Γιατί μας μισούν οι τζιχαντιστές του ISIS – με τα δικά τους λόγια

Γιατί μας μισούν οι τζιχαντιστές του ISIS – με τα δικά τους λόγια

Το Dabiq είναι ένα online περιοδικό που εκδίδει το ISIS απευθυνόμενο στους Δυτικούς, Μουσουλμάνους και μη, στην αγγλική γλώσσα αλλά και σε άλλες (τα τεύχη του μπορείτε να τα βρείτε εδώ –προσοχή, περιλαμβάνουν σκληρές εικόνες). 

 

 Σκοπό έχει την προπαγάνδα που θα προσελκύσει νέα μέλη και υποστήριξη από Μουσουλμάνους της Δύσης, καθώς και να καυχηθεί για τα κατορθώματά του στα πεδία της μάχης και, κατ’ επέκταση, να απειλήσει και να φοβερίσει για επερχόμενες επιθέσεις, είτε στη Μέση Ανατολή είτε σε πόλεις της Ευρώπης και σε ολόκληρο τον κόσμο. 

 

Με άλλα λόγια, το Dabiq απεικονίζει το ISIS όπως αυτό βλέπει τον εαυτό του και, άρα, η ανάγνωσή του είναι απαραίτητη για να καταλάβει κανείς την ιδεολογία πίσω από τις ενέργειες της οργάνωσης. 

 

Η ονομασία του προέρχεται από την ομώνυμη πόλη της Συρίας, στην οποία πρόκειται να ξεκινήσει η Αποκάλυψη σύμφωνα με την εσχατολογική παράδοση του Ισλάμ, όπως διαβάζουμε στο χαντίθ al-Muslim 54/44: «Η τελευταία ώρα δεν θα έρθει μέχρι οι Ρωμαίοι να πατήσουν στο al-A’maq ή στο Dabiq» (ως Ρωμαίοι εννοούνται γενικά οι Δυτικοί). Η συγκεκριμένη πόλη καταλήφθηκε από το ISIS το καλοκαίρι του 2015.

 

 

Το 15^ο τεύχος λέγεται «Σπάστε τον σταυρό» (Break the cross) και περιλαμβάνει ένα άρθρο με τον τίτλο «Γιατί σας μισούμε και γιατί σας πολεμάμε» (μπορείτε να το διαβάσετε εδώ). 

 

Από την αρχή του άρθρου ξεκαθαρίζεται πως το σκεπτικό των μελών του ISIS είναι αμιγώς θεολογικό, χαρακτηρίζοντας ακόμα και το νυχτερινό κέντρο ομοφυλόφιλων που δέχτηκε επίθεση τον Ιούνιο του 2016 ως «Σταυροφορικό» και «σοδομητικό». 

 

Συνεχίζουν με μια απαρίθμηση των λόγων για τους οποίους μισούν τη Δύση, με σειρά προτεραιότητας. «Σας μισούμε, πρώτα και κύρια, επειδή είστε άπιστοι» γράφουν αρχικά, επειδή βλασφημούμε εναντίον της μοναδικότητας του Αλλάχ με το να πιστεύουμε σε άλλους θεούς ή πως ο θεός έχει γιο (το Κοράνι αναγνωρίζει τον Ιησού ως προφήτη αλλά όχι με θεϊκή φύση). 

 

Οι απιστία μας και οι «διαβολικές πρακτικές» μας είναι, λοιπόν, οι κύριοι λόγοι της έχθρας τους προς εμάς, σύμφωνα με τους ίδιους, και όχι η εξωτερική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων, και δικαιολογούν αυτήν την έχθρα με ένα από τα πολλά εδάφια του Κορανίου που γεννάει μίσος και αντιπαλότητα εναντίον τον απίστων –«δεν έχουμε τίποτα κοινό με εσάς» και «η έχθρα και το μίσος μας απέναντί σας θα είναι αιώνια» είναι ιδέες που επαναλαμβάνονται στο ιερό κείμενο του Ισλάμ, όπως στο εδάφιο που χρησιμοποιείται στο άρθρο του Dabiq. «Η απιστία σας είναι η κύρια αιτία που σας πολεμάμε», συνεχίζουν, προσφέροντάς μας ως μοναδικές διεξόδους σωτηρίας τον προσηλυτισμό στο Ισλάμ, την υποταγή στους Μουσουλμάνους ζώντας ως Dhimmi και πληρώνοντας φόρο υποτελείας, ή μια προσωρινή εκεχειρία. 

 

Προσωρινή, γιατί η ιδέα πως η τζιχάντ δεν θα σταματήσει μέχρι όλος ο κόσμος να είναι Ισλάμ, είναι μια ιδέα που μοιράζονται τα μέλη του ISIS με τον μπιν Λάντεν αλλά και το ίδιο το Κοράνι, εδάφιο του οποίου χρησιμοποιείται και πάλι για να δικαιολογήσει τη ρητορική των αρθρογράφων[1] -«Και πολεμήστε τους έως ότου δεν υπάρχει παγανισμός[2] και μέχρι η θρησκεία, εξ ολοκλήρου, να είναι του Αλλάχ».

 

Δεύτερη αιτία στη λίστα τους είναι η κοσμική και φιλελεύθερη φύση των Δυτικών κοινωνιών –ο διαχωρισμός θρησκείας και κράτους, ο οποίος οδηγεί στην απαγόρευση εκείνων που ο Αλλάχ επιτρέπει και στην επιδοκιμασία εκείνων που ο Αλλάχ καταδικάζει. 

 

Το γεγονός αυτό από μόνο του, οι τζιχαντιστές θεωρούν πως αποτελεί επίθεση προς τον Αλλάχ, αφού στερεί από αυτόν το δικαίωμά του να υπακούονται οι εντολές του από τους πιστούς! Το Ισλάμ δέχεται μόνο τη σαρία ως νομοθεσία που αρμόζει σε μια κοινωνία, ένα σύνολο απολυταρχικών κανόνων που επιχειρεί να ελέγξει κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας. «Η νομοθετική εξουσία ανήκει μόνο στον Αλλάχ», αναφέρεται στο Κοράνι όπως μας θυμίζουν οι αρθρογράφοι, ενώ θεωρείται κατάντια του κοσμικού φιλελευθερισμού η αναγνώριση δικαιωμάτων στους ομοφυλόφιλους, όπως και η παρουσία αλκοόλ, ναρκωτικών, μοιχείας, τζόγου και τοκογλυφίας. 

 

Η ίδια η αναγνώριση εθνών θεωρείται διεστραμμένη ιδέα, μαζί με τον Χριστιανισμό και τον αθεϊσμό –το Ισλάμ είναι υπερεθνική ιδεολογία και το Κοράνι αντιμετωπίζει Χριστιανούς, Εβραίους και άθεους ομαδικά ως άπιστους που πρέπει να πολεμηθούν και να κατακτηθούν.

 

 

Ο αθεϊσμός αποτελεί από μόνος του την τρίτη αιτία μίσους. Η απόρριψη από του άθεους της ύπαρξης Δημιουργού, ακόμα και όταν βλέπουν μπροστά τους την πολυπλοκότητα και την τελειότητα της φύσης, δεν σχολιάζεται καν από τους αρθρογράφους, παρά μόνο αναφέρεται, καθώς θεωρείται αυταπόδεικτα πλανεμένη. 

 

Το γεγονός βέβαια πως θεωρούν ότι οι άθεοι περιγράφουν τη φύση ως αποτέλεσμα «τυχαιότητας» αποδεικνύει ότι δεν καταλαβαίνουν πώς βλέπουν τον κόσμο οι άθεοι ή πώς λειτουργούν οι νόμοι της φύσης, που τόσο πολύ θαυμάζουν (αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). 

 

Επικαλούνται το Κοράνι άλλη μια φορά: «Μήπως αυτοί [ενν. οι άπιστοι] δημιουργήθηκαν τυχαία, ή μήπως μπορούν να δημιουργήσουν οι ίδιοι κάτι;», γράφουν, αποδεικνύοντας εδώ πως μοιράζονται με τους Χριστιανούς θρησκόληπτους μία αλαζονεία που μάλλον δεν ταιριάζει σε μια θρησκεία που θέλει να χαρακτηρίζεται ως θρησκεία πραότητας και ειρήνης. 

 

Η παράγραφος τελειώνει με μια υπόσχεση τιμωρίας όσων πιστεύουν πως «ζεις μονάχα μια φορά», παρμένη, άλλη μια φορά, από το Κοράνι: «Ο Αλλάχ θα σας αναστήσει·  και τότε σίγουρα θα καταλάβετε τι έχετε κάνει».

 

Ως τέταρτη αιτία μίσους παρουσιάζονται τα δήθεν εγκλήματα ενάντια στο ίδιο το Ισλάμ, μέσω του χλευασμού μας της πίστης τους, των προφητών τους, μέσω του κάψιμου του Κορανίου και της διαβολής της σαρία. 

 

Ενώ λοιπόν μέχρι τώρα κατηγορούσαν τη Δύση επειδή δεν είναι σαν αυτούς, μη υπακούοντας στο Ισλάμ, εδώ διατείνονται πως υπάρχει ανοιχτή επίθεση προς τη θρησκεία του Ισλάμ, αν και θα ήταν δύσκολο να φέρει στο νου κανείς κάποια περαιτέρω «επίθεση» εκ μέρους των Δυτικών πέρα από την κριτική προς τη θρησκεία αυτή, μια πρακτική που αποτελεί παράδοση στη Δύση και δεν μπορούν να διανοηθούν οι Ισλαμιστές. Η ανταπόδοσή τους, όπως μας ενημερώνουν, δεν θα είναι συνθήματα ή hashtag, αλλά «σφαίρες και μαχαίρια».

 

«Ντροπαλότητα, μια πλευρά της ανθρώπινης φύσης που λείπει από τις Δυτικές γυναίκες»

 

Τα δύο τελευταία αίτια του μίσους τους αφορούν, πια, την εξωτερική πολιτική της Δύσης σε περιοχές όπου βρίσκονται Μουσουλμάνοι. Η πέμπτη αιτία αφορά τα εγκλήματα εναντίον των Μουσουλμάνων, που περιλαμβάνουν drones και μαχητικά αεροσκάφη, φυλακισμούς και βασανιστήρια, θανάτους και διαμελισμούς αντρών, γυναικών και παιδιών –με μια υπόσχεση για εκδίκηση. 

 

Μόνο ειρωνικά μπορεί να αναγνωστεί αυτή η παράγραφος, αφού το ISIS δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την ευημερία των Μουσουλμάνων, παρά μόνο των σωστών Μουσουλμάνων. Και είναι λίγοι οι πιστοί που περνάνε το δικό τους θεολογικό τεστ αυθεντικότητας, όπως φαίνεται από τις δηλώσεις και τις πράξεις τους σε καθημερινή βάση. 

 

Ας έχουμε στο μυαλό μας πως τα περισσότερα θύματα των τζιχαντιστών είναι Μουσουλμάνοι. Πόσους έχουν φυλακίσει και βασανίσει αυτοί; Πόσους έχουν εκτελέσει; Πόσους έχουν διαμελίσει για ασήμαντες αφορμές (επειδή έτσι θέλει η σαρία), πόσες γυναίκες έχουν κάνει σκλάβες του σεξ; 

 

Πόσα βρέφη έχουν σκοτώσει επειδή οι γονείς τους είχαν τη λάθος θρησκεία; Μπορεί εύκολα κανείς να φανταστεί τι θα έκαναν με μαχητικά αεροσκάφη και drones αν τα αποκτούσαν.

 

Έκτη και τελευταία αιτία αποτελεί, όπως γράφουν, η «εισβολή στα εδάφη μας» και ως στόχος τους δηλώνεται η απώθηση και ο εκδιωγμός των Δυτικών από αυτά. Οι «τσομσκιστές» σίγουρα θα χαρούν με αυτό το παράπονο των τζιχαντιστών, τρανή δήθεν απόδειξη πως το Ισλαμικό Κράτος αποτελεί απλή αντίδραση στον Δυτικό επεκτατισμό, ιμπεριαλισμό ή παρεμβατισμό, αν όχι δημιουργία του. 

 

Τι να υποθέσει κανείς, όμως, από την αξίωση πως τα εδάφη στα οποία αναφέρονται οι αρθρογράφοι είναι «δικά τους», παρά πως το ISIS αποτελεί το πιο απόλυτο παράδειγμα του ιμπεριαλισμού που έχει (ξανα) δει ο πλανήτης –αυτό του θεοκρατικού ιμπεριαλισμού; 

 

Στην παράδοση του Ισλάμ, βέβαια, οι ευλαβείς Μουσουλμάνοι καλούνται να προσομοιάσουν τη ζωή του Μωάμεθ, ο οποίος καθόλου δεν έμοιαζε με χίπι ξυλουργό που σταυρώθηκε, αλλά ήταν ένας πολέμαρχος ο οποίος φερόταν ακριβώς όπως το ISIS σήμερα –η εικόνα του ISIS που βλέπουμε, λοιπόν, δεν είναι μια καινοτομία, μια κατάπτωση, μια παραφθορά, μια εξαχρείωση της κοινωνίας, αλλά μια υποστροφή, μια οπισθοδρόμηση, μια επιστροφή στα «περασμένα μεγαλεία» που δημιούργησε ο Μωάμεθ και συνέχισαν επί αιώνες οι χαλίφηδες, καταλαμβάνοντας περιοχές από τη Μέκκα μέχρι την Ισπανία και από την Ινδία μέχρι την Ουκρανία και την Ουγγαρία, και κράτησε μέχρι την πτώση των Οθωμανών.

 

Σαν να περιμένουν οι αρθρογράφοι από τους παραπάνω τσομσκιστές να παρασυρθούν από την κατάληξη αυτής της απαρίθμησης σε ένα καινούργιο αντι-δυτικό παραλήρημα, το κάνουν ξεκάθαρο πως δεν είναι «οι εξωτερικές σας πολιτικές το μέτρο που καθοδηγεί το μίσος μας», αλλά η απιστία μας. «Η αλήθεια είναι πως, ακόμα κι αν σταματούσατε να μας βομβαρδίζετε, να μας φυλακίζετε, να μας βασανίζετε, να μας διασύρετε και να σφετερίζεστε τα εδάφη μας, θα συνεχίζαμε να σας μισούμε επειδή ο πρωτεύων λόγος που σας μισούμε δεν θα σταματήσει να υπάρχει μέχρι να ενστερνιστείτε το Ισλάμ.»

 

 

Το περιοδικό προσπαθεί να περάσει μια ειδυλλιακή εικόνα του χαλιφάτου. Οι τζιχαντιστές δεν φαίνεται να ενοχλούνται από τις γάτες, αλλά δεν έχουν την ίδια σχέση με τους σκύλους

 

Συνεχίζουν για να μας πουν πως, εν τέλει, ο λόγος που μας πολεμάνε δεν είναι η τιμωρία και η αποτροπή από τις πρακτικές μας, αλλά για να μας προσφέρουν την πραγματική ελευθερία στην εγκόσμια και τη μεταθανάτια ζωή, την ελευθερία της υποδούλωσης στον Αλλάχ[3]. «Σας πολεμάμε ώστε να σας βγάλουμε από το σκοτάδι της απιστίας και να σας φέρουμε στο φως του Ισλάμ».

 

 

Ο φαρισαϊσμός αυτός των τζιχαντιστών ισοφαρίζεται με την αυτομαστίγωση των Δυτικών δημοσιογράφων, πολιτικών και σχολιαστών που αρνούνται τα προ πολλού δηλωμένα κίνητρα των πρώτων, κάνοντας τις πράξεις τους να μοιάζουν παράλογες, ασυνάρτητες, ανεξάρτητες η μία από την άλλη. 

 

Κάθε τρομοκρατική ενέργεια αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένη περίπτωση και αποκομμένη από την ιδεολογία που τις ενώνει –τον Ισλαμισμό- και ο τρομοκράτης ως «μοναχικός λύκος» (πόσοι μοναχικοί χρειάζονται για την αναγνώριση ενός μορφώματος;). 

 

Μπορεί η γνωστική αυτή ασυμφωνία τους να οφείλεται στις καλές τους προθέσεις με σκοπό να μη δαιμονοποιηθεί το σύνολο των Μουσουλμάνων, αλλά παραμένει μία αμήχανη και αντιπαραγωγική θεώρηση του φαινομένου, η οποία εν τέλει κάνει αδύνατη την αντιμετώπισή του· ιδεολογικά και πολιτικά.

 

Και αν αυτοί οι ιδεολόγοι βιάστηκαν μετά την ανάγνωση του άρθρου του Dabiq να πουν πως δεν υποχρεούμαστε να πιστέψουμε αυτά που μας λένε οι τζιχαντιστές –εξ άλλου το περιοδικό αποτελεί προπαγάνδα-, ας σκεφτούν αν θα έλεγαν το ίδιο για την παρουσίαση της ιδεολογίας και των προθέσεων του Χίτλερ στο Mein Kampf. 

 

Φυσικά και το κείμενο είναι προπαγανδιστικό, αλλά πρόκειται για προπαγάνδα που μπορεί να λειτουργήσει μόνο αν είναι η αλήθεια. Το ISIS επιχειρεί με τέτοια κείμενα να στρατολογήσει καινούργια μέλη, και τα μέλη που επιθυμεί είναι τόσο θρησκόληπτα όσο οι ίδιοι. 

 

Εκείνοι οι Ισλαμιστές που κάνουν τρομοκρατικές επιθέσεις στη Δύση, ακόμα και χωρίς να έχουν προσωπική επαφή με το Ισλαμικό Κράτος, αυτήν την ιδεολογία είναι που ασπάζονται και ακολουθούν, και αυτό είναι που θέλουν οι τζιχαντιστές του ISIS.

 

Δεν υπάρχει δόκιμο πολιτικό κίνητρο από τη μεριά των τζιχαντιστών, αλλά ούτε και δόκιμοι πολιτικοί λόγοι για να κάνουν ό,τι κάνουν. Σίγουρα δεν υπάρχουν τέτοια κίνητρα και τέτοιοι λόγοι στο εν λόγω άρθρο του Dabiq. 

 

 Αν νομίζετε πως υπάρχουν, κάνετε απλά προβολή των δικών σας πολιτικών ευαισθησιών και, ενδεχομένως, της ιδεολογίας σας, προς μια ομάδα ανθρώπων που έχει βρει το νόημα της ζωής στην πιο σκοτεινή γωνιά της θεολογίας.

 

Και αυτό είναι που ήθελαν να κάνουν ξεκάθαρο οι αρθρογράφοι. Όπως γράφουν οι ίδιοι, απευθύνονται στις μάζες που πιστεύουν πως το Ισλάμ είναι «θρησκεία της ειρήνης», για να τις πείσει πως οι πολιτικοί επαναλαμβάνουν αυτήν τη ρητορική για να κερδίζουν ψήφους και οι δημοσιογράφοι για να μην βρουν τον μπελά τους έχοντας πει κάτι «μη πολιτικά ορθό». (Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που για να εξηγήσουν το μίσος τους επανειλημμένα χρησιμοποιούν εδάφια του Κορανίου.) 

 

Αυτό να έχετε στο νου κάθε φορά που μετά από μια τρομοκρατική ενέργεια, εκτελεσμένη από κάποιον που επέλεξε τις λέξεις «ο θεός είναι μεγάλος» να είναι οι τελευταίες του, δημοσιογράφοι και πολίτες στα κοινωνικά δίκτυα βιάζονται να μας θυμίσουν πως οι πράξεις του «δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ» ή πως αυτό που τον οδήγησε στις πράξεις του ήταν οι παρεμβολές της Δύσης στη Μέση Ανατολή. 

 

Και αντιπαραβάλετε σε αυτούς τους δισταγμούς πόσο γρήγορα, και δικαίως, όλοι καταλάβαμε τις πολιτικές ευαισθησίες του δολοφόνου του Φύσσα.

 

 

Οι τζιχαντιστές απαριθμούν σε ‘wordcloud’ τους λόγους του μίσους τους – απιστία, Χριστιανισμός, δημοκρατία…

[1] Δεν αναφέρεται κάποιος συγκεκριμένος αρθρογράφος στο περιοδικό.

[2] Και οι Χριστιανοί αναφέρονται ως παγανιστές.

[3] Η αραβική λέξη hurriya μεταφράζεται ως ‘ελευθερία’, αλλά στα πλαίσια του Ισλάμ, αποτελεί την αναγνώριση της σχέσης μεταξύ του θεού ως άρχοντα και των ανθρώπινων σκλάβων του οι οποίοι εξαρτώνται απόλυτα από αυτόν. Ο Ibn Arabi έχει ορίσει την ελευθερία ως «τέλεια υποδούλωση στον Αλλάχ»

Αναδημοσίευση από sapardanis.org

 

 

http://eranistis.net 

 

 

 

                                                                        

 

theologos vasiliadis