δεν μας συμφέρει η νομιμότητα και το κόστος της, επικαλούμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Είναι σαν κάποιος Έλληνας των ΗΠΑ, μόλις πάρει την “πράσινη κάρτα”, για να παραμείνει στις ΗΠΑ, να παριστάνει τον εθνικιστή Έλληνα. Να προσπαθεί να ενώσει τα εκατομμύρια των Ελληνοαμερικανών για την “απελευθέρωσή” τους. Να διεκδικούν μια δική τους πολιτεία, για να ζήσουν ελεύθεροι. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Όχι βέβαια. Με τις κλωτσιές θα φύγουν από τις ΗΠΑ σε μια τέτοια περίπτωση. Γιατί; Γιατί αθετούν μια συμφωνία οικονομικής υφής. Στις ΗΠΑ βρίσκονται υπό όρους. “Πούλησαν” το δικαίωμα που θα τους ένωνε μεταξύ τους και θα τους έδινε χαρακτηριστικά εθνικής μειονότητας. “Πούλησαν” ως άτομα το δικαίωμα να συνθέτουν λαό, ανεξάρτητα με τον αριθμό τους. Από τη στιγμή που το “πούλησαν”, είναι Αμερικανοί. Μέσα στις ΗΠΑ έχουν δικαιώματα ως Αμερικανοί και όχι ως Έλληνες. Ο αμερικανικός νόμος δεν “γνωρίζει” ότι μέσα στις ΗΠΑ υπάρχουν Έλληνες.

Οι Έλληνες για τον αμερικανικό νόμο έφταναν μέχρι το νησί Έλλις. Μετά “χάνονταν” μυστηριωδώς, αλλά αυτό δεν τον απασχολεί καθόλου. Πνίγηκαν, εξαφανίστηκαν ή γύρισαν πίσω; Who cares; Για τον νόμο όσοι έμπαιναν στις ΗΠΑ δια μέσω αυτού του νησιού ήταν απεθνικοποιημένοι υποψήφιοι Αμερικανοί. Υπέγραφαν ότι δεν ήταν τίποτε άλλο. Υπέγραφαν ότι έμπαιναν υπό δοκιμή στη χώρα και ότι η εθνικότητά τους ήταν “λευκή”. Αν αυτοί οι Αμερικανοί κινηθούν εναντίον του κράτους, θα το βρουν μπροστά τους με όλα του τα “όπλα”, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάτι ανάλογο δηλαδή με την περίπτωση των Αλβανών μεταναστών στην Ελλάδα. Αυτοί και πέντε εκατομμύρια να γίνουν στην Ελλάδα δεν θα αποκτήσουν ποτέ μειονοτικά δικαιώματα. Την εθνική τους ταυτότητα την “αφήνουν” έξω από την Κακαβιά ή την Κρυσταλλοπηγή και μετά εισέρχονται στην Ελλάδα. Αν διεκδικήσουν το παραμικρό ως εθνική μειονότητα θα έρθουν αντιμέτωποι με τον νόμο. Είτε θα αντιμετωπιστούν ως επιτιθέμενοι στο ελληνικό κράτος ξένοι —και θα απελαθούν σε χρόνο μηδέν— είτε θα αντιμετωπιστούν ως Έλληνες προδότες.

Όλα αυτά αφορούν τους νόμιμους οικονομικούς μετανάστες. Πολλές φορές όμως υπάρχουν μέσα σε ένα κράτος και παράνομοι οικονομικοί μετανάστες. Οι περίφημοι λαθρομετανάστες. Αυτοί οι οποίοι δεν ήρθαν σε καμία συμφωνία με το κράτος που τους “φιλοξενεί”. Αυτοί οι οποίοι δεν μπορούσαν να του “πουλήσουν” τίποτε, γιατί απλούστατα δεν το ενδιέφερε ν’ αγοράσει κάτι το οποίο τους ανήκε. Αυτοί οι οποίοι μπαίνουν παράνομα μέσα στη χώρα και όχι μόνον δεν λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων της χώρας, καλύπτοντας κάποιες ανάγκες της, αλλά αντίθετα η ύπαρξή τους είναι απόλυτα αρνητική για το κοινωνικό σύνολο. Γιατί είναι αρνητική; Γιατί απλούστατα οι ανάγκες τους καλύπτονται από το ξένο “πιάτο”, το οποίο ανήκει στον λαό που είναι ιδιοκτήτης του κράτους στο οποίο έχουν εισέλθει παρανόμως.

Είναι σαν να μπαίνει αυθαίρετα κάποιος φτωχός στο σπίτι κάποιου άλλου. Μόνον πρόβλημα δημιουργεί και τίποτε άλλο. Όσο φτωχός κι αν είναι, όσο κατατρεγμένος κι αν είναι, αυτός είναι ο άδικος και όχι αυτός ο οποίος θ’ αρνηθεί να τον φιλοξενήσει. Αυτός απειλεί το δίκιο αυτών στους οποίους “φορτώνεται” και ποτέ δεν συμβαίνει το αντίθετο. Γιατί απειλεί το δίκιο τους; Γιατί απλούστατα η παρουσία του και μόνον είναι αρνητική γι’ αυτούς οι οποίοι τον “φορτώνονται”. Όταν η σταθερή οικογενειακή περιουσία μπορεί να γεμίσει με συγκεκριμένα αγαθά το οικογενειακό “ψυγείο”, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Αν αυτό το “ψυγείο” έχει προμήθειες για τα πέντε άτομα της οικογένειας και ξαφνικά πρέπει να μοιραστεί σε δέκα άτομα, είναι σίγουρο ότι δημιουργείται πρόβλημα. Μικραίνουν οι “μερίδες” αυτών που τις δικαιούνται. Ποιοι είναι αυτοί που έχουν το πιο μεγάλο πρόβλημα; Οι πλούσιοι κεφαλαιοκράτες; Οι βολεμένοι αστοί; Όχι βέβαια. Αυτοί οι οποίοι θα έχουν πρόβλημα είναι οι φτωχοί εργάτες της κοινωνίας, οι οποίοι έχουν τις μικρότερες “μερίδες”. Άνθρωποι δηλαδή που δεν διαφέρουν τρομερά από τον λαθρομετανάστη. Ο φτωχός λαθρομετανάστης με αυτόν τον τρόπο γίνεται το αίτιο να γίνουν οι φτωχοί μιας κοινωνίας φτωχότεροι. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί απλούστατα οι ανάγκες τους καλύπτονται από ένα “πιάτο” που δεν αυξάνει το περιερχόμενό του εξαιτίας τους. Οι ανάγκες τους καλύπτονται από “μερίδιο” που δεν είναι πλούσιο και άρα δεν έχει περίσσευμα.

Οι λαθρομετανάστες δεν είναι σαν τους νόμιμους μετανάστες, που συμμετέχουν στις “προμήθειες” του εθνικού “ψυγείου” και οι ανάγκες τους προβλέπονται από τον σχεδιασμό. Όταν προσλαμβάνεις έναν εργάτη για να δουλέψει στα χωράφια σου, δεν απειλείται ο σχεδιασμός σου, επειδή θα πρέπει να τον “ταΐσεις”. Γνωρίζεις το κέρδος από την εργασία του, γνωρίζεις τις ανάγκες του και όλα αυτά μπορείς να τα ελέγξεις. Προσθέτεις, αφαιρείς και, βλέποντας ότι σε συμφέρει, τον κρατάς στη δούλεψή σου. Τον πληρώνεις για την εργασία του, όπως πληρώνεις και τα παιδιά σου. Ο εργάτης αυτός, παρ’ όλο που είναι ξένος, τρώει από τον κόπο του και όχι εις βάρος των παιδιών σου. Με τον κόπο του προσθέτει στην κοινή “καραβάνα” και το δικό του μερίδιο και αυξάνει το μερίδιο των υπολοίπων. Δεν είναι ο απρόβλεπτος παράγοντας, που μειώνει τις μερίδες αυτών που τις δικαιούνται.

Αντίθετα μ’ αυτόν ο “λαθροσυγκάτοικος” τρώει καθαρά από το μερίδιο των παιδιών σου. Ακόμα κι όταν θεωρητικά δουλεύει, αυτή η συνθήκη δεν αλλάζει. Γιατί; Γιατί δουλεύει εις βάρος κάποιου άλλου. Δεν υπήρχαν εκείνες οι ανάγκες, που θα δημιουργούσαν τις συνθήκες ένταξής του μέσα στην κοινωνία. Δεν κλήθηκε να “βοηθήσει” και άρα δεν “προσλήφθηκε”, επειδή το απαιτούσαν οι ανάγκες της τοπικής ανάπτυξης. Δεν περίσσευαν θέσεις εργασίας τις οποίες καλύπτει και οι οποίες αποδίδουν κέρδη στον κρατικό προϋπολογισμό. Αποσπά μια δουλειά που ανήκει σε άλλον. Αυτό το οποίο παίρνει αυτός το στερεί από κάποιον άλλον ο οποίος το δικαιούται. Το γεγονός δηλαδή ότι ένας λαθρομετανάστης δουλεύει και είναι τίμιος, δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Αποσπά “μερίδιο” από ένα “πιάτο” που δεν του ανήκει. Αποσπά “μερίδιο” από ένα “πιάτο” που δεν αυξάνει εξαιτίας της εργασίας του το “περιερχόμενό” του. Δημιουργεί πρόβλημα, γιατί απλούστατα δεν προβλεπόταν να υπάρχει μέσα σε μια συγκεκριμένη οικονομία με συγκεκριμένες ανάγκες και συγκεκριμένες δυνατότητες.

Αντιλαμβανόμαστε ότι ο λαθρομετανάστης δεν έχει καθόλου δικαιώματα. Δεν απολαμβάνει τα δικαιώματα του νόμιμου οικονομικού μετανάστη, που είχε νόμιμη “συναλλαγή” με το κράτος. Του μετανάστη, που “πούλησε” κάτι πολύτιμο γι’ αυτόν και το κράτος του το “αγόρασε”, δίνοντάς του ως αντίτιμο την ιδιότητα και άρα και τα δικαιώματα του πολίτη. Του μετανάστη, που “πλήρωσε” για να “υπάρχει” μέσα στο κράτος στο οποίο βρίσκεται. Ο λαθρομετανάστης δεν έχει κανένα δικαίωμα, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει. Δεν τον αντιλαμβάνεται το σύστημα ότι υπάρχει. Είναι ένα “μυστηριώδες” όν, που γίνεται το αίτιο και χάνονται κάποια “μερίδια” που ανήκουν σε άλλους. Όσο κι αν αυτό που θα πούμε φαίνεται σκληρό, για τον νόμο ο λαθρομετανάστης είναι κατώτερος στο επίπεδο των δικαιωμάτων ακόμα κι από έναν σκύλο; Γιατί; Γιατί ακόμα και ο σκύλος “υπάρχει”. Ανήκει σε κάποιον και αν του κάνεις κακό, απειλείς τα δικαιώματα αυτού του κάποιου και άρα θα σε κυνηγήσουν με βάση τον νόμο. Ο λαθρομετανάστης αντίθετα δεν “υπάρχει”. Όταν του κάνεις κακό δεν το “καταλαβαίνει” ο νόμος, γιατί απλούστατα δεν μπορείς να κάνεις “κακό” και να τιμωρηθείς για κάτι που για τον νόμο δεν “υπάρχει”.

Οι λαθρομετανάστες επιβιώνουν καθαρά χάρη στο έλεος και στον ανθρωπισμό αυτών που τους “φιλοξενούν”. Αυτών που βλέπουν αυτό το οποίο δεν “βλέπει” ο νόμος και παρ’ όλο που μπορούν να του κάνουν “κακό”, του επιτρέπουν να υπάρχει ακόμα και εις βάρος των συμφερόντων τους. Σε άλλες εποχές και σε πιο βάρβαρες κοινωνίες ένας λαθρομετανάστης θα κινδύνευε με θάνατο από τον πρώτο γηγενή που θα συναντούσε μπροστά του. Η παρουσία του θα ταυτιζόταν με ξένη εισβολή και αυτό δικαιολογούσε την πολεμική αντιμετώπισή του. Το γεγονός όμως ότι οι κοινωνίες έχουν εκπολιτιστεί, δεν σημαίνει ότι αλλάζουν τα δεδομένα. Ο κλέφτης είναι πάντα κλέφτης, ο βιαστής είναι πάντα βιαστής κλπ.. Αυτά δεν αλλάζουν. Η συμπεριφορά αλλάζει απέναντι σ’ αυτούς. Εκπολιτισμός σημαίνει ν’ αντιμετωπίζεις τα πραγματικά δεδομένα με πιο ανθρωπινό τρόπο και όχι να μην τα αντιμετωπίζεις καθόλου, φερόμενος ως κοροΐδο. Εξαιτίας του πολιτισμού ο εισβολέας δεν παύει να είναι εισβολέας. Εξαιτίας του πολιτισμού μπορεί να μην σκοτώ­νεις έναν εισβολέα, αλλά έχεις δικαίωμα να ζητήσεις την άμεση απέλασή του.

Ο αναγνώστης εύλογα θ’ αναρωτηθεί γιατί αναφερόμαστε σε όλα αυτά, τη στιγμή που το ενδιαφέρον μας βρίσκεται στην περίπτωση των Εβραίων. Γιατί αναφερόμαστε; Γιατί απλούστατα μόνον αν γνωρίζει κάποιος τα περί μειονοτήτων μπορεί να καταλάβει τι κάνουν οι Εβραίοι και πού βρίσκεται η παρανομία τους. Αν καταλάβει κάποιος αυτήν την παρανομία, μπορεί να τους κυνηγήσει, έχοντας τον νόμο μαζί του και όχι εναντίον του. Τι συμβαίνει λοιπόν με την περίπτωση των Εβραίων; Πού βρίσκεται η περιπλοκότητα του ζητήματός τους; Η ιδιομορφία των Εβραίων είναι η εξής: Εισέρχονται μέσα σε ένα κράτος ως οικονομικοί είτε μετανάστες είτε λαθρομετανάστες, λειτουργούν παράνομα σαν εθνική μειονότητα και κρύβονται πίσω από τους νόμους περί θρησκευτικής μειονότητας. Εισέρχονται δηλαδή με απλά δικαιώματα πολίτη, λειτουργούν παράνομα συλλογικά ως εθνική συμμορία και “κρύβονται” πίσω από τη θρησκευτική τους ιδιότητα.

Με τον τρόπο αυτόν “παίζουν” με τις ιδιότητες. Αν κυνηγήσεις έναν Εβραίο, θα παραστήσει τον Έλληνα, εφόσον ακόμα κι ως ξένος μετανάστης έχει αποκτήσει την ιδιότητα του πολίτη. Αν κυνηγήσεις τη μειονότητά τους ως παράνομη εθνική ομάδα, που δρα συλλογικά εις βάρος των συμφερόντων των υπολοίπων, θα παραστήσει τη θρησκευτική μειονότητα, που διώκεται για τις νόμιμες συλλογικές δραστηριότητές της. Άρα, για να τους κυνηγήσεις, θα πρέπει να γνωρίζεις τις “κρυψώνες” τους και άρα θα πρέπει να βρεις τις παρανομίες τους. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Πρέπει ν’ αποδείξεις ότι δραστηριοποιούνται συλλογικά ως εθνική ομάδα, υπηρετώντας τα ατομικά τους συμφέροντα και ταυτόχρονα ότι αυτή η ομάδα δεν δικαιούται να φέρει τα χαρακτηριστικά της θρησκευτικής μειονότητας. Πρέπει δηλαδή ν’ αποδείξεις ότι πρόκειται περί μιας απλής συμμορίας ξένων, που, οικειοποιούμενοι την ιδιότητα του πολίτη, η οποία τους δίνει νομιμότητα και μονιμότητα στην παραμονή τους, εκμεταλλεύονται τους πάντες.

Για να τα καταλάβει κάποιος όλα αυτά, θα πρέπει να τα δει πώς λειτουργούν. Θα πρέπει να δει με πρακτικά παραδείγματα πώς λειτουργούν τα παράσιτα. Θα ακολουθήσουμε μια “πορεία” τους, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι ακριβώς λέμε. Οι Εβραίοι επί αιώνες ήταν απάτριδες. Έφεραν πάντα την ιδιότητα του πολίτη του κράτους στο οποίο φιλοξενούνταν. Ήταν Πολωνοί όταν κατοικούσαν στην Πολωνία, Γερμανοί στη Γερμανία κλπ.. Μοναδικός τους στόχος ήταν πάντα να εκμεταλλεύονται τις οικονομίες των ξένων. Πώς το κατάφερναν αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Εκμεταλλευόμενοι τις ανάγκες ή τον πολιτισμό των κρατών, μπορούσαν και “τρύπωναν” μέσα σ’ αυτά ως οικονομικοί μετανάστες. Συνήθως μυξοκλαίγοντας και παριστάνοντας τα θύματα. Κόστος δεν “πλήρωναν”, γιατί “πουλούσαν” μια εθνική ιδιότητα που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν δική τους. “Πουλούσαν” για παράδειγμα την πολωνική ιδιότητα για να γίνουν Γερμανοί, παραμένοντας όμως Εβραίοι.

Από αυτό το σημείο και μετά ξεκινάει η επικινδυνότητά τους. Γιατί; Όπως εξηγήσαμε σε άλλο σημείο το μεγάλο πλήθος των κοινών μεταναστών, είτε αυτοί είναι νόμιμοι είτε παράνομοι, δεν είναι επικίνδυνο για το κράτος που τους φιλοξενεί για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους. Αυτοί οι μετανάστες είναι συνήθως αγράμματοι εργάτες και η πολυεθνική καταγωγή τους δεν μπορεί να τους συνδέσει μεταξύ τους. Δεν υπάρχουν δηλαδή οι προϋποθέσεις ώστε ν’ αναπτύξουν συλλογικά συμφέροντα εις βάρος του λαού που τους φιλοξενεί. Δεν έχουν τις γνώσεις για να κάνουν κάτι τέτοιο. Επιπλέον και η ιδιότητά τους μέσα στην οικονομία δεν τους επιτρέπει να κινηθούν σ’ αυτό το επίπεδο. Δεν μπορεί κάποιος να βοηθήσει τον εργάτη να πολλαπλασιάσει την απόδοσή του μέσω μιας εύνοιας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλοι αυτοί να “χάνονται” μετά από μια-δυο γενεές και να ενσωματώνονται στην κοινωνία.

Οι Εβραίοι έχουν ακριβώς τα αντίθετα χαρακτηριστικά. Είναι μορφωμένοι, δεν εργάζονται στη βάση της παραγωγής και έχουν κοινή εθνική καταγωγή. Αυτό σημαίνει το εξής: Είναι μορφωμένοι και άρα μπαίνουν με κάποιους συλλογικούς στόχους μέσα σε μια χώρα. Δραστηριοποιούνται σε χώρους της οικονομίας, όπου η αλληλοβοήθεια μπορεί να είναι καθοριστική για την “επιτυχία” τους. Ασχολούνται για παράδειγμα με το εμπόριο και, αν εξασφαλίσουν τη βοήθεια των συμπατριωτών τους εντός και εκτός συνόρων, αποκτούν ένα στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους οι οποίοι αναγκαστικά κινούνται χωρίς βοήθεια και επιπλέον πληρώνουν το “κόστος” των εθνικών τους αναστολών. Όχι μόνον δεν εισπράττουν εξωτερική βοήθεια, αλλά ταυτόχρονα έχουν όρια που προκύπτουν από την αγάπη τους για την πατρίδα και τους συμπατριώτες τους. Αυτά είναι “βάρη”, που μειώνουν την ανταγωνιστικότητά τους και τα οποία δεν τα φέρουν οι αντίπαλοί τους Εβραίοι. Ταυτόχρονα οι Εβραίοι, επειδή ανήκουν στην ίδια εθνικότητα, αυτά τα εθνικά χαρακτηριστικά μπορούν να τα κρατήσουν επί αιώνες αναλλοίωτα. Δεν “χάνονται” δηλαδή μέσα στο χρόνο. Επενδύουν στη “διαφορετικότητά” τους, γιατί κερδίζουν από αυτήν.

Από την πρώτη στιγμή που εισέρχονται μέσα σε ένα κράτος-“στόχο”, παρανομούν με στόχο την “άλωσή” του. Πώς ξεκινάει η παρανομία; Με τον εξής απλό τρόπο. Εκμεταλλευόμενοι την εθνική τους ισχύ, τις διασυνδέσεις τους με τους ιμπεριαλιστές, τον ανθρωπισμό, τον πολιτισμό ή τον καιροσκοπισμό ενός κράτους, μπαίνουν κάποιοι λίγοι μέσα σ’ αυτό, παριστάνοντας τους νόμιμους οικονομικούς μετανάστες. Γιατί λέμε παριστάνοντας; Γιατί απλούστατα τα κράτη ανοίγουν τα σύνορά τους μόνον αναζητώντας εργατικά χέρια. Ποτέ δεν αναζητούν ούτε εμπόρους ούτε δικηγόρους ούτε νταβατζήδες ούτε τοκογλύφους ούτε οτιδήποτε άλλο. Δεν αναζητούν δηλαδή αυτά τα οποία “προσφέρουν” σαν “εργασία” οι τεμπέληδες και πονηροί Εβραίοι. Πρακτικά δηλαδή οι Εβραίοι δεν έχουν ποτέ τα τυπικά προσόντα των οικονομικών μεταναστών.

Ταυτόχρονα οι Εβραίοι, επειδή είναι πονηροί, δηλώνουν ότι, παρ’ όλη την εθνική τους ομοιογένεια, δεν θα διεκδικήσουν ποτέ δικαιώματα εθνικής μειονότητας. Ανεξάρτητα δηλαδή από τον αριθμό τους, δεν θα αμφισβητήσουν ποτέ το καθεστώς της ιδιοκτησίας του κράτους στο οποίο εισέρχονται. Αποδέχονται να μπουν μέσα στο κράτος ως απλοί πολίτες με τα δικαιώματα που συνεπάγεται αυτή η ιδιότητα. Υποτίθεται “πουλάνε” με αυτόν τον τρόπο τα εθνικά τους μειονοτικά συμφέροντα. Λέμε υποτίθεται, γιατί “πουλάνε” κάτι το οποίο κανέναν δεν ενδιαφέρει ν’ “αγοράσει”. Τέτοιου είδους δικαιώματα μπορούν να “πουλήσουν” μόνον οι νόμιμες εθνικές ιδιότητες που ήδη υπάρχουν μέσα σε ένα κράτος και αποτελούν πρόβλημα γι’ αυτό. Μειονότητες γηγενών, που ήδη υπάρχουν μέσα στην επικράτειά του. Ένα πρόβλημα, που είναι διατεθειμένο ν’ “αγοράσει” το κράτος, προκειμένου να το απαλείψει. Όταν κάποιος ξένος σου “πουλάει” τέτοιο δικαίωμα, είναι περισσότερο ανέκδοτο παρά μια πραγματικότητα. Είναι σαν να σου λέει κάποιος ξένος ότι θα δεχθεί το επίθετό σου, αν τον αφήσεις να χρησιμοποιεί την περιουσία σου. Αστεία πράγματα δηλαδή.

Μόλις το κατορθώσουν αυτό, αντιλαμβάνονται το κράτος σαν “Ελντοράντο” έτοιμο να παραδοθεί στα συμφέροντά τους. Τι κάνουν; Φέρονται ως εθνική συμμορία. Αλληλοβοηθούνται με βάση τα εθνικά κριτήρια, πράγμα εντελώς παράνομο. Ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του κράτους αποφασίζουν την εθνική τους πολιτική. Τους λίγους νόμιμους υποτίθεται οικονομικούς μετανάστες θα τους ακολουθήσουν άλλοι τόσοι παράνομοι. Τους λίγους επιτηδευμένα ρακένδυτους “κλαίοντες” διωκόμενους θα τους ακολουθήσουν σκληροί τοκογλύφοι, νταβατζήδες και ένας στρατός από εβραίες πόρνες. Οι πόρνες μάλιστα είναι οι αγαπημένες τους, γιατί κουβαλάνε το κεφάλαιο πάντα μαζί τους, έχει σταθερή ζήτηση το προϊόν τους και ταυτόχρονα επιτρέπει την άμεση κερδοφορία. Ό,τι χρειάζεται κάποιος, για να ξεκινήσει το εμπόριο χωρίς κεφάλαιο. Οι πόρνες είναι εδώ και αιώνες οι “μπαταρίες” της εβραϊκής “μηχανής”. Πάντα έτοιμες να τη θέσουν σε “λειτουργία”. Μόλις αυτή η “μηχανή” αρχίσει να λειτουργεί, τις περνάνε στην “αποστρατεία” της ηθικής. Ηθικοί είναι οι Εβραίοι μόνον όταν η ανηθικότητα δεν τους χρειάζεται.

Από εκεί και πέρα ενεργούν με τρόπο που δεν επιτρέπεται ούτε καν σε νόμιμες εθνικές μειονότητες. Όχι μόνον ενεργούν με βάση τα συλλογικά συμφέροντα των μελών της μειονότητας, αλλά αρχίζουν κι αναπτύσσουν παράνομες σχέσεις με ξένα κράτη. Ξεπερνούν δηλαδή και τα όρια που επιτρέπονται σε νόμιμες εθνικές μειονότητες. Αυτοί οι οποίοι υποτίθεται έχουν “πουλήσει” τα εθνικά τους δικαιώματα λειτουργούν με βάση τα δικαιώματα αυτά. Τι σημαίνει πρακτικά αυτή η επιλογή; Απομονώνονται, συνθέτοντας γκέτο, για να μπορούν να αλληλοβοηθούνται, χωρίς να ελέγχονται από τον εθνικό νόμο. Προσλαμβάνουν στις επιχειρήσεις τους μόνον ομοεθνείς τους, εφόσον για όλους τους υπόλοιπους δεν υπάρχει πρόσβαση. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει πρόσβαση, δεν μπορεί κάποιος για παράδειγμα ν’ απολυθεί με υποκειμενικά κριτήρια και στη συνέχεια να τους καταγγείλει για παράνομη συμπεριφορά. Απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο είναι “ανοικτοί” μόνον ως επιχειρηματίες. Ποτέ ως εργοδότες ή ως συνάδερφοι.

Η γκετοποίησή τους δηλαδή είναι μια συνειδητή επιλογή, που τους προστατεύει από τον νόμο. Γκετοποιούνται εκ του πονηρού και όχι γιατί η τοπική κοινωνία υποτίθεται δεν τους αποδέχεται. Ακόμα και η μόνιμη βρωμιά και ακοινωνησία που τους χαρακτηρίζει είναι επιλογές. Επιλογές, που υπηρετούν έναν και μόνον στόχο. Να μην υπάρχουν ξένα “μάτια” ανάμεσά τους που βλέπουν τι κάνουν. Που βλέπουν ποιος βοηθάει ποιον με ποια κριτήρια και με ποιον στόχο. Από τη στιγμή που θα γκετοποιηθούν και άρα θα γίνουν “αόρατοι” για τον νόμο και την κοινωνία που τους “φιλοξενεί”, αρχίζουν τα πραγματικά εγκλήματα. Ποια είναι αυτά τα εγκλήματα; Λειτουργούν μόνιμα ως μοχλοί του ιμπεριαλισμού. Υπηρετούν πάντα τα συμφέροντα των κυρίαρχων της παγκόσμιας κοινωνίας. Μπορούν να διαλύσουν ακόμα και το πιο ισχυρό κράτος. Μπορούν να λεηλατήσουν τα πάντα σαν “ακρίδες”.

Για να καταλάβει κάποιος όλα αυτά, θα πρέπει να γνωρίζει πώς λειτουργεί ο Σιωνισμός. Ο Σιωνισμός είναι αυτός ο οποίος, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά του, προσφέρει εκδουλεύσεις στους ισχυρούς. Τι είδους εκδουλεύσεις; Αλώνει τα κράτη για λογαριασμό τους. Αλώνει τις αγορές τους και καταστρέφει τις παραγωγές τους. Εκεί όπου οι ισχυροί δεν μπορούν να στείλουν τα τανκς, στέλνουν τους κλέφτες Εβραίους και έχουν ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα. Τα πάντα είναι σχεδιασμένα γι’ αυτές τις “εκδουλεύσεις”. Ακόμα δηλαδή και το κράτος στο οποίο θα ζητήσουν “άσυλο” οι Εβραίοι είναι εξ αρχής προεπιλεγμένο και όχι στην τύχη.

Πώς λειτουργούν όλα αυτά; Με τον εξής απλό τρόπο. Έστω ότι για παράδειγμα η Βρετανία είναι αυτήν που ασκεί τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Αν για παράδειγμα αντιλαμβάνεται το ελληνικό κράτος ως κίνδυνο για τον ιμπεριαλισμό της ή ως αντιδραστικό “πελάτη” της, θ’ ακολουθήσει μια συγκεκριμένη πολιτική εις βάρος της. Θα συνεννοηθεί με τους Σιωνιστές και θα της “φορτώσει” σχεδόν αναγκαστικά μια εβραϊκή κοινότητα. Θα την εξαναγκάσει να μοιραστεί τον δικό της “ανθρωπισμό” απέναντι στους “διωκόμενους”. Οι Σιωνιστές του εξωτερικού θ’ αρχίσουν να χρηματοδοτούν αυτήν την κοινότητα παράνομα κι αυτό θα της επιτρέψει μέσα σε ελάχιστο χρόνο να ελέγχει την αγορά. Ελέγχοντας το χρήμα της αγοράς ελέγχουν και την παραγωγή. Ό,τι δεν ενοχλεί τα “αφεντικά” τους επιβιώνει. Ό,τι τα ενοχλεί “πεθαίνει”.

Με το χρήμα ελέγχουν την πάντα “πολιτισμένη” κι ανθρωπιστικά “ευαίσθητη” —όταν πληρώνεται— αστική τάξη και από εκεί αποκτούν πρόσβαση στην εξουσία. Η εξουσία αποφασίζει από εκεί κι έπειτα τι θα εισάγεται και τι όχι. Η εξουσία δηλαδή αποφασίζει ποιος θα “εκτελεστεί” στην παραγωγή υπέρ των συμφερόντων των Εβραίων εμπόρων και των αφεντικών τους. Αυτό το κάνουν πάντα με την ίδια σχεδόν πιστότητα. Δεν έχει σχέση με την ισχύ του κράτους στο οποίο το επιχειρούν. Πάντα πιάνει, γιατί πάντα εξασφαλίζουν την προστασία του πιο ισχυρού. Αυτό έκαναν σε όλη την Ευρώπη, λειτουργώντας άλλοτε για λογαριασμό της Ρώμης, άλλοτε του Λονδίνου κλπ.. Οι Γερμανοί αυτά είδαν και τους έστειλαν στα κρεματόρια.

Το πόσο αποτελεσματική είναι η μεθοδολογία τους μπορεί να το καταλάβει κάποιος αν δει τι έχουν κάνει στη δική μας εποχή. Δεν χρειάζεται να ψάξει στο παρελθόν, για να δει αυτού του είδους τις πρακτικές. Την εποχή δηλαδή που οι άνθρωποι ήταν “κουτοί” και δεν καταλάβαιναν, όπως κάποιοι πονηροί νομίζουν σήμερα. Ποιο είναι το πιο ισχυρό κράτος που πολύ πρόσφατα “αλώθηκε” και λεηλατήθηκε μέσα σε μια νύκτα; Το κράτος, που την τεράστια τεχνογνωσία του όχι μόνο δεν μπόρεσε να τη μεταφράσει σε εθνική ισχύ, ανταγωνιζόμενο τους Αμερικανούς, αλλά την έχασε για “ψίχουλα”; Το κράτος του οποίου η παραγωγή κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος; Το κράτος του οποίου η κολοσσιαία αγορά με συνοπτικές διαδικασίες παραδόθηκε στις πολυεθνικές; Το κράτος του οποίου οι κολοσσιαίες πλουτοπαραγωγικές πηγές άλλαξαν “χέρια” για “ψίχουλα” επίσης; Η απάντηση είναι απλή. Το κράτος αυτό είναι η πάλαι ποτέ φοβερή και τρομερή Ρωσία. Ο “φέρων οργανισμός” της σοβιετικής αυτοκρατορίας.

Ας ψάξει κάποιος να δει τι έγινε στη Ρωσία. Όλα τα “σκουπίδια”, που διέλυσαν αυτόν τον γίγαντα, ήταν Ρωσοεβραίοι. Όλοι οι νεομεγιστάνες της Ρωσίας είναι Ρωσοεβραίοι. Όλοι οι νέοι ιδιοκτήτες των πάλαι ποτέ κρατικών επιχειρήσεων είναι Ρωσοεβραίοι. Όλοι οι κλέφτες της σοβιετικής τεχνογνωσίας ήταν Ρωσοεβραίοι. Πώς τα κατάφεραν; Μήπως με την εξυπνάδα τους; Μήπως μόνοι τους; Όχι βέβαια. Τα κατάφεραν με τον τρόπο που περιγράψαμε πιο πάνω. Προδίδοντας τον λαό που τους φιλοξενεί επί αιώνες. Πώς το έκαναν; Οι Εβραίοι της Δύσης ήταν αυτοί οι οποίοι τους έδιναν “γραμμή”. Αυτοί τους αγόραζαν την τεχνογνωσία, που έκλεβαν μέσα από τη Ρωσία. Οι Ρωσοεβραίοι την έβγαζαν από τη Ρωσία και οι ομοεθνείς τους στη Δύση την πουλούσαν στις πολυεθνικές, εισπράττοντας δισεκατομμύρια δολάρια. Την ίδια στιγμή μέρος αυτών των χρημάτων στήριζε τη διεφθαρμένη συμμορία του μεθύστακα Γέλτσιν και του γελοίου Τσουμπάις. Οι Εβραίοι πάντα γνωρίζουν να προσφέρουν χρήματα και πόρνες. Αυτοί λοιπόν οι “διασκεδάζοντες” αποφάσισαν ν’ “ανοίξουν” την αγορά της Ρωσίας στις πολυεθνικές.

Από το “άνοιγμα” αυτό και πάλι προέκυπταν δισεκατομμύρια δολάρια. Ποιος θα τα έπαιρνε αυτά; Μήπως κάποιος δαιμόνιος Ρώσος έμπορος, που θα “διέκρινε” ποια προϊόντα θα είχαν ζήτηση στη Ρωσία; Όχι βέβαια. Οι πολυεθνικές έδιναν τα δικαιώματα αντιπροσώπευσής τους αποκλειστικά σε Ρωσοεβραίους. Τα έδιναν τζάμπα στους δικούς τους ανθρώπους. Αρκούσε όμως αυτό; Όχι βέβαια. Η δύναμη της Ρωσίας παρ’ όλα αυτά εξακολουθούσε να είναι μεγάλη. Πού βρισκόταν; Στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Στα ορυχεία και βέβαια στα πετρέλαιά της. Ποιος θα αγόραζε λοιπόν όλα αυτά που ιδιωτικοποιούσε η συμμορία του Γέλτσιν; Κάποιος Ρώσος; Με τι χρήματα; Άρα ποιος θα τα αγόραζε; Κάποιος Ρωσοεβραίος επίσης χωρίς χρήματα. Πώς; Οι Εβραίοι της Δύσης θα του έδιναν τις εγγυητικές επιταγές και, αφού γινόταν η αγοραπωλησία, το κεφάλαιο μόνο του θ’ αποπλήρωνε την αγορά του. Οι Εβραίοι της Δύσης έστελναν “χαρτιά” που παρίσταναν τα χρήματα και το ρωσικό κεφάλαιο γινόταν εβραϊκό με τη δική του παραγωγή. Τα ρώσικα πετρέλαια αποπλήρωναν από μόνα τους τη νέα εβραϊκή ιδιοκτησία. Κουζίνσκι, Αμπράμοβιτς, Χανταρκόφσκι κλπ., όλοι αυτοί ανήκουν στην ίδια αγέλη εβραϊκών σκύλων.

Κατάλαβε ο αναγνώστη τι λέμε; Για ν’ αντιληφθεί τι σκουπίδια είναι άνθρωποι όπως ο Κουζίνσκι, τον οποίον ψάχνουν οι Ρώσοι και δεν τον παρέδωσαν οι Έλληνες, γιατί τον θεωρούν θύμα πολιτικού διωγμού. Το πώς ένα μέχρι πρόσφατα ελεεινό, άσχημο και ψωραλέο εβραιόσκυλο έγινε μεγιστάνας μέσα σε ελάχιστα χρόνια δεν απασχόλησε κανέναν. Το γιατί κρύβεται μόνιμα στο Ισραήλ δεν θεωρήθηκε ύποπτο. Το γιατί ενδιαφέρθηκαν για την μη-παράδοσή του τόσο οι Σιωνιστές όσο και οι Αμερικανοί, θεωρήθηκε ανθρωπιστικό ενδιαφέρον. Τι φοβήθηκαν όλοι αυτοί που έσπευσαν να τον συνδράμουν; Μήπως πάθει τίποτε η υγεία του; Όχι βέβαια. Η υγεία των σκυλιών από τη στιγμή που έχουν κάνει τη δουλειά τους δεν ενδιαφέρει κανέναν. Όλοι αυτοί φοβήθηκαν μήπως αυτό το θλιβερό ανθρωποειδές, που είναι ταυτόχρονα και δειλό, τα ομολογήσει όλα σε περίπτωση που πέσει στα χέρια των σκληρών Ρώσων. Φοβήθηκαν μήπως αποκαλύψει τον σιωνιστικό σχεδιασμό και καταστρέψει και τους άλλους Ρωσοεβραίους, που εξακολουθούν να λυμαίνονται τη Ρωσία. Αυτούς που ακόμα δεν διώκονται για “πολιτικούς” λόγους, αλλά που είναι απολύτως βέβαιον ότι έχουν έτοιμα σχέδια διαφυγής για το Ισραήλ. Τα “σκουπίδια” είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα να πάνε στον ασφαλή “σκουπιδοτενεκέ”.

Αυτά όλα είναι πάγιες τακτικές των Εβραίων και γίνονται με τον ίδιο τρόπο μέσα στο χρόνο. Οι Εβραίοι τα ίδια έκαναν για να διαλύσουν την κραταιά Οθωμανική αυτοκρατορία. Σε μια εποχή που η αυτοκρατορία αυτή απειλούσε τους ισχυρούς της Δύσης με το τρομερής αξίας έγγειο κεφάλαιο, την ανεπτυγμένη αστική της τάξη και την ιδιοκτησία των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, οι Δυτικοί της “φόρτωσαν” τους Εβραίους της Ουγγαρίας. Από εκεί και πέρα ο θάνατός της ήταν “προδιαγεγραμμένος”. Ο γίγαντας είχε “κολλήσει” το σιωνιστικό AIDS και ήταν θέμα χρόνου να πεθάνει. Όλα τα υπόλοιπα ήταν μέρος του αρχικού σχεδιασμού. Ο σχεδιασμός των εθνικών κρατών των Βαλκανίων, ο σχεδιασμός της Τουρκίας και ο σχεδιασμός της Μέσης Ανατολής έγιναν όπως συνέφερε τους Εβραίους και τα αφεντικά τους. Όποιος θέλει ας ψάξει να βρει πώς και ποιοι σχεδίασαν τη μικρασιατική καταστροφή, που συρρίκνωσε και τελικά κατέστρεψε έναν αυτοκρατορικό ελληνισμό χιλιάδων χρόνων.

Πού θα ψάξει; Θεωρητικά στο αρχείο του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών. Γιατί λέμε θεωρητικά; Γιατί σ’ αυτό το αρχείο δεν έχει πρόσβαση κανένας πλην των Εβραίων. Από τον Εβραίο Γιωργάκη, που παριστάνει τον Έλληνα υπουργό εξωτερικών μέχρι τη διεύθυνση του ιστορικού διπλωματικού αρχείου, οι πάντες είναι Εβραίοι. Όλοι αυτοί διατηρούν απρόσιτο το αρχείο, γιατί απλούστατα προστατεύουν τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης. Αυτούς που δημιούργησαν και στη συνέχεια “κατεύθυναν” τον εθνικό μας “ήρωα” Βενιζέλο και τον εθνικό “ήρωα” των Τούρκων τον περίφημο Κεμάλ. Αυτός είναι και ο λόγος που στην περίπτωση του “ελληνικού” αρχείου παρατηρείται ένα μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια διπλωματικά χρονικά. Ποιο είναι αυτό το φαινόμενο; Συνήθως, για λόγους ιστορικούς και επιστημονικούς, τα δημόσια έγγραφα —ακόμα και μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι οποίες έχουν πραγματοποιήσει ακόμα και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας— αποχαρακτηρίζονται μετά από το πέρας του ορίου των τριάντα χρόνων.

Το “ελληνικό” αρχείο δεν αποχαρακτηρίζει ούτε έγγραφα ηλικίας πάνω από το όριο των ογδόντα χρόνων. Γιατί; Γιατί το έγκλημα των Εβραίων είναι συνεχές. Εξακολουθεί να υφίσταται, εφόσον ποτέ δεν έπαψαν να υπηρετούν τα αφεντικά τους εντός και εκτός Ελλάδας. Κανέναν δεν συμφέρει να δούνε οι ιστορικοί ποιος ήταν ο ρόλος των Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων και βέβαια κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής καταστροφής. Τα όσα δηλαδή ισχυριζόμαστε ότι επιχειρούν να κάνουν σήμερα οι Εβραίοι είναι ένα “έργο” που το έχουμε ξαναδεί. Για εμάς δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο για τη σημερινή “ευαισθησία” των Εβραίων απέναντι στους φτωχούς μετανάστες. Σήμερα από “ανθρωπιστικό” ενδιαφέρον ασχολούνται με τους φτωχούς μετανάστες, έναν αιώνα πριν ασχολούνταν με τους φτωχούς Μικρασιάτες πρόσφυγες. Οι Εβραίοι είχαν ξαναβρεθεί στην ίδια δυσχερή θέση και προκάλεσαν την εθνική καταστροφή των Ελλήνων, προκειμένου να σωθούν.

Οι Εβραίοι, παραμονές των βαλκανικών πολέμων ήταν “υπ’ ατμόν” στα Βαλκάνια. Γιατί; Για τον εξής απλό λόγο. Οι Εβραίοι, οι οποίοι κατοικούσαν κατά κύριο λόγο στη Θεσσαλονίκη, βρίσκονταν εκεί εξαιτίας ενός δανείου, που είχε συνάψει ο Σουλτάνος με Εβραίους τοκογλύφους της Αυστροουγγαρίας. Για να αποπληρωθεί εκείνο το δάνειο, ο Σουλτάνος τούς επέτρεψε να έρθουν στην οθωμανική επικράτεια για να λεηλατήσουν τον κόσμο και άρα να αποπληρωθεί από μόνο του το δάνειο. Για να μην ξεπληρώσει ο ίδιος το δάνειο, τούς παρέδωσε θύματα ανάμεσα στους υπηκόους του. Λόγω της πάγιας τακτικής τους ήταν μισητοί στους γηγενείς πληθυσμούς, εφόσον τους εκμεταλλεύονταν ασύστολα. Τους μισούσαν οι πάντες και τους μισούσαν θανάσιμα.

Όταν λοιπόν κατέρρεε η Οθωμανική αυτοκρατορία, αντιλαμβανόμαστε ότι τίθονταν εκ νέου οι διεθνείς συμβάσεις και οι διεθνείς συνθήκες που την αφορούσαν ως κράτος. Ανάμεσα στα θέματα που αναγκαστικά θα τίθονταν εκ νέου ήταν και το θέμα των Εβραίων. Από τη στιγμή που μετακινούνταν πληθυσμοί, προκειμένου να συντεθούν αμιγώς εθνικά κράτη, έπρεπε να λυθεί και το πρόβλημα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Ποιος όμως θα τους έπαιρνε, όταν όλοι τους μισούσαν; Ποιος σώφρον λαός θα ήθελε να “φορτωθεί” τα παράσιτα; Με βάση ποια συνθήκη θα παρέμεναν στο χώρο όπου μέχρι τότε κατοικούσαν, από τη στιγμή κατά την οποία η όποια συνθήκη τους αφορούσε και τους νομιμοποιούσε στην περιοχή αποτελούσε δέσμευση ενός “νεκρού” πλέον κρατικού γίγαντα;

Η λύση για τους Εβραίους ήταν απλή. Αυτοί σχεδίασαν και εκτέλεσαν τη μικρασιατική καταστροφή. Οι δικές τους κοινότητες ήταν αυτές οι οποίες διέβαλαν τις ελληνικές κοινότητες στη Μικρά Ασία. Οι δικές τους κοινότητες ενθάρρυναν την προκλητικότητα των Ελλήνων του Νότου στη Μακεδονία. Οι δικές τους κοινότητες υποδέχονταν θερμά τους πρόσφυγες στη Μακεδονία. Οι ίδιοι άνθρωποι δηλαδή που τους διέβαλαν στη Μικρά Ασία ήταν αυτοί οι οποίοι τους προστάτευαν στη Μακεδονία. Το αντίστοιχο “παιχνίδι” έπαιζαν και στο πολιτικό επίπεδο. Οι δικές τους κοινότητες χρηματοδότησαν τους “εμπνευστές” της Μεγάλης Ελλάδας. Οι δικές τους κοινότητες χρηματοδότησαν τον Κεμάλ και τους σφαγείς που τον ακολουθούσαν. Γιατί; Γιατί θα δημιουργούσαν εκείνες τις συνθήκες, που θα τους επέτρεπαν να παραμείνουν στη Μακεδονία με ασφάλεια. Η προσχεδιασμένη ελληνική ήττα έφερε γρήγορα τα αποτελέσματα που προσδοκούσαν. Μεταφέρθηκαν πληθυσμοί στη Μακεδονία. Πληθυσμοί που τους βόλευαν. Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα θα ήταν οι “μπράβοι” των Εβραίων.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν εύκολα γι’ αυτούς, γιατί είναι έμπειροι στη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων. Και πάλι θα έκαναν τους “λακέδες” κάποιων ισχυρών, έχοντας εξασφαλισμένη προστασία. Μέχρι τότε παρέμεναν στη Μακεδονία ελέω Κωνσταντινούπολης και μετά τη μικρασιατική καταστροφή θα παρέμεναν στη Μακεδονία ελέω Αθηνών. Ισχυροί του νέου ελληνικού κράτους ήταν οι εξουσιαστές της Αθήνας, που τους νομιμοποιούσαν και “μπράβοι” τους οι νεοφερμένοι πρόσφυγες. Οι Εβραίοι θα υπηρετούσαν τον “ιμπεριαλισμό” της Αθήνας και αυτό τους έκανε πολύτιμους γι’ αυτήν. Κανένας δεν μπορούσε να τους απειλήσει, εφόσον ήταν χρήσιμοι στην κεντρική εξουσία. Ταυτόχρονα όμως είχαν και τους “μπράβους” τους. Όποιος πείραζε τους Εβραίους, θα είχε απέναντι του εκτός από τους χωροφύλακες της Αθήνας και τους Πόντιους της Μακεδονίας. Από τότε μέχρι σήμερα αυτούς εκμεταλλεύονται. Τους “κουρδίζουν” και τους βαστούν συσπειρωμένους. Με τον τρόπο αυτόν νομιμοποιήθηκαν εκ νέου στην περιοχή. Το ελληνικό κράτος δεν τους πειράζει, γιατί το βολεύουν. Η Αθήνα χάρη στους Εβραίους “αρμέγει” τις λεγόμενες “Νέες Χώρες”. Οι Εβραίοι έχουν μετατρέψει τη Θεσσαλονίκη σε ένα κολοσσιαίο αστικό παράσιτο, που, προκειμένου να επιβιώσει χάρη στην εύνοια της Αθήνας, παραδίδει σ’ αυτήν τη Βόρεια Ελλάδα για εκμετάλλευση.

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι τα πράγματα με τους Εβραίους δεν είναι καθόλου απλά. Δεν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις με συμβατικούς τρόπους. Το θέμα τώρα είναι να μπορέσουμε ν’ αποδείξουμε ότι οι Εβραίοι δεν σεβάστηκαν τους ελληνικούς νόμους και το ελληνικό Σύνταγμα. Ότι δεν σεβάστηκαν τη συμφωνία παραμονής τους στη χώρα και έδρασαν υπέρ των δικών τους εθνικών συμφερόντων και εις βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Αν το αποδείξουμε αυτό, μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για εσχάτη προδοσία σε ένα συλλογικό επίπεδο. Τι σημαίνει αυτή η κατηγορία, όταν μιλάμε για μια ολόκληρη κοινότητα; Ό,τι σήμαινε για τους κομμουνιστές, που κατηγορήθηκαν ότι έβαζαν μέσα στη χώρα τα συμφέροντα του κομμουνιστικού ιμπεριαλισμού. Σημαίνει στρατόπεδα συγκέντρωσης και μαζικές φυλακίσεις. Απλά σ’ αυτήν την περίπτωση, επειδή έχεις να κάνεις με πραγματικούς ξένους και όχι με Έλληνες, υπάρχει και η περίπτωση της μαζικής απέλασης. Μια λύση πολύ πιο ήπια και βέβαια πολύ πιο φτηνή.

Εδώ βέβαια μπορεί να καταλάβει κάποιος γιατί ήταν μέγα στρατηγικό σφάλμα των Εβραίων η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και γιατί εμείς θεωρούμε στον τίτλο μας ως “σωτήρια” την αντιμειονοτική πολιτική του. Για όσο διάστημα δεν υπήρχε το Ισραήλ, η ανθρωπότητα ούτε θεωρητικά δεν μπορούσε να ξεφορτωθεί τον “καρκίνο” της. Τι θα έκανε; Θα τους έκλεινε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης; Για πόσα χρόνια θα το έκανε αυτό; Αυτοί είναι πραγματικά αμετανόητοι. Όταν θα έβγαιναν από αυτά, θα ξανάκαναν τα ίδια. Όλοι είδαμε τι έγινε με την περίπτωση της Γερμανίας. “Σωφρονίσθηκαν” μήπως οι Εβραίοι από τους σκληρούς Ναζί; Οι Γερμανοί τους έβαλαν στα στρατόπεδα, επειδή λεηλατούσαν το γερμανικό κράτος και αυτοί μετά την “απελευθέρωσή” τους έκαναν και πάλι τα ίδια και μάλιστα σε χειρότερη μορφή. Αυτήν τη στιγμή η Γερμανία είναι περισσότερο θύμα των Εβραίων απ’ ό,τι ήταν πριν τον πόλεμο. Κανένα στρατόπεδο δεν “δίδαξε” τίποτε στα παράσιτα. Το Ισραήλ γι’ αυτόν το λόγο είναι στρατηγικό σφάλμα. Σήμερα υπάρχει ο “σκουπιδοτενεκές”, για να δεχθεί τα “σκουπίδια” από ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν υπάρχει η αντικειμενική δυσκολία της διαχείρισης των εβραϊκών πληθυσμών.

Ταυτόχρονα η πολιτική του ίδιου του Ισραήλ “λύνει” τα χέρια αυτών που θα ήθελαν ν’ ακολουθήσουν μια αντισιωνιστική πολιτική. Μέχρι τώρα οι Εβραίοι, χάρη στην προπαγάνδα τους, προκαλούσαν συνειδησιακά προβλήματα στα κράτη και τους λαούς που επιχειρούσαν να τους περιορίσουν. Τα ανθρωποειδή εκμεταλλεύονταν τον ανθρωπισμό. Οι απολίτιστοι εκμεταλλεύονταν τις αναστολές που δημιουργεί στους λαούς ο πολιτισμός. Οι λαοί έπεφταν θύματα του δικού τους πολιτισμού και των δικών τους ευαισθησιών. Αυτό το είχαν μάθει καλά οι Εβραίοι και το εκμεταλλεύονταν. “Έκλαιγαν”, παρακαλούσαν και δημιουργούσαν ενοχές. Τα πράγματα ήταν εύκολα γι’ αυτούς, γιατί ισχυρίζονταν ό,τι ήθελαν, χωρίς να μπορεί κάποιος να τους κρίνει. Δεν μπορούσες να τους κρίνεις από τη στιγμή που δεν διέθεταν δικό τους κράτος με δική του μειονοτική πολιτική και άρα δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης. Κατηγορούσαν τον γερμανικό λαό για βαρβαρότητα, αλλά δεν μπορούσε κάποιος ν’ αποδείξει τη δική τους βαρβαρότητα.

Όλα αυτά όμως σήμερα δεν υφίστανται. Γιατί; Γιατί υπάρχει το κράτος του Ισραήλ. Το κράτος το οποίο με την αθλιότητά του “θαμπώνει” καθημερινά το ακριβοπληρωμένο εβραϊκό “φωτοστέφανο”. Πώς οι Εβραίοι θα κατηγορήσουν κάποιον που στρέφεται εναντίον τους για βαρβαρότητα, όταν την ίδια στιγμή υπάρχει ενεργή η ισραηλινή αντιμειονοτική πολιτική; Η κτηνώδης, άδικη και παράνομη πολιτική των Εβραίων; Ό,τι και να κάνει κάποιος εναντίον τους είναι πταίσμα μπροστά σ’ αυτά που κάνει το Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί η εκδίωξη των Εβραίων από το σύνολο των κρατών θα γίνει με βάση τις κατηγορίες περί παράνομης εθνικής δραστηριότητας, που έχει ως αποτέλεσμα την προδοσία του κράτους που τους “φιλοξενεί”. Εκδιώκεις δηλαδή μια εθνική συμμορία, που προδίδει την εμπιστοσύνη αυτών που την ευεργέτησαν. Εκδιώκεις μια παράνομη εθνική ομάδα, που λειτουργεί παράνομα ως εθνική μειονότητα, ενώ δεν έχει τέτοιο δικαίωμα.

Πώς θα αντιδράσουν οι Εβραίοι, όταν το Ισραήλ δεν σέβεται τα νόμιμα δικαιώματα μιας νόμιμης εθνικής μειονότητας; Μιας μειονότητας, που από τον διεθνή νόμο θα έπρεπε να απολαμβάνει δικαιώματα; Μιας μειονότητας, που βρήκε τον “μπελά” της μέσα στην ίδια της την πατρίδα; Πώς θα καταγγείλουν οι Εβραίοι της διασποράς τη βαρβαρότητα των άλλων, όταν ο πλέον βάρβαρος στον κόσμο είναι το δικό τους Ισραήλ; Όταν εκκρεμούν εις βάρος του ψηφίσματα του ΟΗΕ; Όταν δεν αποβάλλεται από τη διεθνή κοινότητα μόνο και μόνο εξαιτίας της προκλητικής εύνοιας των ΗΠΑ; Τι κάνουν οι Ισραηλινοί και τους κατηγορούμε για βαρβαρότητα; Τα πάντα. Δημεύουν περιουσίες, καταστρέφουν σπίτια, δολοφονούν τους επιφανείς της μειονότητας. Αποφάσισαν μάλιστα με νόμο να μην σεβαστούν όχι μόνον τα δικαιώματα των ξένων, αλλά και τα δικαιώματα των δικών τους παιδιών. Με πρόσφατο νόμο του ισραηλινού κράτους αποφάσισαν να διώξουν από το Ισραήλ ακόμα και τους Ισραηλινούς που έχουν συνάψει γάμους με Παλαιστινίους. Κάνουν ό,τι δεν θα έκανε ούτε ο ίδιος ο Ταμερλάνος. Τέτοια ζώα είχαν να εμφανιστούν εδώ και αιώνες στο προσκήνιο της ιστορίας.

Ακόμα και σε σύγκριση με τους σκληρούς ναζιστές, οι Εβραίοι είναι οι “πρωταθλητές” της αθλιότητας. Αυτοί, που ακόμα “αρμέγουν” τους Γερμανούς για τα εγκλήματα των ναζιστών, είναι πολύ χειρότεροι από αυτούς. Οι ναζιστές ποτέ δεν έκρυψαν το γεγονός ότι διέθεταν στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα διέθεταν σε μια εποχή που όλα σχεδόν τα κράτη διέθεταν τέτοια. Ακόμα και κράτη όπως η Ελλάδα διέθεταν τα “εκπαιδευτικά” ξερονήσια τους. Οι ναζιστές δεν ήταν καν οι εφευρέτες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Υιοθέτησαν μια “εφεύρεση” των Άγγλων, που ως γνήσιοι υποκριτές επίσης παριστάνουν τους επαγγελματίες δημοκράτες. Οι ναζιστές εν καιρώ ειρήνης ποτέ δεν απήγαγαν ξένους πολίτες από τις πατρίδες τους, για να τους σκοτώσουν μέσα στη Γερμανία. Οι ναζιστές ποτέ δεν πρόσφεραν τις υποδομές τους σε ξένα κράτη, για να “ξεφορτωθούν” μακριά από τον διεθνή νόμο τους εχθρούς τους.

Όλα αυτά που δεν έκαναν οι ναζιστές στις πιο “σκοτεινές” εποχές της ανθρώπινης ιστορίας, το κάνουν οι Εβραίοι σε έναν κόσμο πιο “φωτεινό” από ποτέ. Τι κάνουν οι “φίρμες” του ανθρωπισμού; Διατηρούν μυστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως τύπου “ιδρύματος 1391”. Τα διατηρούν σε μια εποχή, που κανένα κράτος του πολιτισμένου κόσμου δεν κάνει κάτι ανάλογο. Απαγάγουν πολίτες, χωρίς να σέβονται τα δικαιώματά τους, τους βασανίζουν και τους εξαφανίζουν. Απαγάγουν ξένους υπηκόους και τους μεταφέρουν στη “φωλιά” τους, όπως κάνουν τα θηρία. Δηλητηριάζουν φυλακισμένους, που τους απελευθερώνουν για να πεθάνουν στα σπίτια τους και να μην τους “χρεωθούν”. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι “δανείζουν” τις υποδομές τους και στους συνεταίρους τους. Για να αποφύγουν οι ΗΠΑ τον διεθνή νόμο, χρησιμοποιούν την ισραηλινή υποδομή και τεχνογνωσία, προκειμένου να ξεφορτωθούν τους εχθρούς τους από το Ιράκ, το Αφγανιστάν και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Οι “ευαίσθητοι” όχι μόνον λύνουν τα προβλήματά τους με την αθλιότητά τους, άλλά τη μετέτρεψαν σε “εμπόριο”, που την “πουλάνε”. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή που το Ισραήλ έχει καταδικαστεί αμετάκλητα από τον ΟΗΕ. Οι Ισραηλινοί αγνοούν παντελώς τη συνθήκη της Γενεύης. Το μόνο το οποίο γνωρίζουν περί Γενεύης είναι οι τράπεζές της.

Όλα αυτά βέβαια έχουν την εξήγησή τους. Τους Εβραίους τους πρόδωσε και το χαρακτηριστικό της δειλίας στο οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω και το θεωρήσαμε καθοριστικό. Ο εβραϊκός λαός είναι ένας δειλός λαός. Οι δειλοί είναι πάντα βίαιοι. Αυτός ο οποίος κλαίει και ζητάει έλεος για να σωθεί, γίνεται επικίνδυνος και ανηλεής, όταν βρίσκεται στη θέση του ισχυρού. Δεν έχει συνηθίσει τη θέση αυτήν και δεν αντιλαμβάνεται τις ιδιομορφίες της. Είναι επικίνδυνος ο δειλός όταν βαστά πιστόλι και την ίδια ώρα ο αντίπαλός του είναι άοπλος και στα γόνατα. Είναι μαθηματικά βέβαιον ότι δεν θ’ αντέξει στον πειρασμό και θα πυροβολήσει. Αυτό γίνεται σήμερα στο Ισραήλ. Οι Εβραίοι για πρώτη φορά στην ιστορία τους είναι πιο ισχυροί από κάποιους άλλους και δεν γνωρίζουν πώς να το χειριστούν. Κρατάνε πιστόλι, όταν οι αντίπαλοί τους είναι γυμνοί. Αυτοί, που επί αιώνες παρακαλούσαν για έλεος, όταν ήταν στη θέση των αδυνάτων, είναι ανηλεείς τα λίγα χρόνια που είναι ισχυροί.

Η πολιτική του Ισραήλ είναι μια πολιτική δειλού κράτους. Η σκληρότητα και η βαρβαρότητά του είναι δείγμα δειλίας και όχι το αντίθετο. Μόνον ένας δειλός βομβαρδίζει άμαχους πολίτες. Μόνον ένας δειλός χρησιμοποιεί αεροπορία εναντίον Καλάσνικοφ. Μόνον ένας δειλός χρησιμοποιεί τανκς εναντίον παιδιών που πετάνε πέτρες. Μόνον ένας δειλός χρησιμοποιεί απροκάλυπτα κρατικούς υπαλλήλους, για να πραγματοποιεί δολοφονίες εις βάρος των αντιπάλων του. Μόνον ένας δειλός φτιάχνει τείχος, για να προστατευτεί από τα θύματά του. Αυτές οι ηλιθιότητες είναι που θα καταστρέψουν τον σιωνισμό. Ό,τι “έχτιζαν” επί αιώνες με πολυδάπανη προπαγάνδα, έρχεται το Ισραήλ και με τη δειλία του το καταστρέφει. Ο κόσμος πλέον έχει μια “εικόνα” του πώς αντιλαμβάνονται το έλεος και τον πολιτισμό αυτοί οι οποίοι επιβιώνουν ως παράσιτα, εξαιτίας του ελέους και του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Σήμερα δεν υπάρχει δικαιολογία. Ποιο έλεος και ποιον πολιτισμό θα επικαλεστούν οι ανά τον κόσμο εβραϊκές κοινότητες; Σε τι είδους συνειδησιακά διλήμματα μπορούν να βάλουν τους λαούς οι ιδιοκτήτες του Ισραήλ;

Ποιον διώκτη του θα κατηγορήσει ως “Χίτλερ” ο λαός ο οποίος έχει “γεννήσει” ένα “εξάμβλωμα” όπως ο Σαρόν; Ακόμα και ο Χίτλερ μπροστά στην παλιανθρωπιά αυτού του τέρατος μοιάζει με καλοκάγαθο πρόσκοπο. Υπάρχει ανθρώπινο ή άλλο όν, που θα ήταν περήφανο αν ο Σαρόν ήταν δικό του “βλαστάρι”; Υπάρχει λαός στον κόσμο, που τα γεννήματά του να μοιάζουν με γεννήματα που βγήκαν κατ’ ευθείαν μέσα από βόθρο; Ποιος λαός στον κόσμο έχει “γεννήσει” Κίσινγκερ, Ολντμπράιτ. Βδελυρά βοθρογεννήματα, που έχουν κατασφάξει ολόκληρους λαούς; Μπορούν οι Εβραίοι να επιχειρηματολογήσουν εναντίον οποιουδήποτε, όταν έχουν από πίσω τους αυτήν την πρόσφατη ιστορία; Γι’ αυτόν τον λόγο λέμε ότι έκαναν στρατηγικά λάθη. Ό,τι και να κάνει κάποιος εναντίον τους είναι πταίσμα σε σχέση με τα όσα κάνουν αυτοί σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Όταν δεν σέβεσαι τους νόμιμους, μην έχεις απαίτηση να σε σεβαστούν, όταν είσαι παράνομος. Απλά πράγματα. Εύνοια θα είναι γι’ αυτούς να φύγουν από τις ξένες χώρες απλά με τις κλωτσιές. Είναι τυχεροί, που οι ηγέτες των λαών τους οποίους πρόδωσαν δεν είναι Ισραηλινοί. Είναι τυχεροί, που οι λαοί αυτών των χωρών δεν είναι Εβραίοι.

Αρκεί λοιπόν σήμερα κάποιος ν’ αποδείξει ότι λειτουργούν ως εθνική συμμορία και αυτό μπορεί να γίνει το αίτιο να φύγουν από τη χώρα. Να κατασχεθούν οι περιουσίες τους και να φύγουν ακριβώς όπως ήρθαν. Βρόμικοι και με άδεια χέρια. Μερικές “καραβιές” προς το Ισραήλ και η Ελλάδα σώθηκε σε μια στιγμή. Η απόδειξη αυτή είναι εύκολη. Ας δει κάποιος τα προνόμια που απολαμβάνει η εβραϊκή κοινότητα στην Ελλάδα και εύκολα βγάζει τα συμπεράσματά του. Μπορεί να καταλάβει ότι καταστρατηγείται το εθνικό μας Σύνταγμα από τη δραστηριότητά τους. Απειλούν την ισονομία και την ισοπολιτεία αυτοί οι οποίοι διατηρούν προνόμια συλλογικά, ενώ δεν τα δικαιούνται. Απειλούν την ισονομία και την ισοπολιτεία αυτοί οι οποίοι διατηρούν αφορολόγητη συλλογική περιουσία, της οποίας τα έσοδα κατανέμονται με υποκειμενικά κριτήρια ανάμεσα στα μέλη της, τα οποία με βάση τον νόμο είναι απλοί Έλληνες πολίτες.

Η απόδειξη αυτού του τύπου είναι ό,τι πιο εύκολο υπάρχει. Αρκεί ν’ αποδείξει κάποιος ότι μέσα στο κράτος των Ελλήνων υπάρχουν Έλληνες πιο ίσοι από τους υπολοίπους. Από τη στιγμή δηλαδή που οι Εβραίοι δεν μπορούν να συνθέσουν νόμιμη εθνική μειονότητα, απαγορεύεται πρώτον να υπερέχουν λόγω της καταγωγής τους και δεύτερον να βάζουν μέσα στη χώρα συμφέροντα άλλου έθνους. Είναι όλοι οι Έλληνες και μεταξύ αυτών και οι εβραϊκής καταγωγής ίσοι μεταξύ τους; Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστοι “Έλληνες”, που έζησαν καλύτερη ζωή, επειδή απλά ήταν “τυχεροί” που γεννήθηκαν Εβραίοι, υπάρχει συνταγματικό πρόβλημα. Υπάρχουν τέτοιοι “τυχεροί”; Βεβαίως και υπάρχουν. Από τη στιγμή που υπάρχει εβραϊκή συλλογική ιδιοκτησία που αποφέρει κέρδη, ευνόητα είναι ορισμένα πράγματα. Από τη στιγμή που υπάρχει ο ενιαίος παγκόσμιος σιωνισμός, ευνόητα είναι επίσης ορισμένα πράγματα.

Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Υπάρχει κάποιος “Έλληνας” εβραϊκής καταγωγής ο οποίος μπόρεσε και κατέκτησε τα όνειρά του, εξαιτίας και μόνον των κερδών της εβραϊκής συλλογικής ιδιοκτησίας; Τα όνειρα, που δεν μπορούσε να κατακτήσει ένας κοινός Έλληνας; Κάποιος Έλληνας για παράδειγμα δεν μπόρεσε να σπουδάσει, επειδή δεν είχε το “πλεονέκτημα” του οικογενειακού πλούτου και ταυτόχρονα δεν υπήρχαν άλλοι πόροι. Τα εθνικά συλλογικά συμφέροντα των Ελλήνων δεν μπόρεσαν να τον χρηματοδοτήσουν στις σπουδές, όπως έκαναν τα εθνικά συλλογικά συμφέροντα των Εβραίων. Ο κοινός Έλληνας στην περίπτωση αυτήν γινόταν εργάτης, ενώ ο επίσης κοινός “Έλληνας” γινόταν ό,τι ήθελε. Εδώ βέβαια είναι και η διαφορά μεταξύ της εβραϊκής συλλογικής ιδιοκτησίας και των υπόλοιπων κληροδοτημάτων. Της ιδιωτικής περιουσίας, που παριστάνει το κληροδότημα, ενώ δεν είναι.

Όταν κάποιο κληροδότημα μοιράζει για παράδειγμα υποτροφίες, το κάνει με συγκεκριμένο τρόπο. Θέτει προδιαγραφές και αφορά όλους τους πολίτες που μπορούν να τη διεκδικήσουν. Απολαμβάνει φορολογικών προνομίων, γιατί απλούστατα δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Αντίθετα μ’ αυτήν την κατάσταση, η συλλογική εβραϊκή περιουσία λειτουργεί ως ιδιωτική περιου­σία. Απολαμβάνει φορολογικών προνομίων —εντελώς παράνομα—, αλλά υπηρετεί συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα. “Επενδύει” σε κάποιους και περιμένει ν’ “αποσβέσει” την “επένδυσή” της. Έχει καθαρά ιδιωτική χρήση και είναι κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Επιλέγει με υποκειμενικά κριτήρια πού θα επενδύσει και περιμένει ανταπόδοση. Για ό,τι προσφέρει δεν θέτει προδιαγραφές που να αφορούν όλους τους Έλληνες. Χρηματοδοτεί Εβραίους με μόνο κριτήριο την εθνική τους ταυτότητα. Τους χρηματοδοτεί και μετά περιμένει τον “τόκο”. Τους κάνει ισχυρούς και μετά δέχεται τις “δωρεές” τους. Τα κέρδη του συλλογικού εβραϊκού κεφαλαίου κάποιους τους χρηματοδοτούν για να γίνουν ό,τι θέλουν, πράγμα που δεν αφορά όλους τους Έλληνες. Κάποιους τους χρηματοδοτούν για να γίνουν επιστήμονες, κάποιους άλλους έμπορους κλπ.. Όταν όλοι οι Έλληνες δανείζονταν από την τράπεζα με 15% επιτόκιο, οι “Έλληνες” εβραϊκής καταγωγής με τα κέρδη της συλλογικής περιουσίας το επιδοτούσαν και το μετέτρεπαν σε 5%. Ποιος θα τους συναγωνιζόταν στην αγορά;

Αντιλαμβανόμαστε ότι τίθεται θέμα συνταγματικότητας, όταν κάποιες ιδιωτικές περιουσίες δεν φορολογούνται, όπως συμβαίνει με όλες τις υπόλοιπες. Το ακόμα πιο εξοργιστικό βέβαια με την περιουσία αυτήν είναι το παράνομο της δημιουργίας της. Δεν φτάνει δηλαδή που συντελείται παρανομία στη διαχείρισή της, υπάρχει παρανομία και στη δημιουργία της. Για ανθρώπους όπως οι Εβραίοι, που δεν χαρίζουν ούτε την αρρώστιά τους, θα ήταν παράξενο να δημιουργήσουν κοινή περιουσία μέσω δωρεών. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αυτή η περιουσία στην πραγματικότητα ούτε καν εβραϊκή δεν είναι. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί οι Εβραίοι, που παριστάνουν τους Έλληνες, διατηρούν μια περιουσία που δημιουργήθηκε παράνομα.

Ο νόμος προβλέπει ότι η “ορφανή” περιουσία των Ελλήνων πολιτών αυτόματα μετατρέπεται σε δημόσια περιουσία, με στόχο να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο. Όλες αυτές οι “ορφανές” περιουσίες των Ελλήνων συντελούν στην ποιότητα ζωής του ελληνικού λαού και άρα και των Εβραίων της Ελλάδας. Ενώ όμως οι “ορφανές” περιουσίες των Ελλήνων εξυπηρετούν και τους Εβραίους, δεν συμβαίνει το αντίθετο. Οι “ορφανές” περιουσίες των Εβραίων, παρ’ όλο που θεωρητικά είναι κοινοί Έλληνες πολίτες, δεν περιέρχεται στα χέρια του δημοσίου. Οι περιουσίες αυτές, χωρίς καν να φορολογούνται, περιέρχονται παρανόμως στην ιδιοκτησία του συλλογικού τους οργάνου. Ενός οργάνου, που δεν έχει σαφή χαρακτηριστικά. Κανένας δεν γνωρίζει αν είναι θρησκευτικό ή εθνικό όργανο. Αυτοί, δηλαδή, που, όταν τους συμφέρει, παριστάνουν τους Έλληνες και όταν αυτό δεν συμβαίνει, παριστάνουν τους Εβραίους. Ενώ δηλαδή απολαμβάνουν τα πάντα ως Έλληνες, οι πραγματικοί Έλληνες όχι μόνον δεν απολαμβάνουν τίποτε εξαιτίας τους, αλλά αντίθετα χάνουν. Χάνουν περιουσία μέσα στη χώρα τους και χάνουν έσοδα, εφόσον αυτή η περιουσία δεν φορολογείται.

Θυμάστε τι έγινε, όταν πριν από λίγα χρόνια κάποιοι έψαχναν τον υποτιθέμενο χρυσό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στη θαλάσσια περιοχή έξω από την Καλαμάτα; “Γυάλισαν” τα μάτια των Εβραίων και πέταξαν την προστατευτική ελληνική “προβιά”. Προδόθηκαν και πάλι από την απληστία τους. Ενώ είναι πλούσιοι και δεν έχουν πραγματική ανάγκη, η απληστία τούς παρέσυρε και άλλαξαν τη στάση τους. Ενώ είναι πλούσιοι και θα μπορούσαν αυτόν τον χρυσό να τον χρησιμοποιήσουν για τη βελτίωση της δημόσιας εικόνας τους, από την απληστία τους τον διεκδίκησαν. Αυτοί, που όταν διώκονται δηλώνουν κοινοί Έλληνες διαφορετικού θρησκεύματος, όταν διαπίστωσαν ότι υπάρχει χρυσός, “θυμήθηκαν” ότι ήταν εθνικά Εβραίοι και ότι ο χρυσός ήταν εβραϊκός. Γιατί είναι λάθος που εμφανίστηκαν ως εθνικά Εβραίοι; Γιατί αποκαλύπτονται. Αυτό είναι αναγκαστικό, γιατί, αν δεν το έκαναν, δεν θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τον χρυσό. Ως απλή θρησκευτική μειονότητα δεν μπορούν να διεκδικήσουν οικονομικά οφέλη από μια τέτοια κατάσταση.

Διεκδικήσεις αυτού του τύπου μπορούν να έχουν μόνο οι εθνικές μειονότητες. Οι μειονότητες, που ο νόμος τους δίνει αυξημένα δικαιώματα. Οι μειονότητες, που έχουν σταθερά χαρακτηριστικά και δεν μεταβάλλονται εξαιτίας του χρήματος. Οι μειονότητες, που έχουν καταμετρηθεί και έχουν νόμιμα δικαιώματα. Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης και γιατί επιμέναμε ότι δεν μπορεί μια θρησκευτική μειονότητα να διατηρεί ιδιοτελή συμφέροντα. Εξαιτίας των λιρών και ενδεχόμενου μοιράσματός τους στα μέλη της μειονότητας, μπορεί να σημειωθεί “έκρηξη” στον αριθμό των μελών της. Μπορεί ξαφνικά να “προσηλυτιστούν” χιλιάδες καινούργια μέλη, που θα έχουν προφανώς ως στόχο το μοίρασμα των λιρών.

Εδώ βέβαια είναι και η απόδειξη ότι οι Εβραίοι αποτελούν εθνική μειονότητα. Έτσι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους, άσχετα με το τι δηλώνουν. Πώς αποδεικνύεται αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Αν μοιραστούν οι λίρες σ’ αυτήν τη “θρησκευτική” μειονότητα, μπορεί κάποιος να γίνει Εβραίος, για να συμμετάσχει στο μοίρασμα; Όχι βέβαια. Όπως δεν μπορεί κάποιος ξένος ξαφνικά να γίνει Έλληνας για να πάρει κλήρο στην Ελλάδα, έτσι δεν μπορεί να γίνει ένας Έλληνας ξαφνικά Εβραίος. Όλοι οι Έλληνες μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή βουδιστές, μουσουλμάνοι ή οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι Εβραίοι. Αυτή η ιδιότητα είναι θέμα καταγωγής και όχι επιλογής, όπως συμβαίνει με τις θρησκείες. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα με τους Εβραίους, που “μετακινούνται” ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Ενώ με βάση τον νόμο είναι κοινοί Έλληνες πολίτες με ιδιαίτερο θρήσκευμα, εκμεταλλεύονται νόμους που προβλέπονται για εθνικές μειονότητες. Στο θέμα των περιουσιών, που δεν έφυγαν από την εβραϊκή ιδιοκτησία, υπήρξε παρανόμως χρήση νόμων οι οποίοι προβλέπονται για εθνικές μειονότητες. Νόμων, που έχουν συνταχθεί για ν’ αντιμετωπιστούν συγκεκριμένα προβλήματα νόμιμων εθνικών μειονοτήτων, οι οποίες έπρεπε να προστατευτούν.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την έξωθεν βοήθεια που απολαμβάνουν. Οι Έλληνες πολίτες έχουν απόλυτα ταυτισμένα τα συμφέροντά τους με τα εθνικά συμφέροντα. Δεν υπάρχουν πολίτες άλλων χωρών, που θα τους ξεχωρίσουν μεταξύ τους και θα “επενδύσουν” πάνω τους. Δεν υπάρχουν κριτήρια να τους ξεχωρίσουν κι επιπλέον θεωρητικά όλους αυτούς δεν τους συμφέρει να γίνουν φορείς ξένων συμφερόντων εις βάρος των εθνικών τους συμφερόντων. Δεν υπάρχει δηλαδή έθνος που θα ξεχωρίσει κάποιους Έλληνες και θα τους χρησιμοποιήσει εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Αυτό στην περίπτωση των Εβραίων δεν υφίσταται. Υπάρχουν Εβραίοι, για παράδειγμα, που έχουν κέρδος από το αμερικανικό κεφάλαιο και θα ξεχωρίσουν κάποιους “Έλληνες”, τους οποίους θα χρησιμοποιήσουν εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων. Ας ψάξει κάποιος να δει τι καταγωγής είναι οι “Έλληνες” αντιπρόσωποι των πολυεθνικών στην Ελλάδα. Των πολυεθνικών, δηλαδή, που κατέστρεψαν την ελληνική παραγωγή και πέταξαν στο δρόμο χιλιάδες Έλληνες εργάτες. Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστοι Εβραίοι, που έχουν χρηματοδοτηθεί ή έχουν πιστωθεί από ξένους υπηκόους για τις εμπορικές τους δραστηριότητες μέσα στην Ελλάδα, αυτό αποτελεί απόδειξη ότι λειτουργούν ως εθνική κοινότητα, πράγμα παράνομο.

Οι άνθρωποι είναι απίθανοι. Αν κάποιος γνωρίζει τι κάνουν και πόσο θράσος διαθέτουν, μπορεί άνετα να πάθει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και να μείνει στον τόπο. Μπροστά στο κέρδος δεν σταματάτε πουθενά. Δεν έχουν καμία αναστολή. Ακόμα και στο επίπεδο της Νέας Τάξης είναι προκλητικοί. Αυτοί οι οποίοι έχουν τα μέγιστα κέρδη από αυτόν τον σχεδιασμό, δεν σέβονται ούτε στοιχειωδώς τις προδιαγραφές που θέτουν για τους άλλους και οι οποίες έτσι κι αλλιώς τους βολεύουν. Δεν σέβονται ούτε για λόγους εντυπώσεων και παραδειγματισμού αυτά τα οποία έτσι κι αλλιώς τους συμφέρουν. Ακόμα κι αυτό το αντιλαμβάνονται ως τρομερή σπατάλη. Δεν δέχονται για τους εαυτούς τους ούτε το ελάχιστο των περιορισμών που επιβάλουν στους άλλους. Οι Εβραίοι δηλαδή έχουν μόνιμα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Άλλα επιθυμούν από τα κράτη, που τα θεωρούν κορόιδα και υποψήφια θύματά τους και άλλα κάνουν στο δικό τους το κράτος.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Έχοντας στόχο να εκμεταλλευτούν τους πάντες, ακολουθούν μόνιμα μια συγκεκριμένη πολιτική. Μια πολιτική, που έχει ως στόχο να εξαλείψει τους αρνητικούς παράγοντες οι οποίοι θα μπορούσαν να τους εμποδίσουν από το να λεηλατούν τα κράτη. Το κύριο βάρος αυτής της πολιτικής πέφτει στην άμβλυνση των εθνικών ενστίκτων των κρατών. Γιατί; Γιατί αυτά τα ένστικτα μπορούν να τους απειλήσουν, εφόσον μπορούν να τους αποβάλουν από τις εθνικές αγορές τις οποίες λυμαίνονται. Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής πιέζουν τα κράτη να λειτουργούν όπως τους βολεύει τους ίδιους. Να λειτουργούν εις βάρος των συμφερόντων τους. Προσπαθούν να κάνουν ό,τι ο γύφτος του παραδείγματός μας. Προσπαθούν να τα πείσουν ν’ ανοίξουν τις “πόρτες” τους, υποτίθεται στο όνομα του πολιτισμού; Γιατί; Για ν’ αποκτήσουν πρόσβαση στα εθνικά “ψυγεία”. Για να μπορούν ν’ απορροφούν κέρδη από τις εθνικές αγορές που σε άλλη περίπτωση θα ήταν απρόσιτες γι’ αυτούς.

Γι’ αυτόν τον λόγο, αν ψάξει κάποιος τους Εβραίους, θα τους βρει πίσω από τις πάσης φύσεως “ανθρωπιστικές” μη κυβερνητικές οργανώσεις. Τις οργανώσεις, που εκβιάζουν τα κράτη με τιμωρίες σε περίπτωση που δεν ακολουθούν τη “γραμμή” τους. Τις οργανώσεις, που, την ίδια ώρα που απειλούν όλα τα εθνικά συμφέροντα όλων των κρατών, δεν κάνουν το ίδιο με τα εθνικά συμφέροντα του Ισραήλ. Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε τα παράδοξα της Νέας Τάξης. Η υπερεθνική Νέα Τάξη έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Άλλά πράγματα προβλέπονται για τα κράτη-θύματα και άλλα για το κράτος των Εβραίων. Σε όλα τα κράτη αναγνωρίζονται και νομιμοποιούνται μειονότητες που δεν υπάρχουν και την ίδια στιγμή στο Ισραήλ δεν αναγνωρίζονται τα δικαιώματα μιας εθνικής μειονότητας απόλυτα νόμιμης. Σε όλα τα κράτη υπάρχουν πιέσεις να δίδεται το δικαίωμα σε ξένους να εξαγοράζουν κεφάλαιο, ενώ στο Ισραήλ δεν υπάρχει τέτοιο δεδομένο. Σε όλα τα κράτη υπάρχουν πιέσεις για αποναρκοθέτηση των συνόρων τους —που έχει στόχο την άμυνα—, τη στιγμή που στο Ισραήλ φτιάχνουν τείχη και ναρκοθετούν μέχρι και τα υπνοδωμάτιά τους. Σε όλα τα κράτη υπάρχουν πιέσεις να δέχονται τους ξένους μετανάστες, τη στιγμή που το Ισραήλ απειλεί με απέλαση μέχρι και τους Ισραηλινούς που έχουν κάνει μεικτούς γάμους.

Γιατί τα κάνουν αυτά; Γιατί δεν τους φτάνει να κυριαρχούν ως άτομα μέσα στην Νέα Τάξη των Πραγμάτων, η οποία υποτίθεται ενθαρρύνει τα άτομα στην πρόοδο. Θέλουν να “νοθεύσουν” και αυτήν την συνθήκη, παρ’ όλο που τους βολεύει. Θέλουν και συλλογική βοήθεια. Θέλουν να “στήσουν” το παιχνίδι της επιτυχίας, ενώ αυτό το απαγορεύουν στους άλλους. Εξαιτίας αυτού του “στησίματος” προοδεύουν και “διακρίνονται” σε όλους τους χώρους με παράνομα μέσα. Εκεί δηλαδή όπου ένας απλός άνθρωπος περιμένει να ξεχωρίσει με μόνο μέσον την ικανότητά του, οι Εβραίοι θα ξεχωρίσουν με μέσον την εθνική “βοήθεια”.

Όλοι είδαμε τι έγινε πρόσφατα με την περίπτωση προπονητή μεγάλης ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας. Όλοι οι προπονητές κάνουν καριέρα με βάση τις ικανότητές τους, ενώ ο Εβραίος προπονητής μπήκε στο “πακέτο” μιας οικονομικής συμφωνίας του κράτους του Ισραήλ. Τι κέρδισε αδίκως; Το δικαίωμα να δοκιμάσει την επαγγελματική του τύχη με ειδικούς όρους, οι οποίοι δεν προβλέπονται για άλλους. Αν πετύχει στη δουλειά του αυτός ο άνθρωπος, ο σιωνισμός θ’ αποκομίσει οφέλη. Αυτοί οι οποίοι τον βοήθησαν θ’ αποκτήσουν συνδρομές ενός νέου πλούσιου ομοεθνή τους. Αυτός ο οποίος βοηθήθηκε από τους ομοεθνείς του, θα βοηθήσει ομοίους του. Θα “αναρριχηθεί” και θα παραδώσει τη θέση του σε όμοιό του. Θα διαβρωθεί ένας νέος χώρος οικονομικά αποδοτικός και τον οποίον μέχρι τώρα οι Εβραίοι δεν έλεγχαν.

Έτσι προοδεύουν. Τη μία πιθανότητα να πετύχει κάποιος την κάνουν δέκα για τους ομοεθνείς τους. Όταν πετύχουν, είναι αδύνατον να τους σταματήσεις. Όταν κινούνται παράνομα δεν τους “βλέπεις” και όταν πετυχαίνουν είναι νόμιμοι. Στα πάντα έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Φαντάζεται κάποιος να δώσουν οι Εβραίοι το δικαίωμα σε κάποιον ξένο ν’ αγοράσει για παράδειγμα ένα νησί δίπλα στο Τέλ Αβίβ; Όχι απλά δεν θα το επιτρέψουν, αλλά θα προβούν σε προληπτικές δολοφονίες. Και όμως αυτοί οι δολοφόνοι θέλησαν και κατάφεραν να αγοράσουν την νήσο Πάτροκλος δίπλα στην Αθήνα. Κανένας δεν επιτρέπεται να έχει ζωτικά εθνικά συμφέροντα μέσα στην Νέα Τάξη εκτός από τους Εβραίους.

Αν τα καταλάβει αυτά ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει ότι πράγματι οι Εβραίοι λειτουργούν μέσα στην κάθε χώρα και άρα και στην Ελλάδα ως εθνική κοινότητα. Άρα εκ των δεδομένων έχουν ιδιοτελή εθνικά συμφέροντα, τα οποία δεν είναι πάντα συμπλέοντα με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Αυτή είναι η απόδειξη που θέλουμε, για να τους διώξουμε με τις κλοτσιές από τη χώρα. Από τη χώρα που πρόδωσαν πολλάκις και ποικιλοτρόπως. Αρκεί όμως αυτό; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί οι Εβραίοι, όπως είπαμε και σε άλλο σημείο, είναι πονηροί. Επειδή γνώριζαν τους κινδύνους, φρόντισαν και θωρακίστηκαν. Γνωρίζοντας ότι η “επιτυχία” που προκύπτει από τη χρήση των συλλογικών τους συμφερόντων θα τους έκανε προκλητικούς, φρόντισαν να δικαιολογήσουν αυτήν τη συλλογική αλληλεγγύη μέσω της θρησκευτικής τους ιδιαιτερότητας. Προσπάθησαν δηλαδή να κρυφτούν πίσω από μια θρησκευτική ταυτότητα, η οποία θα τους προστάτευε σε περίπτωση που θα έπεφταν θύματα μαζικών διωγμών.

Αυτό το οποίο θα δούμε τώρα είναι αν οι Εβραίοι δικαιούνται να εμφανίζονται ως θρησκευτική μειονότητα. Άποψή μας δηλαδή είναι ότι ακόμα και τον νόμο περί ανεξιθρησκίας τον χρησιμοποιούν καταχρηστικά. Το σύνολο των εβραϊκών κοινοτήτων στην Ευρώπη, εξαιτίας αυτής ακριβώς της κατάχρησης, απολαμβάνουν προνόμια που στην ουσία ακυρώνουν τα εθνικά Συντάγματα, τα οποία προβλέπουν την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Γιατί; Για τον εξής απλό λόγο. Ο νόμος αυτός υπάρχει, για να προστατεύσει τον άνθρωπο από την εξουσία και τις αυθαιρεσίες της. Υπάρχει, για να προστατεύει τις ανθρώπινες επιλογές και αν όχι να τις βοηθά, τουλάχιστον να μην τις αποτρέπει στην ανάπτυξή τους. Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίχθηκε αυτός ο νόμος. Επιλογή είναι και η θρησκεία και άρα έπρεπε να προστατευτεί αυτός ο οποίος την ακολουθεί.

Η ανεξιθρησκία απαίτησε τόνους αίματος για να επιβληθεί. Βασανίστηκαν και θανατώθηκαν άπειροι άνθρωποι μέχρι ν’ αναγνωριστούν τα αυτονόητα. Ποια είναι αυτά; Ότι ο ελεύθερος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα τη θρησκεία που τον εκφράζει. Αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά του να έχει δυνατότητα επιλογής. Με τον τρόπο αυτόν σώθηκαν άπειροι Βρετανοί, που επέλεξαν τον καθολικισμό και όχι τον επίσημο αγγλικανισμό. Με τον τρόπο αυτόν σώθηκαν άπειροι Ιταλοί, που επέλεξαν τον προτεσταντισμό και όχι τον καθολικισμό. Σώθηκαν δηλαδή άνθρωποι, που οι επιλογές τους δεν βόλευαν την κυρίαρχη εξουσία και συνεπώς θα μπορούσαν να κινδυνεύσουν από αυτήν. Σώθηκαν πολίτες όλων των χωρών, των οποίων η επιλογή δεν άρεσε σε κάποιους συμπολίτες τους που διαχειρίζονταν την εξουσία. Αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα προστατεύει η ανεξιθρησκία.

Ο ιουδαϊσμός δεν λειτουργεί ως θρησκεία, ώστε να μπει μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο αναγκών. Ο ιουδαϊσμός στην πραγματικότητα είναι μια ιδιότητα. Όποιος φέρει αυτήν την ιδιότητα ονομάζεται Εβραίος. Σε αντίθεση με τις άλλες θρησκείες δεν αποτελεί επιλογή. Δεν πρεσβεύει μια παγκόσμια ιδέα, που αναζητά την παγκόσμια επικράτηση για τη “σωτηρία” των πιστών της, μεταξύ των οποίων μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς. Γεννιέσαι Εβραίος και δεν γίνεσαι κατόπιν επιλογής. Από τη στιγμή λοιπόν που ως Εβραίος δεν μπορείς να κάνεις προσηλυτισμό και άρα δεν απειλείς τα “ποίμνια” των εξουσιών, δεν σε ενοχλεί κανένας, ώστε να έχεις ανάγκη αυτόν τον νόμο. Η εξουσία αναγνωρίζει τη διαφορετικότητά σου, αλλά δεν κινδυνεύει από αυτήν, ώστε να σπεύσει να την πατάξει. Χίλιοι είναι οι Εβραίοι σε ένα κράτος; Χίλιοι θα παραμείνουν. Άλλωστε οι Εβραίοι, όπως είπαμε παραπάνω, μπαίνουν μέσα στις κοινωνίες μέσω ειδικών διακρατικών συμφωνιών και άρα εις γνώση της εξουσίας. Δεν “φυτρώνουν” ανάμεσα στους πολίτες όπως “φύτρωναν” οι προτεστάντες ανάμεσα στους καθολικούς.

Θεωρητικά, όπως δεν ενδιαφέρει κανέναν αν κάποιος είναι μελαχρινός ή ξανθός όταν αυτός είναι νομοταγής, έτσι δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει κανέναν αν κάποιος είναι Εβραίος. Είσαι πολίτης ενός κράτους κι απλά η καταγωγή σου είναι εβραϊκή, όπως κάποιου άλλου είναι γαλλική, ισπανική κλπ.. Είσαι πολίτης ενός κράτους κι απλά το χρώμα της επιδερμίδας σου είναι διαφορετικό από των άλλων. Είναι όμως άλλο πράγμα η διαφορετικότητα της καταγωγής ή της φυλής από τη διαφορετικότητα της θρησκείας. Είναι άλλο πράγμα κάτι το οποίο αποτελεί χαρακτηριστικό και το οποίο δεν μεταδίδεται και άλλο πράγμα κάτι το οποίο αποτελεί πνευματικό μόρφωμα και μεταδίδεται και, επειδή απειλεί την εξουσία, δημιουργείται η ανάγκη να προστατευτούν οι φορείς του και βέβαια οι οπαδοί του.

Αν δηλαδή κάποιος Γάλλος πολίτης ελληνικής καταγωγής “λατρεύει” ως θεό του τον Κολοκοτρώνη, επειδή τον θεωρεί εθνικό του ήρωα, θα γίνει ο ίδιος ένας νέος “Μωυσής” μιας νέας θρησκείας; Θα ενοχληθεί μ’ αυτήν του την πράξη η εξουσία; Μπορεί αυτός ο νέος “Μωυσής” να πείσει τους υπόλοιπους Γάλλους ότι κι αυτοί έχουν τον ίδιο πατέρα και άρα να ενοχλήσει την καθεστηκυία τάξη, αρπάζοντάς της οπαδούς; Γιατί θα μπορούσε να ενδιαφέρει την εξουσία μια πίστη, που δεν μπορεί να ξεφύγει από κάποια σταθερά όρια; Το θέμα όμως εδώ είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα θρησκεία, ώστε να εκμεταλλευόμαστε κάποια ειδικά προνόμια που δίνει ο νόμος, ο οποίος αφορά τις θρησκείες. Δεν μπορούμε ν’ αναγορεύουμε σε θεό τον φυσικό μας πατέρα για να εξουσιάζουμε τα παιδιά μας και ταυτόχρονα να ζητάμε ν’ αντιμετωπιζόμαστε από την πολιτεία σαν ιερείς μια διαφορετικής θρησκείας.

Άρα πού καταλήγουμε; Ότι στην περίπτωση του ιουδαϊσμού κανένας πολίτης καμιάς χώρας δεν σώθηκε από αυτόν τον νόμο, επειδή επέλεξε να γίνει Εβραίος. Επειδή προσηλυτίστηκε να γίνει Εβραίος. Οι Εβραίοι είναι αυτοί οι οποίοι σώθηκαν, κάνοντας χρήση αυτού του νόμου και κανένας άλλος. Οι Εβραίοι σώθηκαν από αυτόν τον νόμο και σώθηκαν γιατί λειτουργούσαν αρνητικά ως πολίτες και όχι γιατί πίστευαν στη θρησκεία τους. Κανένας και ποτέ δεν τους κυνήγησε για την ορθότητα ή το σφάλμα του δόγματός τους, γιατί κανέναν δεν ενδιέφερε αυτό το δόγμα κι επιπλέον δεν αναζητούσε νέους οπαδούς αυτό το δόγμα. Δεν κυνηγήθηκαν ποτέ οι Εβραίοι, όπως κυνηγήθηκαν για παράδειγμα οι προτεστάντες από τους αγγλικανούς. Δεν κυνηγήθηκαν ως αλλόθρησκοι ή αιρετικοί ή άθεοι.

Όλοι όσοι τους κυνήγησαν το έκαναν για άλλους λόγους, που άπτονται του κοινού ποινικού δικαίου. Τους κυνήγησαν, γιατί με τη συλλογική τους δράση απειλούσαν θεμελιώδεις συνταγματικούς ή άγραφους ηθικούς νόμους. Ακόμα και ο Χίτλερ δεν τους κυνήγησε, επειδή διαφωνούσε με το θρησκευτικό τους δόγμα. Τους κυνήγησε για πολύ συγκεκριμένα πράγματα, που δεν άπτονται της θρησκείας. Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι τους κυνήγησε γιατί δεν πίστευαν στο Χριστό ή στην Αγία Τριάδα; Όχι βέβαια. Όλοι γνωρίζουν ότι τους κυνήγησε γιατί ενοχλούσαν τον γερμανικό λαό με την κερδοσκοπική τους παρουσία. Οι Γερμανοί, έστω και στιγμιαία, ταυτίστηκαν μ’ αυτόν, γιατί ήταν εξοργισμένοι με τα παράσιτα της κοινωνίας τους. Μ’ αυτούς που στην κυριολεξία τους έπιναν το “αίμα”, παρ’ όλο που ήταν φιλοξενούμενοί τους.

Γιατί λέμε λοιπόν ότι οι Εβραίοι χρησιμοποιούν καταχρηστικά τα προνόμια που δίνει αυτός ο νόμος; Μέσα στις σύγχρονες και πολιτισμένες κοινωνίες κυρίαρχο είναι το άτομο και όχι οι ομάδες των ατόμων. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τα συμφέροντα του ατόμου και όχι γύρω από τα συμφέροντα των ομάδων, που συνθέτουν την κοινωνία. Μέσα στις κοινωνίες αυτές τα μόνα ιδιοτελή συμφέροντα που προστατεύονται και αφήνονται ν’ αναπτυχθούν είναι τα ατομικά. Γιατί; Γιατί ακόμα και σε πλήρη ανάπτυξη δεν μπορούν ν’ απειλήσουν τα συμφέροντα του συνόλου. Γιατί ακόμα και σε πλήρη ανάπτυξη είναι εξαρτημένα από τα συμφέροντα του συνόλου και όχι το αντίθετο. Γιατί τέλος στο σύνολό τους υπηρετούν τα συνολικά συμφέροντα του λαού.

Αντίθετα μ’ αυτά τα μικρά ιδιοτελή ατομικά συμφέροντα, τα μεγάλα ιδιοτελή συλλογικά συμφέροντα όχι μόνον δεν προστατεύονται, αλλά απαγορεύονται. Γιατί; Γιατί είναι δυνατόν το μερικό ν’ απειλήσει το όλον. Είναι δυνατόν τα συμφέροντα των λίγων ν’ απειλήσουν τα συμφέροντα των πολλών. Είναι δυνατόν τα συμφέροντα μιας ομάδας ν’ απειλήσουν τα συμφέροντα των υπολοίπων. Είναι δυνατόν τα συμφέροντα μιας μειονότητας ν’ απειλήσουν τα εθνικά συμφέροντα. Συλλογικά ιδιοτελή συμφέροντα έχουν μόνον οι συμμορίες και αυτές είναι παράνομες.

Στο σημείο αυτό κάνουν κατάχρηση του πνεύματος του νόμου περί ανεξιθρησκίας οι Εβραίοι. Γιατί; Γιατί τον χρησιμοποιούν για να προστατεύονται, όταν αναπτύσσουν τις παράνομες συλλογικές τους δραστηριότητες. Γιατί τον χρησιμοποιούν για να ενισχύονται ως οργάνωση από νόμους που προβλέφθηκαν για να ενισχύονται συλλογικές πνευματικές δραστηριότητες. Γιατί τον χρησιμοποιούν για να μην πληρώνουν φόρους για περιουσία που θεωρείται από τον νόμο συλλογική και η οποία μόνον στην περίπτωσή τους υπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα. Γιατί τον χρησιμοποιούν για να μπορούν να “κρύβονται” από τον ποινικό νόμο. Γιατί τον χρησιμοποιούν για να εξελίσσονται κοινωνικά, άτομα τα οποία υπηρετούν απλά ιδιωτικά συμφέροντα. Άτομα τα οποία θα “σπρώξουν” τα αδέρφια τους σε “πόστα” που δεν δικαιούνται.

Για να το καταλάβει αυτό ο αναγνώστης με τον πιο απόλυτο τρόπο ας σκεφτεί το εξής απλό παράδειγμα. Μπορεί η Μαφία να δηλωθεί ως θρησκεία; Να ονομάσουν κάποιοι Ιταλοί τον “Κορλεόνε” Θεό και τους “Αλ Καπόνε” και “Λουτσιάνο” αγίους και αποστόλους του; Όχι βέβαια. Γιατί; Γιατί είναι εγκληματική οργάνωση. Δεν μπορεί με χρήματα του κόσμου να ενισχύεται μια τέτοια οργάνωση για την ανάπτυξή της. Δεν μπορεί να της δίνεται χρήμα, χώρος και χρόνος, για να “προπαγανδίζει” τα πιστεύω της. Δεν μπορεί αυτή η οργάνωση ν’ απολαμβάνει φοροαπαλλαγές, σαν να επρόκειτο για κοινωφελές ίδρυμα. Δεν μπορεί με νόμους, που έχουν συνταχθεί για να προστατεύουν τους πνευματικούς ηγέτες των θρησκειών, να φυγοδικούν οι ηγέτες της, οι οποίοι είναι κοινοί κακοποιοί. Όπως καμία “οικογένεια” δεν μπορεί ν’ αναγορεύει σε αγίους τους συγγενείς της, προκειμένου να εξασφαλίσει κρατική χρηματοδότηση και ποινική ασυλία, έτσι δεν μπορεί να εξασφαλίζουν τα ίδια προνόμια και οι φυσικοί συγγενείς του Μωυσή του Αβραάμ κλπ..

Ο αναγνώστης κατάλαβε τι ακριβώς συμβαίνει με το μειονοτικό πρόβλημα; Σήμερα οι Εβραίοι, ακριβώς επειδή έχουν απόλυτα λερωμένη τη “φωλιά” τους, προσπαθούν να δημιουργήσουν μέσα στις κοινωνίες στις οποίες φιλοξενούνται “ομοιοπαθείς”. Προσπαθούν να “κρυφτούν” πίσω από τους οικονομικούς μετανάστες, για να μην γίνονται ορατοί. Προσπαθούν να βρουν ανθρώπους, που θα τους επιτρέπουν να δημιουργήσουν μια κοινή “πλατφόρμα” συμφερόντων. “Πλατφόρμα”, που θα έχει συγκρουόμενα συμφέροντα μ’ αυτά των γηγενών, τα οποία είναι τα πραγματικά θύματα της κατάστασης. Τίποτε από αυτά τα οποία ακούγονται από εβραϊκά χείλη και μοιάζουν “ανθρωπιστικά” δεν είναι τέτοια. Τα πάντα γίνονται εκ του πονηρού, γιατί οι Εβραίοι σήμερα φοβούνται περισσότερο από ποτέ. Έκαναν τεράστια στρατηγικά σφάλματα και τώρα κινδυνεύουν. Αλληλοπαρασύρθηκαν με τους αφελείς Αμερικανούς και τώρα δεν μπορούν να “σώσουν” την κατάσταση.

Είναι φυσικό λοιπόν γι’ αυτούς να προσπαθούν να σωθούν με νύχια και με δόντια. Είναι φυσικό οι ξένοι να ευνοούν τα καραβάνια της φτώχιας των ξένων μεταναστών. Όταν εμείς προσπαθούμε να βρούμε λύση στο πρόβλημα των μειονοτήτων, αυτά όλα πρέπει να τα γνωρίζουμε. Πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ ενός κοινού μετανάστη και ενός Εβραίου. Πρέπει δηλαδή να διαχωρίσουμε το “απόστημα” από το μολυσματικό “αίτιο” που το δημιουργεί. Γι’ αυτόν τον λόγο η άποψή μας είναι πολύ συγκεκριμένη σ’ αυτό το θέμα. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους φτωχούς και καθ’ όλα συμπαθείς μετανάστες. Πιστεύουμε ότι μπορεί ο εθνικός “οργανισμός” να τους απορροφήσει σταδιακά και να πάψει να υφίσταται το πρόβλημα.

Είναι παντελώς ακίνδυνοι και δεν απαιτείται κανενός είδους ειδική πολιτική ενσωμάτωσης, όπως για παράδειγμα χρειάζεται σε ανώτερου τύπου μειονότητες. Για τον γράφοντα πιο επικίνδυνη είναι σήμερα η ληστρική και παντελώς αποθρασυμένη “μειονότητα” των δημοσίων υπαλλήλων, παρά οι φτωχοί και σκληρά εργαζόμενοι λαθρομετανάστες. Πιο επικίνδυνη είναι η μειονότητα των 300 της βουλής που μας “προστατεύουν”, παρά οι ξένοι που μας “απειλούν”. Απλά πρέπει να σταματήσει η εισροή νέων μεταναστών που επιβαρύνουν μια κατάσταση, η οποία δυστυχώς έχει όρια. Είναι θέμα χρόνου αυτός ο οποίος δεν θα επιχειρήσει να τη σταματήσει να οδηγήσει ανθρώπους στην αλληλοσφαγή. Είναι θέμα χρόνου να συμβεί αυτό, εφόσον ο άνθρωπος, πάνω στην αγωνία του να επιβιώσει, είναι βέβαιον ότι σκέφτεται επικίνδυνα. Όταν θα του λείψει το “ψωμί”, είναι βέβαιον ότι θα χρησιμοποιήσει το “μαχαίρι” με λάθος τρόπο. Οι οικονομίες έχουν πεπερασμένα όρια και αυτά δεν αντέχουν τη συνεχή μετανάστευση. Για το καλό λοιπόν καί των γηγενών καί των δυνάμει μεταναστών, θα πρέπει να σταματήσει η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών. Από εκεί και πέρα το θέμα είναι ν’ αντιμετωπιστεί μόνον το πρόβλημα των Εβραίων.

Ο γράφων, χωρίς να είναι προφήτης, μπορεί να κάνει μια ασφαλή πρόβλεψη για το μέλλον. Η παγκόσμια οικονομία είναι προβληματική και δεν μπορεί ν’ αντέξει την πίεση των λαών. Έχουν συγκεντρωθεί τα πάντα στα χέρια κάποιων λίγων ανθρώπων και τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων δεν μπορούν να επιβιώσουν ούτε καν στα όρια. Σύντομα θα φανούν τα όρια στα οποία μπορεί να φτάσει η δυτική οικονομία. Οι λαοί οδηγούνται σε ένα τρομακτικό αδιέξοδο, όπου τους περιμένει άπειρη φτώχεια. Η ατυχία των Εβραίων σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται. Ο κόσμος, λόγω της Νέας Τάξης Πραγμάτων, έχει γίνει ενιαίος κι αυτό σημαίνει ότι λειτουργεί σαν ένα ομοιογενές κράτος. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι λαοί θα δουν τα ίδια πράγματα μέσα στον ίδιο χρόνο. Τι θα δουν; Ό,τι είδαν προπολεμικά και οι Γερμανοί στο κράτος τους και “τρελάθηκαν”.

Θα δουν τους εαυτούς τους φτωχούς και τους Εβραίους βαθύπλουτους. Θα τους δουν να κερδοσκοπούν μέσα στις δικές τους πατρίδες, σαν να επρόκειτο για ξέφραγα “αμπέλια”. Θα τους δουν να εκμεταλλεύονται τα δικά τους κεφάλαια και να αδικούν τις δικές τους εργατικές τάξεις. Θα τους δουν να έχουν αποκτήσει τεράστιες ακίνητες περιουσίες από χρεοκοπίες πολιτών, τις οποίες οι ίδιοι προκάλεσαν. Τι θα γίνει σε μια τέτοια περίπτωση; Το πιο ανθρωπιστικό είναι να εκδιωχθούν με τις κλωτσιές από τις χώρες τις οποίες “αφαίμαξαν” χωρίς κανέναν ενδοιασμό και χωρίς κανένα έλεος. Να τους κατάσχουν τις περιουσίες τους και στη συνέχεια να τους βάλουν σε ένα “κοντέινερ” και να τους στείλουν από εκεί που ήρθαν. Στην έρημο. Να τους διώξουν γυμνούς και φτωχούς, όπως ακριβώς ήταν όταν τους πρωτοσυνάντησαν.

Τα ξυπόλυτα παιδιά του Μωυσή σύντομα θα πρέπει να επιστρέψουν στην έρημο ξυπόλυτα. Τώρα μάλιστα που υπάρχει και το Ισραήλ, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την μη εκδίωξή τους. Μόνον στο Ισραήλ και πουθενά αλλού υπάρχει πιθανότητα οι Εβραίοι να γίνουν επιτέλους άνθρωποι. Γιατί; Γιατί εκεί κάποιος πρέπει να δουλεύει για να ζήσει η κοινωνία. Αν αναγκαστούν τα παράσιτα να εργαστούν, δεν θα μπορούν τα όμοια παράσιτα να τους εκμεταλλεύονται. Οι Εβραίοι είναι επικίνδυνοι μόνον όταν υπάρχουν ως μειονότητα μέσα σε παραγωγικές κοινωνίες. Όταν οι Εβραίοι γίνονται πλειονότητα σε μια περιοχή, αρχίζει και υπολειτουργεί ο κερδοσκοπικός εβραϊσμός. Η συμμορία των Εβραίων λειτουργεί μόνον όταν υπάρχουν αγαθοί μη Εβραίοι, που τους “φορτώνονται”. Μόνον όταν υπάρχουν εργαζόμενα “κοροΐδα”. Αν αυτή η συμμορία απομονωθεί, θ’ αναγκαστεί ν’ αλλάξει συνήθειες, εφόσον θα θελήσει να επιβιώσει.

Αυτό είναι λογικό. Συμβαίνει με όλες τις συμμορίες, που προσφέρουν “υπηρεσίες”. Για να λειτουργήσουν, πρέπει να υπάρχουν κορόιδα που θα δουλεύουν. Δεν μπορούμε σε μια κοινωνία να είμαστε όλοι τραπεζίτες. Για να υπάρξουν τραπεζίτες, θα πρέπει να υπάρχουν κεφαλαιοκράτες και εργάτες. Δεν μπορούμε σε μια κοινωνία να είμαστε όλοι “νταβατζήδες”. Για να υπάρξουν “νταβατζήδες”, θα πρέπει να υπάρχουν “διψασμένοι” πελάτες και πόρνες “εργαζόμενες”. Αν τα περισσότερα από τα μέλη μιας συμμορίας αναγκαστούν να δουλέψουν, αυτή θα διαλύσει. Αν αναγκάσεις μια συμμορία να επιβιώσει μόνη της μέσα σε ένα χωράφι ή ένα εργοστάσιο, σύντομα θα διαλύσει. Αν τόσο αυτοί που επιμένουν να “προστατεύουν” όσο κι αυτοί που αποφάσισαν να εργαστούν είναι “πιστολάδες”, τα πράγματα δεν είναι εύκολα γι’ αυτούς που έχουν μάθει να ζουν από την “προστασία”. Οι συμμορίες επιβιώνουν μόνον όταν αυτοί οι οποίοι εργάζονται δεν έχουν μάθει να χρησιμοποιούν πιστόλια.

Η αντιμετώπιση των συμμοριών απαιτεί συγκεκριμένη μεθοδολογία. Μια μεθοδολογία, που έχει ως στόχο να δημιουργήσει τις συνθήκες οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα την ακύρωση του ανεπιθύμητου φαινομένου, που μετατρέπει μια κοινωνική ομάδα σε συμμορία. Το όλο θέμα δηλαδή είναι να ακυρώσεις τη δυνατότητα να γίνεται το όπλο μέσον επιβίωσης και πλουτισμού. Αν το μέσο της επιβίωσης γίνει η τσάπα ή ο τόρνος, τότε όλα αλλάζουν. Ο πιο γρήγορος στο πιστόλι παύει να είναι ο αποδοτικότερος και αλλάζουν οι ιεραρχίες μέσα στην πρώην συμμορία. Από τη στιγμή που όλοι θα είναι “πιστολάδες”, αποδοτικότερος θα είναι ο τορναδόρος. Γιατί; Γιατί αυτός μόνον θα μπορεί να παράγει την τροφή του υπό τις δεδομένες συνθήκες και ταυτόχρονα θα έχει το “πιστόλι” για να προστατεύσει τον κόπο του από τα οπλοφορούντα παράσιτα.

Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι η σωτηρία των Εβραίων μέσα στο Ισραήλ είναι το ύψιστο δείγμα ανθρωπισμού που μπορεί να δείξει η ανθρωπότητα στο πρόσωπό τους. Έναν ανθρωπισμό τον οποίον δεν δικαιούνται, εφόσον οι ίδιοι δεν τον έχουν δείξει ποτέ και έναντι κανενός. Αν η ανθρωπότητα σκεπτόταν “εβραϊκά”, θα έπρεπε να τους εξοντώσει μέχρι του τελευταίου. Να μην επιβιώσει κανένας τους. Να μην επιβιώσει ούτε το DNA τους. Με ποιο επιχείρημα; Με το απλό διαχρονικό εβραϊκό επιχείρημα. …Συμφέρει να εξοντωθούν. Συμφέρει να εξοντωθεί ένας μικρός λαός, αν αυτό είναι υπέρ των συμφερόντων των δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Όπως συνέφερε τους Εβραίους να εξοντωθεί ένας άνθρωπος, προκειμένου να σωθεί το έθνος τους, έτσι συμφέρει σήμερα και την ανθρωπότητα να εξοντωθεί ένας λαός-μέλος της.

Εδώ βρίσκεται βέβαια και η ουσία αυτού που λέμε στο κείμενο. Επιδιώκουμε τον περιορισμό των Εβραίων, όχι γιατί θέλουμε να σώσουμε τους ίδιους, αλλά γιατί απειλούν την ανθρωπότητα. Ο βασικός μας στόχος δεν είναι η σωτηρία του “παρασίτου”, αλλά η σωτηρία του “σώματος” που αυτό το “παράσιτο” λυμαίνεται. Λειτουργούν ως παθογόνοι “ιοί”, που αργά και σταθερά την οδηγούν προς τον “θάνατο”. Αυτό, όσο κι αν φαίνεται ακραίο, είναι μια πραγματικότητα. Γιατί; Γιατί οι Εβραίοι με τον πλούτο και την πολιτική εξουσία που έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους, έχουν αρχίσει να απειλούν το σύνολο της ανθρωπότητας. Με ποιον τρόπο; Ας σκεφτεί ο αναγνώστης το εξής παράδειγμα. Αν ξαφνικά μέσα σε ένα σπίτι δίναμε την απόλυτη εξουσία σε έναν ανάπηρο, τι θα γινόταν; Τα χειρότερα. Γιατί; Γιατί θα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την εξουσία μ’ εκείνον τον τρόπο, που θα μετέτρεπε την αναπηρία του σε πλεονέκτημα. Πλεονέκτημα, που θα του έδινε τη δυνατότητα όχι απλά να επιβιώσει, πράγμα δύσκολο για ανάπηρο, αλλά να διαιωνίσει την εξουσία του και να πολλαπλασιάσει τον πλούτο του.

Τι θα έκανε; Αν ήταν τυφλός, θα προχωρούσε σε γενική και απόλυτη συσκότιση του σπιτιού. Με τον τρόπο αυτόν θα αποκτούσε συντριπτικό πλεονέκτημα έναντι των υγιών, οι οποίοι δεν θα έβρισκαν τις συνθήκες να εκμεταλλευτούν την υγεία τους. Αν ήταν κουτσός, θα μετέτρεπε τις αγωνιστικές πίστες σε κεκλιμένα επίπεδα και πάλι με τους ίδιους στόχους. Να μετατρέψει την αναπηρία του σε συντριπτικό πλεονέκτημα. Αυτό κάνουν σήμερα οι Εβραίοι στον χριστιανικό κόσμο. Στον κόσμο, που —εξαιτίας της ισχύος του— η πορεία του επηρεάζει το σύνολο της πορείας της ανθρωπότητας. Οι Εβραίοι με την ισχύ που έχουν προσπαθούν να του προκαλέσουν τη δική τους αναπηρία. Γιατί; Για ν’ αποκτήσουν εντός του χριστιανισμού το απόλυτο πλεονέκτημα και αυτό το πλεονέκτημα να το χρησιμοποιήσουν όχι μόνον εις βάρος των χριστιανών, αλλά και εις βάρος αυτών που οι χριστιανοί έχουν τη δυνατότητα να αδικήσουν.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό το οποίο λέμε; Το εξής απλό. Μέχρι τώρα ο χριστιανικός κόσμος ήταν ένας κεφαλαιοκρατικός και παραγωγικός κόσμος. Ένας κόσμος του οποίου η κοινωνική βάση ήταν η εργατική τάξη και εξαιτίας αυτής της βάσης μπορούσε να επιβιώνει και να είναι αυτοδύναμος. Ένας κόσμος εργατικός και πανίσχυρος. Οι τεμπέληδες και έμποροι Εβραίοι, επειδή αυτό δεν τους συμφέρει, προσπαθούν να το αλλάξουν. Τον έχουν μετατρέψει σε έναν εμπορικό και καταναλωτικό κόσμο. Έναν κόσμο του οποίου η κοινωνική βάση είναι η αστική τάξη. Αυτή η τάξη δεν μπορεί να παράγει και άρα ο κόσμος αυτός σταδιακά οδηγείται στην “παράλυση”, εφόσον δεν μπορεί να επιβιώσει με τις δικές τους δυνάμεις. Γίνεται εξαρτώμενος από την παραγωγή των άλλων.

Στο σημείο αυτό γίνεται αντιληπτή η επικινδυνότητα αυτού που κάνουν οι Εβραίοι. Οι Εβραίοι, προκειμένου να γίνουν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, έχουν βάλει τους ανθρώπους στη λογική τους και άρα έχουν απαξιώσει την έννοια της χειρονακτικής εργασίας. Η ανθρωπότητα με τον τρόπο αυτόν “ξέχασε” την ίδια της τη φύση. “Ξέχασε” ότι τον πολιτισμό της και την πρόοδό της την οφείλει σε δύο πράγματα και όχι σε ένα. Οφείλει τα πάντα καί στο μυαλό της καί στα χέρια της. Τα “θαυματουργά” ανθρώπινα χέρια, που έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν αυτά τα οποία το μυαλό σκέφτεται. Αγνοούν οι σύγχρονοι άνθρωποι ότι, αν ο άνθρωπος είχε αντί για χέρια οπλές, ακόμα κι αν διέθετε το ίδιο μυαλό, θα εξακολουθούσε να βρίσκεται στην εποχή των σπηλαίων. Χωρίς το μυαλό του ο άνθρωπος δεν θα είχε φανταστεί ποτέ το αυτοκίνητο, αλλά χωρίς τα χέρια του δεν θα το είχε οδηγήσει ποτέ. “Μυαλό” και “χέρια” είναι απόλυτα συμπληρωματικά στην μέχρι τώρα πετυχημένη πορεία του ανθρώπου. Όταν απαξιώνεται η χειρονακτική εργασία και ο εργάτης αντιμετωπίζεται από την κοινωνία περίπου σαν “κατώτερος”, είναι θέμα χρόνου η αναπηρία της.

Αυτό έχει πάθει ο χριστιανισμός σήμερα. Έχει δώσει το σύνολο της προτεραιότητας στο “μυαλό” εις βάρος των “χεριών”. Μοιάζει όλο και πιο πολύ με τον πιο διάσημο ανάπηρο του κόσμου. Τον περίφημο Στίβεν Χόκιν. Ένα λαμπρό μυαλό, που είναι καθηλωμένο μέσα σε ένα “hi tech” καρο­τσάκι και ως εκ τούτου ανίκανο να επιβιώσει με τις δικές του δυνάμεις. Ενώ όμως στην περίπτωσή του υπάρχει η ευφυΐα να καταλάβει την αναπηρία του, η χριστιανική κοινωνία δείχνει να την επιζητεί. Ενώ ο επιστήμονας θ’ αντάλλαζε ένα μέρος της ευφυΐας του με ένα υγιές κορμί, ο χριστιανισμός κάθε μέρα προχωράει και σε νέο ακρωτηριασμό. Επιζητεί την όλο και μικρότερη χειρονακτική εργασία. Επιζητεί να ζει στο “hi tech” “καροτσάκι” του σαν ανάπηρος, που τα πάντα θα τα κάνει με την ελάχιστη δυνατή κίνηση. Με το πάτημα ενός κουμπιού. Αυτό όμως είναι πρόβλημα για το σύνολο της ανθρωπότητας και όχι μόνον για τους χριστιανούς. Γιατί; Γιατί οι χριστιανοί είναι ο πιο ισχυρός λαός στον κόσμο. Από τη στιγμή που αυτός ο λαός τείνει προς την “αναπηρία” και έχει τη δυνατότητα να απειλεί τους πάντες με ένα “κουμπί”, είναι βέβαια τα προβλήματα. Είναι βέβαιον ότι, λειτουργώντας όπως ο ανάπηρος του παραδείγματος, θα μετατρέψει τους άλλους σε δούλους του. Είναι βέβαιον ότι, χάνοντας τη δυνατότητα αυτοσυντήρησης, θα έχει μόνιμα το δάχτυλο στο “κουμπί”, απειλώντας τον πλανήτη με όλεθρο και καταστροφή.

Σ’ αυτό το παιχνίδι τον έχουν βάλει οι Εβραίοι. Γιατί; Γιατί τους συμφέρει. Γιατί από τη μια πλευρά είναι οι “παράλυτοι” με τα απόλυτα χαρακτηριστικά της “αναπηρίας” και άρα έχουν το πλεονέκτημα και από την άλλη τον στρέφουν εναντίον της ανθρωπότητας. Μετατρέποντας τους χριστιανούς σε τεμπέληδες εμπόρους και αστούς, τους στρέφουν εναντίον των υπολοίπων λαών και θρησκειών, που πρέπει να δουλέψουν για να παράγουν αυτά τα οποία οι χριστιανοί χρειάζονται για να επιβιώσουν και δεν μπορούν πλέον να τα παράγουν οι ίδιοι. Τους αναγκάζουν να χρησιμοποιούν τη δύναμή τους εις βάρος των λαών, τους οποίους μετατρέπουν σε δούλους της παραγωγής. Το αποτέλεσμα; Οι τεμπέληδες πλέον χριστιανοί κλέβουν όλον τον κόσμο και οι αρχιτεμπέληδες Εβραίοι κλέβουν τους χριστιανούς. Οι Εβραίοι έχουν το απόλυτο πλεονέκτημα. Οι επαγγελματίες έμποροι γίνονται οι κυρίαρχοι των ερασιτεχνών. Οι επαγγελματίες βολεψάκηδες αστοί γίνονται οι κυρίαρχοι των επιθυμούντων το βόλεμα.

Το πιο επικίνδυνο δηλαδή στην περίπτωση αυτή δεν είναι το ότι οι Εβραίοι κλέβουν έναν γίγαντα όπως είναι ο χριστιανισμός. Το επικίνδυνο είναι ότι έχουν μπει στο “μυαλό” αυτού του γίγαντα και προσπαθούν να τον κάνουν όμοιό τους. Έναν τέτοιο γίγαντα όμως δεν μπορεί να τον συντηρήσει η ανθρωπότητα και είναι θέμα χρόνου να υπάρξουν προβλήματα κολοσσιαία. Το κακό είναι ότι στην περίπτωση αυτήν οι Εβραίοι δεν είναι μόνοι τους. Οι πιο πονηροί άνθρωποι του πλανήτη έχουν ως συνεργούς τους τούς πιο αφελείς των χριστιανών. Τους πιο αφελείς, που εξαιτίας της τύχης τους είναι οι πιο ισχυροί των χριστιανών. Αυτοί είναι οι Αμερικανοί. Αυτό το “μείγμα” πονηριάς και αφέλειας είναι “εκρηκτικό” και ως εκ τούτου επικίνδυνο. Είναι σαν να βάλεις έναν μεθυσμένο και έναν τρελό να πιλοτάρουν το αεροπλάνο στο οποίο επιβαίνεις.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα στον κόσμο. Οι Αμερικανοί, παρασυρόμενοι από τους Εβραίους, υιοθετούν τις πολιτικές τους, χωρίς να γνωρίζουν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των πολιτικών αυτών. Γιατί τις υιοθετούν; Γιατί βραχυπρόθεσμα εισπράττουν κέρδη. Οι Εβραίοι φροντίζουν για να μπορούν οι αμερικανικής ιδιοκτησίας πολυεθνικές να εισπράττουν κέρδη από το σύνολο των εθνικών αγορών. Οι Εβραίοι είναι αυτοί οι οποίοι κατευθύνουν το “παιχνίδι” που ευνοεί τις αμερικανικές εταιρείες. Εξαιτίας αυτής της γνώσης τους έχουν καταστήσει τους Αμερικανούς υποχείριά τους. Τους έχουν κάνει εξαρτώμενους της εβραϊκής πολιτικής. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι τους έχουν παρασύρει σε μια εβραϊκού τύπου υποκρισία, υποσχόμενοι όχι μόνον υψηλά κέρδη, αλλά και μονιμότητα στην “επιτυχία”. Τι σημαίνει αυτό; Την Νέα Τάξη Πραγμάτων οι Αμερικανοί την επέβαλαν, για να επιβάλουν το κεφάλαιό τους στο σύνολο του κόσμου. Για να το καταφέρουν αυτό, έπρεπε να διαβρώσουν τα εθνικά “σύνορα” που θα τους εμπόδιζαν. Αυτό το κατάφερε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, που είναι ένα αμερικανοεβραϊκό όργανο ιμπεριαλισμού.

Όμως, εξαιτίας τις υποκρισίας των Εβραίων και της αφέλειας των Αμερικανών έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οι Αμερικανοί, που τιμωρούν τα κράτη όταν δεν σέβονται τους νόμους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, είναι οι ίδιοι που δεν τους σέβονται όταν δεν τους συμφέρει ως έθνος. Ενώ δηλαδή προσπαθούν να καταστείλουν τα εθνικά ένστικτα των οικονομιών, ταυτόχρονα αναπτύσσουν τα δικά τους. Για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα αυτά φορολογήθηκε παρανόμως ο ευρωπαϊκός χάλυβας. Για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα αυτά επιδοτούνται από το αμερικανικό κράτος αμερικανικές εξαγωγικές εταιρείες. Αυτοί, δηλαδή, οι οποίοι έχουν επιβάλει χωρίς όρους χιλιάδες προϊόντα στην παγκόσμια αγορά, τις λίγες φορές που νιώθουν μη ανταγωνιστικοί, κάνουν αυτά που απαγορεύονται.

Αυτή η υποκριτική στάση των κυρίαρχων του πλανήτη είναι που αποκαλύπτει την πραγματική ουσία των όσων βλέπουμε και στο επίπεδο της αντίδρασης. Το γεγονός δηλαδή ότι τόσο στο επίπεδο των εθνών όσο και σ’ αυτό των ατόμων υπάρχει “στήσιμο”, ευνόητο είναι ότι οδηγεί σε αντίδραση. Όταν αυτοί οι οποίοι “πετυχαίνουν” εις βάρος όλου του πλανήτη το κάνουν μ’ αυτόν τον ιδιόμορφο τρόπο, ευνόητο είναι ότι θα υπάρχει αντίδραση. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν γινόταν πάντα οι πόλεμοι; Οι πόλεμοι δεν γινόταν πάντα για να επωφεληθεί ένα έθνος εις βάρος του άλλου; Για να του αρπάξει την περιουσία; Για να του αρπάξει το κεφάλαιο; Από τη στιγμή που σήμερα ο σχεδιασμός έχει αλλάξει, ευνόητο είναι ότι θ’ αλλάξει και η μορφή του πολέμου. Από την στιγμή λοιπόν που η παγκόσμια αγορά είναι ενιαία και ταυτόχρονα κάποια έθνη κυριαρχούν στον κόσμο, επωφελούμενα εις βάρος των υπολοίπων, φυσικό είναι να υπάρχουν αντιδράσεις. Αντιδράσεις στο επίπεδο που κάποτε προσδιόριζε η έννοια του πολέμου. Αυτές τις αντιδράσεις οι Αμερικανοί και οι Εβραίοι τις έχουν ονομάσει τρομοκρατία. Αυτό το οποίο μέχρι τώρα ονομάζαμε πόλεμο, σήμερα κάποιοι το ονομάζουν τρομοκρατία.

Η ιδιομορφία, σε σχέση μ’ αυτό που μέχρι σήμερα ονομάζαμε τρομοκρατία, έχει σχέση με το γεγονός ότι μαζί με τα ατομικά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών υπάρχουν και τα εθνικά τους συμφέροντα. Ποιες είναι οι συνέπειες της ιδιομορφίας αυτής; Το γεγονός ότι τρομοκράτες πλέον δεν είναι μόνον άτομα αλλά και ολόκληρες κρατικές οντότητες. Όποιο άτομο απειλεί τα αμερικανικά ή τα εβραϊκά συμφέροντα στον κόσμο ονομάζεται τρομοκράτης. Όποιο κράτος απειλεί τα ίδια συμφέροντα στην ανάλογη κλίμακα ονομάζεται επίσης τρομοκράτης. Αυτό είναι το καινούργιο της υπόθεσης. Εθνικά συμφέροντα επιτρέπεται να έχουν μόνον οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. Όσοι αντιδρούν ως άτομα είναι τρομοκράτες. Όσοι αντιδρούν ως κράτη ανήκουν στη “σφαίρα” των κρατών που υποθάλπουν την τρομοκρατία. Απλά πράγματα. Μπήκαν οι Αμερικανοί στο Ιράκ, για να πολεμήσουν την “τρομοκρατία”. Το πόσο θα τους ωφελούσε αυτή η εισβολή δεν το συζητάνε με κανέναν. Μόνον με τους συνεταίρους τους. Οι Αμερικανοί θα έπαιρναν τα πετρέλαια του Ιράκ και οι συνέταιροί τους θα έπαιρναν την ιδιοκτησία της “κάνουλάς” του, που θα την εγκαθιστούσαν στη Χάιφα. Όποιος αμφισβητεί τις προθέσεις τους ή ασχολείται με τα κέρδη τους είναι τρομοκράτης.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η περίφημη οργάνωση της Αλ Κάιντα είναι ένα πολύτιμο όργανο για την ιμπεριαλιστική πολιτική. Ακόμα δηλαδή κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί. Όταν θέλεις να παριστάνεις τον σωτήρα θεό, είναι απαραίτητο να εφεύρεις τον καταστροφέα διάβολο. Αυτόν τον ρόλο ενσαρκώνει η υπερπολύτιμη για τους ιμπεριαλιστές Αλ Κάιντα. Μια οργάνωση, που παίζει τον ρόλο της εξαιτίας της “διαφήμισης” που της έχουν προσφέρει οι ιμπεριαλιστές και όχι εξαιτίας των πραγματικών δυνατοτήτων της. Μια οργάνωση, που εξαιτίας αυτής της διαφήμισης μπορεί και στρατολογεί με μεγάλη ευκολία ό,τι πιο αντιαμερικανικό και αντισιωνιστικό υπάρχει. Μια οργάνωση στην οποία έχουν αποδοθεί τα χαρακτηριστικά που συμφέρουν τους ιμπεριαλιστές. Ποια είναι αυτά; Είναι μια τρομοκρατική οργάνωση, που ξεφεύγει από τα πλαίσια της απλής εθνικής τρομοκρατίας όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Της τρομοκρατίας των ατόμων, που ασκείται μέσα σε ένα κλειστό εθνικό πλαίσιο.

Γιατί επιδιώχθηκε αυτό; Για να δίνει στους ιμπεριαλιστές τη δυνατότητα να κινούνται σε δύο επίπεδα. Να κινούνται καί στο επίπεδο του ατόμου καί στο επίπεδο του κράτους. Είναι πολύτιμη μια μυστηριώδης οργάνωση τα μέλη της οποίας δεν έχουν εθνική καταγωγή και ταυτόχρονα δεν έχει μόνιμη έδρα. Είναι πολύτιμη, γιατί τη χρησιμοποιούν όπως τους συμφέρει και όταν τους συμφέρει. Όποιο άτομο τους απειλεί είναι μέλος αυτής της οργάνωσης και όποιο κράτος τους απειλεί φιλοξενεί αυτήν την οργάνωση. Με τον τρόπο αυτόν μπορούν και κυνηγούν ταυτόχρονα καί άτομα καί κράτη. Τα πάντα αποδίδονται σ’ αυτήν την οργάνωση, γιατί είναι εύκολο να αποδοθούν, εφόσον δεν μπορεί να υπάρξει διάψευσή τους. Έχουν ανάγκη να τα φορτώνουν όλα σ’ αυτήν την οργάνωση, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα είχαν πρόβλημα.

Είναι για παράδειγμα ζωτικής σημασίας για τους Αμερικανούς να αποδίδουν τις όποιες αντιαμερικανικές ενέργειες στο Ιράκ στην οργάνωση αυτήν. Γιατί; Γιατί υποτίθεται αυτοί πολεμάνε την τρομοκρατία και η τρομοκρατία είναι αυτή η οποία αντιδρά στο Ιράκ. Δεν αντιδρά ο λαός, αλλά οι τρομοκράτες. Αν δεν υπάρχει η Αλ Κάιντα, οι Αμερικανοί είναι αυτοί οι οποίοι παρουσιάζονται ως κατακτητές και οι πράξεις αντίδρασης δεν μπορούν να εμφανιστούν σαν τρομοκρατικές ενέργειες. Σε μια τέτοια περίπτωση οι πράξεις αυτές είναι πράξεις ηρωικές, οι οποίες στόχο έχουν ν’ απαλλάξουν έναν λαό από τον κατακτητή. Αυτό όμως δεν συμφέρει τους Αμερικανούς, που κατ’ αυτόν τον τρόπο θα παρουσιάζονταν ως οι κακοί της υπόθεσης. Γι’ αυτόν τον λόγο παντού “ανακαλύπτουν” την Αλ Κάιντα και παρουσιάζονται όχι ως οι κατακτητές αλλά σαν οι προστάτες καί των Ιρακινών.

Το θέμα, για να ολοκληρώσουμε το κείμενο, είναι ότι κάποτε όλα τα “όνειρα” τελειώνουν. Σήμερα τελειώνει το εβραϊκό “όνειρο”. Το “όνειρο” μιας μεγάλης συμμορίας να μπορεί να εκμεταλλεύεται όλον τον κόσμο. Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να πούμε μερικά πράγματα με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ώστε ν’ αποφευχθούν τυχόν παρερμηνείες. Παρερμηνείες, που πάντα εκπορεύονται από τα ίδια κέντρα προπαγάνδας. Πάντα οι Εβραίοι παρερμηνεύουν, όταν κάτι δεν τους συμφέρει. Όταν τους βάζεις στο στόχαστρο της μελέτης σου, σε θεωρούν ρατσιστή, γιατί τους εξετάζεις ως ομάδα και όχι ως άτομα. Όταν μετά από τη μελέτη σου καταλάβεις τι κάνουν και δημοσιοποιείς τις απόψεις σου, σε ονομάζουν αντισιωνιστή. Καλός μελετητής για τους Εβραίους είναι αυτός ο οποίος τους επαινεί και ακόμα καλύτερος αυτός ο οποίος δεν ασχολείται καθόλου μαζί τους.

Όταν λοιπόν εμείς μιλάμε γενικά για τους Εβραίους, δεν το κάνουμε επειδή είμαστε ρατσιστές. Το κάνουμε γιατί γνωρίζουμε τι ακριβώς κάνουν ως άνθρωποι και όχι ως “κατώτερα” όντα. Τους θεωρούμε εγκληματίες ανθρώπους και όχι “κατώτερα” όντα, που δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τους “ανώτερους” ανθρώπους. Είμαστε από αυτούς που πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωποι ανήκουν στο ίδιο “είδος”, ανεξάρτητα από τη φυλή στην οποία ανήκουν. Είμαστε της άποψης ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι “ανώτεροι” και “κατώτεροι”. Μια άποψη την οποία βέβαια δεν συμμερίζονται πολλοί από τους Εβραίους, οι οποίοι είναι ρατσιστές. Οι εφευρέτες του ρατσισμού συγκεκριμένα. Όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο, τα υποτίθεται μεγαλύτερα θύματα του ρατσισμού είναι οι πιο φανατικοί ρατσιστές. Αυτοί πιστεύουν ότι είναι “ανώτεροι”, επειδή ήταν οι “εκλεκτοί” του Θεού και προσπαθούν να το αποδείξουν με τη μακραίωνη “επιτυχία” τους. Εμάς δεν μας πείθει η “επιτυχία” τους, γιατί γνωρίζουμε σε τι οφείλεται. Όπως βέβαια δεν πειθόμαστε από αυτούς, δεν προσπαθούμε να πείσουμε και κανέναν με τις ρατσιστικές σαχλαμάρες των γονιδίων.

Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Το εξής απλό. Εμείς δεν ασχολούμαστε με τα γονίδια και τέτοιου είδους φαιδρότητες. Εμείς ασχολούμαστε με τις δραστηριότητες που μπορούν ν’ αναπτύξουν κάποια ανθρώπινα σύνολα. Εμείς κατηγορούμε τους Εβραίους για σύσταση συμμορίας. Τους κατηγορούμε ότι εδώ και αιώνες έχουν συστήσει τη μεγαλύτερη συμμορία που έχει γνωρίσει ο κόσμος. Από αυτήν τη γνώση προκύπτουν οι γενικεύσεις μας. Γενικεύσεις, που δεν έχουν σχέση με τον ρατσισμό. Αν για παράδειγμα πει κάποιος ότι τα μέλη της “μαφίας” είναι όλοι τους κλέφτες, δολοφόνοι, εκβιαστές, προαγωγοί και έμποροι ναρκωτικών, είναι ρατσιστής; Είναι ρατσιστής επειδή τους εξετάζει στο γενικό επίπεδο και όχι στο προσωπικό; Η δραστηριότητα της συγκεκριμένης οργάνωσης δεν επιτρέπει τη γενίκευση; Αυτή δεν είναι που δίνει τον κανόνα, ο οποίος προσδιορίζει τα γενικά χαρακτηριστικά των μελών της; Μπορεί κάποιος μαφιόζος να είναι εκβιαστής αλλά όχι δολοφόνος. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Ότι τον αδικούμε όταν γενικεύουμε; Όχι βέβαια. Από τη στιγμή που συμμετέχει σε μια δολοφονική συμμορία, μπαίνει στον κανόνα που προσδιορίζει τη συνολική της δραστηριότητα, άσχετα με την ατομική του δραστηριότητα.

Κάτι ανάλογο γίνεται και με τους Εβραίους. Ο κανόνας είναι αυτός που περιγράψαμε. Ως έθνος έχουν μάθει στους αιώνες έναν συγκεκριμένο τρόπο για να “προοδεύουν”. Εκπαιδεύονται να το κάνουν αυτό. Βοηθάει ο ένας τον άλλο και του δημιουργεί “υποχρέωση” να βοηθήσει κι αυτόν που ακολουθεί. Οι γενιές “ακολουθούν” η μία την άλλη και δεν αλλάζουν μέσα στο χρόνο. Ο πατέρας “μυεί” το παιδί του στον κερδοσκοπικό εβραϊσμό κι αυτό θα κάνει και το ίδιο όταν έρθει η σειρά του με στο δικό του παιδί. Όταν νομίζεις ότι έχεις μια καλή “συνταγή” της επιτυχίας, τη μεταφέρεις στα παιδιά σου. Μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας αυτής οι Εβραίοι παίρνουν τα χαρακτηριστικά που απαιτεί η “συμμορία” τους για να λειτουργήσει. Είναι κλέφτες, δειλοί, πονηροί, υστερόβουλοι, υποκριτές, ανήθικοι, προδότες, φιλάργυροι και ό,τι ελεεινό μπορεί να φανταστεί κανείς για έναν άνθρωπο. Αυτός είναι ο κανόνας και όπως κάθε κανόνας έχει κι αυτός τις εξαιρέσεις του, χωρίς όμως να επηρεάζεται από αυτές. Για παράδειγμα ο γράφων πιστεύει ότι από τους πιο γενναίους ανθρώπους στον κόσμο είναι οι Ισραηλινοί, που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα στο Ισραήλ. Αυτοί οι άνθρωποι, παρ’ όλο που είναι Εβραίοι, δεν έχουν πολύ διαφορετική άποψη για τους ομοεθνείς τους από τον γράφοντα. Αν ο γράφων είναι ρατσιστής, αυτοί τι είναι;

Τα πράγματα όμως για τους Εβραίους είναι πολύ χειρότερα απ’ ό,τι φαίνονται. Γιατί; Γιατί δεν χρωστάνε μόνον στους ανθρώπους. Χρωστάνε και σ’ Αυτόν που κάποτε τους ονόμασε παιδιά Του. Αυτό είναι και το μεγαλύτερό τους πρόβλημα, γιατί μ’ Αυτόν δεν παίζεις. Από τους ανθρώπους μπορείς ως άτομο να κρυφτείς μέσα στο σπίτι σου. Από τον κόσμο όλο μπορείς ως λαός να “κρυφτείς” μέσα στο Ισραήλ. Απέναντι στον Θεό τι μπορείς να κάνεις; Όταν σε κυνηγάει, σε βρίσκει, γιατί δεν προλαβαίνεις να κρυφτείς. Όταν σε τιμωρεί, δεν προλαβαίνεις ούτε καν να δακρύσεις. Οι ελεεινοί και τρισάθλιοι Εβραίοι ούτε που φαντάζονται Ποιος τους κυνηγάει πλέον. Τους κυνηγάει Αυτός που κάποτε τους έδωσε “μάννα” για να τους σώσει. Αυτός ο Οποίος όχι απλά ξεχάσανε, όχι απλά δεν δοξάσανε, αλλά Τον εξευτελίσανε μέσα στους αιώνες μετά τη σωτηρία τους. Αυτός, που εξαιτίας τους έγινε η αιτία να δημιουργηθεί ο “καρκίνος” της πολυαγαπημένης Του ανθρωπότητας. Αυτός, που, όταν έστειλε τον Υιό Του για να πάρει αυτά που δικαιούνταν, Τον σταύρωσαν.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς και με Ποιον έμπλεξαν οι Εβραίοι, θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε κάποιες βασικές θεολογικές γνώσεις. Οι Εβραίοι ήταν το γυφταριό που συνάντησε ο Κύριος στην έρημο. Το γυφταριό, το οποίο καταδίωκαν οι Αιγύπτιοι με κατηγορίες για κλοπές και πορνεία. Το γυφταριό, που από τότε επιδίδονταν με πάθος στα “σπορ” τα οποία στη συνέχεια τα έκανε εθνικά του “σπορ”. Το γυφταριό αυτό ήταν εκείνη τη στιγμή ο πλέον φτωχός λαός του πλανήτη υπό τις πιο δύσκολες συνθήκες που μπορεί να βρεθεί ένας λαός. Ένας λαός με μόνη περιουσία τη βρωμιά του και τις αρρώστιές του και μάλιστα υπό καταδίωξη. Όχι μόνον δεν κατείχε “οίκο”, αλλά καταδιωκόταν μέσα στην έρημο με την απειλή της γενικής εξολόθρευσης.

Αυτόν τον λαό, ως τον πιο αδύναμο, επέλεξε ο Κύριος να σώσει και να βοηθήσει. Επιλέχθηκε ο πιο φτωχός, ο πιο ελεεινός και ο πιο αδύναμος λαός του κόσμου, γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά του ήταν το ζητούμενο. Γιατί; Γιατί μπορούσαν να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα επέτρεπαν στον Κύριο να ζητήσει κάτι συγκεκριμένο από αυτόν τον λαό. Να κάνει μια δίκαιη συναλλαγή. Η μέγιστη εξυπηρέτηση απέναντι σε μια απλή εξυπηρέτηση. Απλά πράγματα, που ακόμα κι ένας σκύλος τα καταλαβαίνει. Όταν σώζεις τη ζωή ενός σκύλου, σε ευγνωμονεί με τον τρόπο του. Σου κάνει χαρές και δεν σε δαγκώνει. Όταν τον ταΐζεις, σου γλείφει τα χέρια. Αυτό το οποίο σου αποδίδει ένας σκύλος, χωρίς να του το ζητήσεις, ζητήθηκε από τους Εβραίους. Όταν ως λαός όχι μόνον σώνεσαι, αλλά και ανταμείβεσαι με δωρεάν γη, που σε άλλους λαούς έχει κοστίσει σε αίμα, έχεις μια στοιχειώδη ηθική υποχρέωση.

Αυτή η στοιχειώδης υποχρέωση απέναντι στον σωτήρα και ευεργέτη ήταν το ζητούμενο της επιλογής των Εβραίων. Δεν επιλέχθηκαν ούτε επειδή ήταν έξυπνοι ούτε επειδή ήταν πιστοί. Όλοι οι προπάτορές τους ήταν κοινά θρησκόληπτα σκουπίδια μιας σκοτεινής εποχής. Από τον τενεκέ Αβραάμ μέχρι τον καραγκιόζη τον Μωυσή, όλοι τους ήταν ίδιοι. Πονηροί, κλέφτες, τεμπέληδες και στα δύσκολα προαγωγοί των γυναικών τους και των παιδιών τους. Όταν δεν έκλεβαν τους ξένους, έκλεβαν τα αδέλφια τους. Όταν δεν σκότωναν τους ξένους, σκότωναν τα αδέρφια τους. Αυτή είναι η ιστορία τους και αυτή περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη. Το πιο διάσημο πορνογράφημα της ανθρώπινης ιστορίας και το καλύτερο εγχειρίδιο του κλέφτη. Η καλύτερη απόδειξη της ποιότητας αυτού του “έργου” ήταν η θέση του λαού που “γέννησαν” μέσα στην κοινωνία των λαών. Των νοικοκυραίων τα παιδιά έχουν πατρίδες και σπίτια. Δεν είναι ούτε καταδιωκόμενες πόρνες ούτε καταδιωκόμενοι κλέφτες που ζούνε σε τσαντίρια.

Τα παιδιά των νοικοκυραίων εργάζονται σκληρά για να δημιουργήσουν τους “οίκους” τους. Εργάζονται σκληρά για να τους διατηρήσουν σε καλή κατάσταση και να τους παραδώσουν στα παιδιά τους. Θυσιάζονται για να προστατεύσουν αυτούς τους οίκους. Είναι έτοιμοι να ποτίσουν με αίμα αυτά που “ζύμωσαν” με τον ιδρώτα τους. Αντίθετα με αυτά, τα παιδιά των τεμπέληδων δεν εργάζονται. Όλη τη ημέρα σκέφτονται σε ποιο σπίτι να “τρυπώσουν” για να ζουν παρασιτικά. Σκέφτονται σε ποιο κατώτερο ένστικτο του ανθρώπου μπορούν να απευθυνθούν, προκειμένου να μπουν σε κάποιο ξένο οίκο. Θα του προσφέρουν συμβουλές για να αδικήσει τα αδέρφια του; Θα του προσφέρουν γυναίκα για να απατήσει τη δική του γυναίκα; Αυτά μόνον σκέφτονται ως μέσα για να “επιτύχουν” τους στόχους τους. Κλέβουν, εκπορνεύονται και ζουν στα “κατώγια” της κοινωνίας που τους φιλοξενεί συνθέτοντας γκέτο. Όταν βέβαια έρχονται τα δύσκολα, δεν θυσιάζονται, παρά κλαίνε για να τους λυπηθούν. Να σωθούν άσχετα με το κόστος. Αν το καταφέρουν, είναι εύκολο να βρουν πού θα αποδώσουν αυτό το κόστος.

Ποτέ για παράδειγμα δεν θα μάθεις για μια Εβραία που αυτοκτόνησε προκειμένου να μην βιαστεί. Πάντα θα τη δεις να διηγείται με κλάματα τον βιασμό. Ποτέ δεν θα μάθεις για έναν Εβραίο που θυσιάστηκε για να σώσει το σπίτι του. Πάντα θα τον δεις πρόσφυγα να διηγείται με κλάματα τον “ξεριζωμό” του. “Ζάλογγα” και “Νάουσες” δεν υπάρχουν στην εβραϊκή ιστορία. Οι μεγαλύτεροι ήρωες της ιστορίας τους δεν ήταν στρατηγοί. Ήταν πόρνες, που κοιμόταν με τους στρατηγούς των εχθρών τους. Αυτές τους έσωζαν όταν σώζονταν. Οι Εβραίοι τον “κόπο” τους τον λερώνουν μόνο με την κοπριά τους, όταν τρέχουν πανικόβλητοι να σωθούν από τη μήνη των θυμάτων τους. Είναι δυνατόν οι Εβραίοι, που τα κάνουν όλα αυτά, να επιλέχθηκαν από τον Θεό για την “αξία” τους; Όταν αυτά μπορεί να τα καταλάβει ένα μέσο μυαλό, είναι δυνατόν να μην τα γνωρίζει ο Θεός; Άρα η επιλογή τους δεν έχει σχέση με την ποιότητά τους όσο κι αν αυτό θέλουν να νομίζουν οι Εβραίοι.

Η επιλογή τους έγινε με βάση ένα ζητούμενο. Το ζητούμενο της δημιουργίας συνθηκών, που οδηγούν στη γέννηση μιας στοιχειώδους υποχρέωσης. Αυτή η στοιχειώδης υποχρέωση ήταν να κρατήσουν κάτι πολύτιμο και να το παραδώσουν σ’ Αυτόν που θα τους υποδείκνυε Αυτός που τους το παρέδωσε και ο Οποίος προηγουμένως τους είχε σώσει και άρα Του είχαν υποχρέωση. Ο Θεός τζάμπα χάρες δεν θέλει και πόσο μάλλον από γύφτους. Ό,τι ζητάει το πληρώνει και μάλιστα, επειδή είναι Θεός, το προπληρώνει. Αυτό έγινε και σ’ αυτήν την περίπτωση. Τους προπλήρωσε για κάτι που τους ζήτησε να κάνουν. Αγνόησε την υποχρέωση που Του είχαν επειδή τους έσωσε και τους πλήρωσε με τη γη της Παλαιστίνης. Τι τους ζήτησε μ’ αυτήν την πληρωμή; Τους ζήτησε να παραδώσουν τον “Οίκο” Του στον Υιό Του. Δεν τους απαγορεύτηκε να τον απολαύσουν και οι ίδιοι στο ενδιάμεσο διάστημα, αλλά τους δόθηκε εντολή από τον ιδιοκτήτη Του να τον παραδώσουν σε κάποιον.

Σε αυτόν τον λαό έδωσε ο Κύριος τον Οίκο Του να τον απολαύσουν υπό την προϋπόθεση ότι σε κάποια στιγμή θα τον παραδώσουν στον Υιό και κληρονόμο Του. Να τον παραδώσουν σ’ Αυτόν που θα γεννηθεί ανάμεσά τους ως αδερφός τους. Έδωσε δηλαδή στο γυφταριό και το επιπλέον προνόμιο να γεννηθεί ο Υιός Του ανάμεσά τους ως αδερφός τους. Όταν λοιπόν εμφανίστηκε ο Υιός, οι Εβραίοι όχι μόνον δεν Του παρέδωσαν τον Οίκο, αλλά Τον σταύρωσαν. Οι Εβραίοι όχι απλά δεν φέρθηκαν στοιχειωδώς ως άνθρωποι, αλλά φέρθηκαν χειρότερα και από έναν σκύλο. Όχι μόνον δεν “έγλειψαν” τα χέρια Του Σωτήρα και Ευεργέτη τους, αλλά, όταν μπόρεσαν, “δάγκασαν” και το παιδί Του. Φέρθηκαν ως τυπικοί Εβραίοι, βλέποντας ότι κάποιος αδερφός τους θα έπαιρνε παραπάνω από τους ίδιους. Δεν ανέχτηκαν κάποτε τον Ιωσήφ και το ίδιο έγινε και στην περίπτωση του Ιησού.

Αν αυτό ήταν το μόνο έγκλημά τους, θα συγχωρούνταν, γιατί ο Κύριος είναι μεγαλόψυχος. Το γυφταριό όμως δεν σταμάτησε εκεί. Μόλις είδαν ότι ο Υιός του Θεού και θεωρητικά αδερφός τους, παρ’ όλο που Τον σταύρωσαν, δημιούργησε νέο “Οίκο” ακόμα πιο λαμπρό απ’ αυτόν που του στέρησαν οι σταυρωτές Του, άρχισαν να τον επιβουλεύονται. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήραν τον κλεμμένο “οίκο” του Πατέρα και αφού τον μετέτρεψαν σε πτυσσόμενη “παράγκα”, πήγαν και εγκαταστάθηκαν παράνομα μέσα στη χριστιανική επικράτεια. Όπως κάποτε πήγαν στην Αίγυπτο να επωφεληθούν από αυτόν που αδίκησαν, έτσι έκαναν και στην περίπτωση του Ιησού. Επανέλαβαν τους εαυτούς τους. Με μια διαφορά όμως. Ο Ιωσήφ τους συγχώρεσε και τους κάλεσε ο ίδιος. Ο Ιησούς δεν ζούσε εξαιτίας τους και ως εκ τούτου δεν τους κάλεσε στον οίκο Του. “Απουσίαζε” και δεν τους κάλεσε να ζήσουν στον “Οίκο” Του και ανάμεσα στα παιδιά Του. Αυτά όλα τα αγνόησαν οι Εβραίοι.

Χωρίς δεύτερη σκέψη πήγαν κι εγκαταστάθηκαν ανάμεσα στα αφελή και άπειρα “ανίψια” τους. Ο “Οίκος” του Πατέρα έγινε εμπορικός “πάγκος” μέσα στον “Οίκο” του Υιού. Δεν φτάνει δηλαδή που αδίκησαν τον Υιό ως πρόσωπο, επεδίωξαν να αδικήσουν και τα παιδιά του Υιού, οι οποίοι είναι οι χριστιανοί. Δεν αρκέστηκαν ν’ απολαύσουν έναν “Οίκο” που δεν τους ανήκε εις βάρος του νόμιμου κληρονόμου, αλλά μπήκαν και στον κόπο Αυτού που αδίκησαν. Αν το πρώτο συγχωρείται εύκολα, το δεύτερο είναι ακόμα πιο δύσκολο να συγχωρεθεί. Το να αδικήσεις κάποιον ως πρόσωπο μπορεί και να μην συνεπάγεται τιμωρία, γιατί μπορεί να φερθεί μεγαλόψυχα και να σε συγχωρήσει. Το να αδικήσεις εν απουσία του τα παιδιά του είναι κάτι το οποίο δύσκολα συγχωρείται, αλλά και αυτό πάλι συζητιέται.

Αυτό το οποίο δεν συζητιέται και δεν συγχωρείται ούτε από Θεό ούτε από άνθρωπο είναι το να πάρεις αυτά τα παιδιά και αφού τα κάνεις όμοιά σου, να τα στρέψεις εναντίον του απόντος πατέρα. Το χειρότερο είναι να πάρεις τα παιδιά κάποιου και να τα κάνεις καραγκιόζηδες όμοιους με τον εαυτό σου. Να πάρεις τα παιδιά του Χριστού και να τα κάνεις παιδιά του καραγκιόζη Μωυσή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σημερινό έγκλημα των Εβραίων. Όχι μόνον μπήκαν στον χριστιανικό “Οίκο”, λεηλατώντας τον και αδικώντας τους ιδιοκτήτες του, αλλά σήμερα επιχειρούν τον εξιουδαϊσμό τους. Προσπαθούν να κάνουν τους χριστιανούς όμοιους με τους εαυτούς τους. Προσπαθούν να τους αποσπάσουν από Τον νοικοκύρη Πατέρα τους και να τους κάνουν παιδιά του γύφτου Μωυσή. Με ποιον στόχο; Το κέρδος. Γιατί; Γιατί, αν επιστρέψει ο Υιός, θέλουν να βάλουν τα παιδιά Του να τον σταυρώσουν εκ νέου, για να μπορούν για πάντα να εκμεταλλεύονται δύο διαφορετικούς “Οίκους”. Γιατί τα έχουν μετατρέψει σε τεμπέληδες και είναι πλέον δύσκολο ν’ αναγνωρίσουν έναν εργαζόμενο Πατέρα, που αντιλαμβάνεται την εργασία ως ιερό καθήκον των παιδιών Του. Ο Χριστός είπε ότι ο Ίδιος εργάζεται συνέχεια, όπως εργάζεται συνέχεια και ο Πατέρας Του. Είναι δυνατόν τα παιδιά Του να είναι τεμπέληδες; Τεμπέληδες είναι μόνον τα παιδιά του τεμπέλη του Μωυσή.

Αυτοί είναι οι θεομπαίχτες Εβραίοι. Τολμάνε να επιχειρήσουν να αδικήσουν το Θείο σε όλες Του τις μορφές. Αυτό το οποίο δεν γνωρίζουν είναι ότι ο Υιός συγχωρεί όταν αδικείται ως πρόσωπο. Μπορεί να συγχωρήσει ακόμα κι αυτόν που επιχειρεί να αδικήσει τα παιδιά Του. Έχει περιουσία και μπορεί να τα αποζημιώσει. Αυτός που έρχεται όμως δεν είναι ο Υιός, που συγχωρεί τα πάντα στα άθλια αδέρφια του. Αυτός είναι ο Πατέρας των χριστιανών και δεν συγχωρεί τίποτε, όταν κάποιος προσπαθεί να του στερήσει τα παιδιά Του. Αυτό είναι το μήνυμά μας προς τους απανταχού σιωνιστές Εβραίους. Στους αδερφούς του Υιού και “θείους” των χριστιανών. Αυτός του οποίου προσπαθήσατε ν’ αρπάξετε τα παιδιά επιστρέφει και θα σας ψάξει, για να σας δώσει πλέον “χολή”. Αυτός θα σας ψάξει και κανένας λαός δεν θα ήθελε να είναι στη θέση σας. Ούτε για όλα τα χρήματα του κόσμου. Θα λαχταρήσετε τον Χίτλερ και τις “χλιδές” που σας πρόσφερε. Ο χριστιανικός κόσμος θα γίνει η νέα Αίγυπτος και δεύτερη επιτυχής “έξοδος” δεν προβλέπεται από τις γραφές.

 

 

    

Υ.Γ.

Πολλοί νομίζουν ότι οι Εβραίοι έχουν “στήσει” τα πράγματα με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο, που δεν κινδυνεύουν από τίποτε. Νομίζουν δηλαδή ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε εναντίον τους. Ακόμα και οι ίδιοι οι Εβραίοι νομίζουν ότι έχουν εξασφαλίσει την προστασία του νόμου και άρα ότι θ’ αναγκάσουν τον οποιονδήποτε ο οποίος θα επιχειρήσει να κινηθεί εναντίον τους, να παραβιάσει ο ίδιος τον νόμο. Αυτό είναι λάθος. Οι Εβραίοι πράγματι έχουν έναν καλό σχεδιασμό που τους προστατεύει, αλλά αυτό μπορεί να συμβεί μέχρι ενός βαθμού. Πράγματι, αν κινηθεί κάποιος στο βασικό επίπεδο απευθείας εναντίον τους, θα παρανομήσει. 

 

Ό,τι και να γίνει δηλαδή πρέπει σε πρώτο επίπεδο να σεβαστεί κάποιος τα δικαιώματά τους. Αυτό όμως το πρώτο και κρίσιμο επίπεδο της άμυνάς τους είναι στην πραγματικότητα και το σύνολό της. Εδώ γίνονται τα σφάλματα από τους εχθρούς τους, γιατί δεν έχουν γνώσεις. Ό,τι και να κάνει κάποιος εναντίον τους στο επίπεδο αυτό, τους ενισχύει και δεν τους απειλεί. Αυξάνεται η δύναμη των Εβραίων με “χτυπήματα” τύπου Κωνσταντινούπολης και όχι το αντίθετο.

 

Οι Εβραίοι πολεμούνται μόνον με γνώση. Αν αυτή υπάρχει, αρκεί ένας πολίτης για να τους δημιουργήσει πρόβλημα. Αρκεί να δηλώσει “περίεργος” ή “ανήσυχος” και όχι αντισημίτης και μπορεί να τους κάνει τρομερή ζημιά. Πώς γίνεται αυτό; Με μια απλή μήνυση. Τι είδους μήνυση; Να τους αντιμετωπίσει με τον τρόπο που παρουσιάζονται και άρα σαν θρησκευτική μειονότητα και να κάνει μήνυση στο ανώτατο μειονοτικό τους όργανο για κατάχρηση δημόσιας περιουσίας και εκμετάλλευση της περιουσίας αυτής. Με ποιον στόχο; Να τους αναγκάσει να πάρουν δημόσια θέση σ’ ό,τι αφορά την ιδιότητά τους. Να προσδιορίσουν δηλαδή μέσα στα δικαστήρια αυτό το οποίο τους ευνοεί να είναι απροσδιόριστο. Όποια θέση και να πάρουν, θα οδηγηθούν στην καταστροφή. Η διαφορά βρίσκεται στην “πορεία” αυτής της καταστροφής και στη βιαιότητα που θα τους απειλήσει.

Τι σημαίνουν αυτά που λέμε; Το εξής απλό. Αν δηλώσουν μέσα στο δικαστήριο θρησκευτική μειονότητα, θα πρέπει να δημευτεί το σύνολο της συλλογικής περιουσίας τους και ταυτόχρονα να κληθούν τα μέλη της μειονότητας που επωφελήθηκαν παράνομα από αυτήν να αποζημιώσουν το κράτος. Αυτό σημαίνει την οικονομική τους καταστροφή με ανυπολόγιστες συνέπειες, εφόσον χωρίς τα χρήματά τους παύουν να έχουν την όποια πολιτική επιρροή που τους προστατεύει. Δεν θα εγκαταλείψουν τα πόστα τους ή τα αξιώματά τους, αλλά θα χάσουν ισχύ που τους είναι απαραίτητη. Δεν θα γίνουν δημοσίως γνωστά τα ονόματά τους, αλλά θα μειωθεί η επιρροή τους, άσχετα αν δεν μειωθούν τα δικαιώματά τους.

 

 

Αν κάνουν το αντίθετο και δηλώσουν εθνική μειονότητα, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Φαινομενικά επωφελούνται, αλλά μακροπρόθεσμα κινδυνεύουν. Μπορεί σε πρώτη φάση —ακόμα κι αν αναγνωριστούν παράτυπα ως εθνική μειονότητα— να σώσουν τη συλλογική τους περιουσία και ν’ αποφύγουν τις αποζημιώσεις ως άτομα, αλλά οδηγούνται σε αδιέξοδο. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν θα πρέπει το επίσημο κράτος να δώσει στη δημοσιότητα το σύνολο των ονομάτων των εθνικά Εβραίων που εργάζονται σε καίρια πόστα, είτε της εξουσίας είτε του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Είναι υποχρεωμένο το κράτος να το κάνει για λόγους εθνικού συμφέροντος. Από τη στιγμή που τα εθνικά συμφέροντα μιας μειονότητας μπορεί να είναι συγκρουόμενα με τα συμφέροντα της πλειονότητας, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Δεν είναι δυνατόν εθνικά Εβραίοι να διευθύνουν για παράδειγμα το Διπλωματικό Αρχείο του υπουργείου εξωτερικών. Δεν είναι δυνατόν εθνικά Εβραίοι να διευθύνουν μεγάλες ΔΕΚΟ. Δεν είναι δυνατόν εθνικά Εβραίοι να μην δηλώνουν την εθνική τους ταυτότητα, όταν αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας. Αν γίνει αυτό, θα είναι τραγικό για τους Εβραίους. Γιατί; Γιατί αν φύγουν από τις θέσεις τους, κινδυνεύουν από τις έρευνες για τα έργα και τις ημέρες τους. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί οι οποίοι τους “αγαπάνε”, που σίγουρα δεν θα αφήσουν να χαθεί η ευκαιρία να εξετάσουν την “προσφορά” τους στην κοινή μας “πατρίδα”.

Αν φύγουν από το Διπλωματικό Αρχείο, κινδυνεύει η εβραϊκή κοινότητα ν’ αποκαλυφθεί για τον ρόλο της στη μικρασιατική καταστροφή. Αν φύγουν από τις ΔΕΚΟ, κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν για τον ρόλο τους στο ξεπούλημά τους. Αν φύγουν από τις θέσεις εξουσίας, κινδυνεύουν ν’ αποκαλυφθούν αυτοί που τους “έσπρωχναν”. Σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα χρειαστεί καν να εκδιωχθούν από τη χώρα. Θα φύγουν μόνοι τους νύχτα και μάλιστα τρέχοντας. Δεν θα τους προλάβεις για να τους διώξεις. Το τραγικό γι’ αυτούς είναι ότι πλέον δεν έχουν πού να πάνε. Ακόμα και να προλάβουν να φύγουν, δεν υπάρχει γι’ αυτούς άλλος προορισμός εκτός από το Ισραήλ.

 

 

 

Κατάλαβε ο αναγνώστης γιατί από “πολιτισμό” ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την απεθνικοποίηση του κράτους; Κατάλαβε γιατί από “ευαισθησία” βιάζονται να εντάξουν τον εθνικά Πακιστανό ή Αλβανό στους μηχανισμούς του κράτους; Προσπαθούν πάση θυσία ν’ αλλάξουν τους νόμους περί εθνικών και άλλων μειονοτήτων μέσα στο κράτος. Αντιλαμβάνονται ότι είναι εκτεθειμένοι και ψάχνουν φρέσκο εισαγόμενο “κρέας” για να κρυφτούν από πίσω του. Γι’ αυτόν τον λόγο σήμερα “ταΐζουν” τόσους πολλούς επαγγελματίες “ευαίσθητους”. Γι’ αυτόν τον λόγο “πνίγουν” το Στέιτ Ντιπάρτμεντ με εκθέσεις για αντισιωνιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Εδώ φαίνεται και το λάθος τους με την επένδυσή τους στη Νέα Τάξη. Ο κόσμος πλέον είναι ομοιογενής σε όλα τα επίπεδα. Ό,τι μπορεί να γίνει σήμερα στην Ελλάδα εναντίον τους μπορεί να γίνει μέσα σε μία μέρα οπουδήποτε αυτοί υπάρχουν και δραστηριοποιούνται με τον τρόπο που το κάνουν.

Φαντάζεται ο αναγνώστης ν’ αντιληφθούν οι Ρώσοι πολίτες τον ρόλο των Εβραίων της Ρωσίας; Οι πολίτες ενός από τα πιο πλούσια κράτη στον κόσμο είδαν τα παιδιά τους να εκπορνεύονται εξαιτίας της φτώχειας, επειδή οι Εβραίοι λεηλατούσαν τα πάντα στην απίστευτα πλούσια πατρίδα τους. Φαντάζεται ο αναγνώστης ν’ αντιληφθούν οι Γερμανοί πολίτες τον ρόλο των Εβραίων της Γερμανίας; Ένα από τα πιο ισχυρά κράτη του χριστιανισμού βρίσκεται υπό την αμερικανική κατοχή, επειδή αυτό συνέφερε τους Εβραίους. Φαντάζεται ο αναγνώστης ν’ αντιληφθούν όλοι οι λαοί ταυτόχρονα τον ρόλο των Εβραίων; Δεν θα μείνει “ρουθούνι” από αυτούς. Καινούργιο πλανήτη θα ψάχνουν να κρυφτούν και όχι απλή “γωνιά” στη Γη. Αν αρχίσει κάπου το “ξήλωμά” τους, είναι θέμα χρόνου ν’ αποκαλυφθεί η παγκόσμια συνομωσία του σιωνισμού.

 

 

Όλα αυτά μπορούν να γίνουν ανά πάσα στιγμή με μία μήνυση σε μια οποιαδήποτε χώρα και από έναν κοινό πολίτη. Έναν πολίτη, που από “περιέργεια” θα θέλει να μάθει τα “γιατί” και τα “πώς” της συλλογικής εβραϊκής περιουσίας. 

Οι βόμβες και οι τρομοκρατικές ενέργειες είναι για τους αφελείς αντισιωνιστές. “Νερό” στο “μύλο” των Εβραίων ρίχνει όποιος τους απειλεί με βία. Άλλωστε, αν κάποιος το ψάξει μέσα στην ιστορία, οι περισσότερες βίαιες αντισιωνιστικές ενέργειες είναι εβραϊκές προβοκάτσιες. Προβοκάτσιες, που έχουν στόχο να “συγκινήσουν” τους λαούς και να κάνουν συμπαθείς τους κλέφτες. 

Με μερικά θύματα κατορθώνουν και κλέβουν εκ του ασφαλούς χιλιάδες τεμπέληδες Εβραίοι. Γνώση και ηρεμία χρειάζεται και όλα γίνονται. Ο χρόνος εμάς θα δικαιώσει και όχι τους κλέφτες. Δεν θα περάσει πολύς καιρός που θα δούμε ξανά το άστρο του Δαυίδ να “τρέχει” στην έρημο. Σύντομα θα δούμε ποιος θα επιχειρήσει να τους σώσει και πόσο “εκλεκτοί” είναι.

 

πηγη: www.eamb.gr